De Nieuwe Gids. Jaargang 27

[p. 688]

Gedichten van Joannes Reddingius.

Hoe blinken de goudgele toppen
der heuvlen, heel ver in de hei,
heel even maar vielen er droppen,
de wind woei de regen voorbij.

Nu leef ik hoog-helder en luister
naar 't juichend òp-klinkend gezang -
goud glinstert de zon en gefluister
strijkt vleiend langs mijn wang.

[p. 689]

[Hooge stammen staan in rij]

Hooge stammen staan in rij,
veel hooge, gladde stammen,
langs den bodem is geglij
van matte zonnevlammen.

Goud het loover, goud-rood-bruin,
goud tot in de verte,
door het bosch, een droomen-tuin,
dwalen ranke herten.

[p. 690]

[Door stille lucht]

Door stille lucht
suist wiekgerucht.
't Zijn duiven boven mij -
Zij varen stout
naar 't beukenwoud,
hoog over veld en hei.

Het wiekgezwiep
heel zacht mij riep,
de lucht was vol gegons,
vol hoog gezang,
ik volgde lang
die duiven boven ons.

De lucht is stil,
ik leef en wil
heentijgen ver als zij,
mijn vleugelslag
klink' door den dag,
mijn makker is nabij.

[p. 691]

[Op velden en wegen valt nu de regen]

Op velden en wegen valt nu de regen
staag in den nacht.
'k Hoor droppen òpspringen en luister naar 't zingen,
helder en zacht,
in windstillen nacht.

Zij komen gevaren langs takken en blâren
altijd maar door.
Zij fluistren en spreken, tikken en leken,
feestend in koor,
ja, altijd maar door.

O, mocht ik opvangen den zin van hun zangen,
van 't regengestroom.
Heel stil wil ik wachten en luistren naar 't zachte
gezang in mijn droom
van 't regengestroom.

[p. 692]

[Hoe wapperdanst in de oude schouw]

Hoe wapperdanst in de oude schouw
het gretig, fel-getongde vier,
dat vechtend ons verdrijft de kou,
wat al gezwaai, gezwier.

Hoe loeit en jaagt en zucht en blaast
daar buiten wild de najaarswind,
die machtig gaat in groote haast,
ik huiver als een kind.

't Is schoon te luistren naar 't geloei
van wind, die woedt den avond lang,
't is schoon te zien het vlamgestoei,
de dans wordt zang.

't Is schoon te vechten als die vlam,
die àl verslaat, dat weerstand biedt;
wat ooit mij kwam, wat ooit mij nam,
verwint het lied.

[p. 693]

[Blad daalt na blad]

Blad daalt na blad
op 't herfstig pad, -
de windbewogen blâren,
zij komen traag,
gestaag, omlaag
gevaren.

Een melodie,
week-zacht, en die
door teederheid doet weenen,
zweeft voort door 't woud,
in praal van goud,
ver henen.

Een hoog geruisch,
heimlijk gesuis,
van eenzaam zijn en zwerven,
om mij, in mij -
dit is 't getij
van sterven.

[p. 694]

[De kamer met het rood geglans]

De kamer met het rood geglans
van gloeiend houtgeflonker,
die doet mij vredig droomen thans,
in 't donker.

Nu is mijn leven weder licht
bij 't schemeravond-duistren,
nu wilde ik wel een klein gedicht
gaan fluistren.

't Is spelen wat mijn hart begeert
op wisselende wijzen,
te dalen diep en onverveerd
te rijzen.

't Is spelen, durven in het spel
van dartel-blij bewegen,
nu diep en zwaar, dan hoog en hel
gestegen.

't Is spelen naar den vasten dans
van leven en van luister -
een droomer droomt bij 't rood geglans
in 't duister.

[p. 695]

[Droppen, droppen]

Droppen, droppen
kloppen,
dansmuziek ik hoor,
tooverij het boomgeruisch,
tooverij het koor.

Even, even
beven
druppen op mijn hand,
klettrend valt de regenbui
neer op bosch en land.

Droomen, droomen
komen,
nu ik zingend ga,
onder hooge boomen loop,
durvend even sta.

Vallend, vallend
schallend
juicht de regen voort;
duizend stemmen zingen mij
hoog in koor hun woord.

[p. 696]

[De blaren vallen, blad na blad]

De blaren vallen, blad na blad,
die allen sterven moeten,
zij dwarlen langs het herfstig pad
in huiverende stoeten.

Zij zwieren rond, omhoog, omlaag,
zij rusten en zij vluchten,
wild voortgedreven door een vlaag,
de laan is vol geruchten.

De blaren goud, de blaren geel,
de herfstwind doet ze vallen,
zij zinken na wat wild gespeel,
zij zinken, zinken, allen.

[p. 697]

[Waaien, waaien van windekens]

Waaien, waaien van windekens
zachtekens over mij heen -
gegroet, gegroet mijn vrindekens,
ik ben niet meer alleen.

Ik loop u wakker tegen,
gij loopt mij wakker aan -
gij waait mij allerwegen,
licht dansend is uw gaan.

Waaien, waaien van windekens,
over de heide, zoo groot,
gegroet, gegroet mijn vrindekens,
ik ben uw speelgenoot.