De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 254]

Twee brieven aan Heloïse door Hein Boeken.

I.

Na het hangen van Giotto's ‘Dante en Virgilius’.

Zij hangen reeds, de beide dichtren samen,
Die door de gangen all' des Afgronds kwamen
In 't heerlijk Paasch-licht van den Zuider-dag,
Waar hun verheerlijkt oog het Zuid-kruis zag,
Weg-duistrend juist voor 't vlammend opwaarts klimmen
Van lang gedorven zon aan de Ooster-kimmen.

Zij hangen reeds aan stille wand van zaal,
Waar liefst in 't oor mij klinkt de stille taal
Der lieven, die door ruimte of tijd gescheiden
Van mij, mij leiden of met troost verblijden
En maken de eenzaamheid mij liever dan
De pleinen, straten drok, waar menigt van
't Tastbare volk mij toelacht noch betoovert.

Zij hangen reeds als zoete buit veroverd
Op zomer-veld-tocht van gezang, toen drang
En zoete zucht mij drongen tot gezang
Om Eéne in liefste weerkomst mij verschenen
Dat nog in winter-donker om mij henen
De lichte erinnering mij verlicht den nacht,
Tot zang verzoetend alle onnutte klacht,
Tot zang, tot bêde - o om een lente-licht
Dat lichter jou dan één te vore'ooit licht'.

31 Dec. 1917.

[p. 255]

II.

Mijn ou-jaers-avond beê mocht mij niet winnen
Een woord van dank, daar 'k welkom heette binnen
Mijn stille zaal en eenzaam, leêge woonste
Uw licht geschenk, me erinn'rend aan het schoonste
Bezit, dat ons verbleef door de eeuwen heen,
't Gedicht van wie door jammer en geween
Des afgronds stèeg tot schoonsten zonne-morgen
In andre lucht en dag, waar menschelijke zorgen
En boete en rouw wel volgen, maar mèt hoop
Dat smart en foltring ons de vrijheid koop?
En 't endlijk vliegen door de lichte dreven,
Waar wij van allen last en nood ontheven
Als vlindren heengetrokken naar het licht,
Op 't een'ge doel, de een'ge begeert gericht,
Zelf lichtend, leven in der liefde stralen,
En ons en de genooten al onthalen
Op zaal'gen zang, in lichter, lichter kringen
Waar leven is licht gevende te zingen.

Maar ik die - dwaas - nog hoop iets van deze aarde,
En hang aan wat mijn sterflijk oog ontwaarde,
Niets lievers weet nog dan een lieve lach
Om lieven mond en blik, die meer vermag
Dan wijsheid al geboekt in de boekrollen
Van zware leer en taaie rede volle,
Ik wenschte U dat het naderend getîj
Een lichter lent' dan één te vore'U zij.

Maar sinds gewerd - ik weet het, - U een zang
Van wilder toon, als drong een nieuwe drang
Naar nieuw genot mij en naar andere oogen
Die heerschten op me in machtiger vermogen,
Zoodat mijn beê - wis - reeds uit onverschilligheid...
Stil, stil, nu 'k in dees grauwen, killen tijd

[p. 256]

 

(Daar reeds een lente-schijn de lucht doorwademt

 

Op 't dorre land een lauwe zoelheid ademt)

 

Den wondren roes herdenk en lente-weelde,

 

Waardoor ik meer in de al-herleeving deelde

 

Dan sinds mijn eerste jeugd me ooit overkwam

 

(Dat 'k zelfs van wijzen vrind 't verwijt vernam

 

Dat wat ik zong niet paste bij mijn haren

 

Vergrijsd en schaarsch door 't rollen van de jaren)

 

- Ik danste niet, maar 't al danste om mij rond

 

De stad, de lucht, dat 'k noô mijn arm onwond

 

Aan de verlokking kringelender reien,

 

Die 'k op den zang van mijn licht hart zag zweien. -

 

Daar lokte een blik, die van nabij me aanstaarde,

 

Waarin 'k beloft van nieuwe kracht ontwaarde!

 

Daar gij al verder, verder schoolt in 't dicht

 

Dekkende woud voor mijn Uw zoekend zicht,

 

En gij door slui'ring van al zoeter spelen

 

Van licht en schaduw U mij liet verhelen,

 

Wat zoo 'k Die najoeg?

 

 

 

Maar nu bij 't herdenken

 

En 't in den vollen rijkdom mij verzinken

 

Van 't wondre jaar - ik weet, 't kwam al van U

 

Al zang, al dans, al licht en al schaduw....

 

En woud en beemd; zij liggen weer te wachten,

 

- Stil was hun weeld, - bij dagen en bij nachten.

Zondagmiddag, 20 Jan. 1918.