De Nieuwe Gids. Jaargang 33

[p. 100]

Verzen door Hélène Swarth.

I.

Toen sprak de god, die ook mijn duivel is:
- ‘Treed zingend binnen door deez bronzen poort.
Weet dat uw ziel voor eeuwig mij behoort.
Verwacht geen vreugde en geen verrijzenis’.

En zingend toog ik binnen. Altoos hoort
Mijn ziel het dreunen van die helpoort. - ‘Wis
Gewent gij wel aan koû en duisternis.
Hoe, schreit ge? Uw roep wordt door geen hart gehoord.

‘Mij is uw weeklacht melodie - ja, bons
Op 't wreedgesloten onverbreeklijk brons
Te pletter naar uw machtelooze hand!

‘Zaagt gij dan niet met fosforvlammend schrift,
Als op de poort van Dante's Hel, gegrift:
- Laat varen alle hoop? 't Is Wanhoops Land’.

[p. 101]

II.

Ik roem u, Leven, moeder van den Dood,
Gelijk de vromen Godes Moeder roemen,
Wijl Dood zal teedre wiegeliedjes zoemen
En mij genezen van mijn aardenood.

Na Leven, dat mijn hart tot smart wou doemen,
Dat hoonde wreed wen 'k wachtte een zielgenoot
En steenen gaf voor 't blij beloofde brood,
Zal kalm mijn slaap zijn, onder gras en bloemen.

O zoo ik weder éénmaal leven moet,
Laat, lieve Dood, mij slapen honderd jaren,
Tot rusten van mijn leed en kracht vergâren,
Tot diep vergeten en tot nieuwen moed.

Doch liever wek wie niet zoo moede waren
En laat mij slapen, droomloos en voorgoed.

[p. 102]

III.

Toen zag ik komen met een liefdelach
Een honigblonde blank-omwaadde god.
Rondom zijn lippen speelden weelde en spot
En diep in d'afgrond van zijn oogen zag
Ik vreugdbeloften. - ‘Volg me, Ik ben uw lot.
Ik schenk uw hart wat geen het schenken mag.
't Vond nergens heil eer 't in mijn armen lag’.
'k Viel hem te voet. - ‘Uw wil is mijn gebod’.

Hij hief mij op en wees mij 't blauw verschiet.
- ‘'t Is niet meer ver. Ik leid u naar mijn land.
Daar zwijgt uw leed: - àl zwijgt waar Ik gebied’.

- ‘O schoone god! wat blinkt daar in uw hand
Als louter zon?’ - Doch zongoud was het niet.
Het was een handvol goudgeel kerkhofzand.