De Nieuwe Gids. Jaargang 27

[p. 886]

Verzen van Johan Borgman.

I.
Zeg wil weer komen...

Aan Mien...

Zeg wil weer komen als die lichte stond'
Langs landen wit, die lagen stil te droomen,
Kom met dien zelfden tred, dien zelfden mond,
Zeg wil met zelfde liefde wederkomen.

En wil weer spreken, als toen 'k droeve stond
Te staren naar wat maanlicht in de boomen,
Tot 'k in je zachte woorden vrede vond;
Het leven heeft mij liefde-vreugd ontnomen.

En weet tot 't laatst, dat jij mij eens beloofde:
‘Ik ben tot troost bereid, als jij moet lijden,
Ook als der dage-zonne voor ons doove.’

Wij weten nog die schoone zomer-tijden
Ik ben nu eenzaam-stil, de liefde-ontroofde,
Maar wil mij weer in jou mijn lief verblijden.

[p. 887]

II.
Zomermorgen aan zee.

In vroege morge' aan kabb'lende zee,
Heb ik je, kind, blij hooren zingen,
Je wou wat wade' in wieb'lende zee,
Je zong veel leuke en lieve dingen.

Ik vond je mooi, zoo wadende in zee,
Je beenen rose en golven gingen
Rol-stoeiende er omheen, je dee
Je best om uren-ver te zingen.

Toen steeg de zon, en wilde wind
Kwam waaien door je blonde haren en 't leek
Wel goud, dat dart'le haar, het wuive-waaiende
Om wangen rood en ooren, rose-bleek;
Soms kletste een golf je knieën nat en kraaiende
Omhoog je sprong; je was zoo'n mooi blond kind.

[p. 888]

III.
Rondeel.

Door kille gang de vrouw, die 's avends bloemen zocht,
En breede schaduwblâren langs de paden vond;
Zij waakte, en wachtte op dag, ten morgen dacht
Ze in 't licht te vinden, wat haar kind verzocht.

Bij morgen vroeg in tuin vol licht en bloemen, bracht
Zij witte kelken saâm met vreugde om moede mond.
Door kille gang de vrouw, die 's avends bloemen zocht
En breede schaduwblâren langs de paden vond.

Dan keerde zij terug, met lach en bloemen stond
Zij stil bij 't kind;... nacht-nevel over lippen bracht
De droeve dood. - Ze vond het àl te laat, nu mocht
Ze schaduwblâren garen, als zij des avends vond.
Door kille gang de vrouw, die 's avends bloemen zocht.

stille zondagavend

12-3-'11.