De Nieuwe Gids. Jaargang 27

[p. 620]

Van kind en dood.

Ik heb een biddend kind gezien:
de kleine knietjes vroom gebogen,
in 't stil gezicht geloken oogen,
ging 't Lieven Vader woordjes biên.

Straks ging een oude naar zijn graf:
de kluiten luidden uit z'n leven,
een traan bij hen, die achterbleven,
en zwijgend ging men 't kerkhof af.

Rond kind en oude brandt de tijd,
als toortsen flakkeren de dagen, -
tot men plots stil wordt weggedragen,
geborgen in de oneindigheid...

‘Mijn Lieve Vader, ik ben moe:’
Het kinderwoord sluite ook mijn leven;
uit moede dagen opgeheven
voer' Hij mij naar Zijn woning toe.

Daan van der Zee.