De Nieuwe Gids. Jaargang 25

[p. 307]

Verzen van Hendrik Kroon.

Wij zijn geworteld in een wereld wier
Wezen is uit almachtgen wil geweld,
Die zich aan onzen geest in raads'len meldt
En die 't heelal bewerkt in hoogst bestier,

Bewegend naar zijn wetten mensch en dier,
Totdat zijn dienaar Dood de lijven velt.
Ons dringt de vraag welk doelwit 't leven geldt
In 't zweven tusschen hoop en vreeze hier.

Tot diepsten grond is wat bestaat geward;
't Volstrekte splitste zich, 't gesplitste streeft
De volheid van 't volstrekte t' openbaren.

De algeest schiep en onderhoudt wat leeft
Zich tot een spiegel om zich zelf t'ervaren
En wat bezield wierd voelt 't in vreugd of smart.

Uit duistren grond der onbewustheid vlamt
Ons leven vluchtig op met heft'ge pracht,
Een felle bliksemschicht in donkren nacht,
Wiens kracht is snel na snellen ren verlamd.

[p. 308]

 

Begeerig zich het ik aan 't eeuwge klampt,

 

Maar 't eeuwge van de toekomst zwaar in dracht,

 

Is op wat was niet, maar wat wordt, bedacht,

 

En 't ik keert tot den geest waaruit het stamt.

 

 

 

Het wezen van den geest gelijkt de zee,

 

Moeder der wolken, voedsters der rivieren,

 

Die alle weder naar hun oorsprong zwieren:

 

Den vruchtbren schoot waaruit ze zijn verwekt,

 

 

 

Die 't geen hij gaf weer stadig tot zich trekt

 

Ter nieuwe baring blijvend immer ree.