De Nieuwe Gids. Jaargang 25

[p. 296]

Verzen van J.Ph. van Goethem.

Het nieuwe jaar.

Het nieuwe jaar begint met glimpjes goud
daar ginter, boven 't doode kreupelhout.

De oude dingen zijn nu langzaam-aan
haast heelemaal zoo in mij doodgegaan

En 't nieuwe jaar begint met glimpjes goud
daar ginter, boven 't doode kreupelhout.

Langs den brokkelmuur
de leuke kippen kokk'len wat
uit de oude schuur...

Ik heb toch wèl wat leuks gehad
maar 't bleef haast altijd schuil, omdat
ik meestal zoo in 't Donker zat
en 't jaar niets dan te brokk'len had...

De leuke kippen kokk'len wat...
Ik heb toch wèl wat leuks gehad.

[p. 297]

III.

 

Ik voel de lichte Lente komen

 

van achter uitgerekte boomen

 

 

 

Ik sta gestrekt uit oude pijnen

 

om U in Licht te zien verschijnen.

 

 

 

Wat takken zijn omhóóg gekomen

 

uit oude, uitgerekte boomen.

[p. 298]

Avond in Tiel.

Herinnering aan hans koldewijn.

Eénzaam gaat wat triest geluid
over 't stille water uit...
Eénzaam trekt een trage schuit
't Zwarte oude stadje uit -

Van alles wat ik over had
uit den stilgeworden tijd
is ‘d eenge die mij dierbaar bleef’
nu z'n leven uitgeleid.

- Eénzaam over 't water heen
trekt de stille trage schuit...
't Leven dat de avond heeft
waait langs kalme wimpels uit.

[p. 299]

De late dag...

De late dag is van de oude tijden,
de Zon geeft aan de muren oude kleur.
Ik wil nu zacht oude gedachten beiden
en langzaam gaan langs elke dichte deur. -

Ik ga weer stille, oude tranen lijden
om oude huizen en om oude geur,
ik ga ze aan mijn oude wegen wijden
langs al de muren met de zon'ge kleur. -

En nu 'k zoo ga, hoor ik weer úwe woorden,
ik ga weer úwe straten zoekend door
of ik niet bij uw raam gelatene accoorden
van uwe oude smart als oude zegen hoor -
En in mijn peinzend hoofd vind ik weer úwe woorden
en úwe zachte stem die ik in mijn leed verloor.

[p. 300]

Liefde.

Mocht ik een ander geven,
heél mijn arm-mooie leven!
ik zou groot zijn en sterk,
kracht hebben voor mijn werk,

ik zou 't lachen en schreien,
wel dragen voor ons beien;
mijn leven gaat alléen,
àl te verlangend heen.

Dit maakt mij zoo, zoo moe
als ik niet anders doe,
dan denken wat ik wil
en toch niets doe en stil

bewaren moet, zielsschat,
die 'k graag gegeven had;
O mocht ik nu maar geven
heel mijn arm-mooie leven.

[p. 301]

Heimwee-avond in 't herstellingsoord.

Moeder de boomen zijn zoo stil,
maar ik kan niet zien de zon
en u weet hoe graag ik wil,
dat 'k haar ondergaan zien kon.

De âvond is ellendig mooi:
'k lig mijn vrijheid te verlangen,
maar als vogeltje arm in kooi,
voel ik mij gevangen.

Roerloos lig ik in een rij
zieke menschen uitgestrekt
en des hemels Westerzij,
blijft maar voor mijn oog bedekt.

Moeder ware ik maar bij u,
in onze eigen trouwe veste;
'k voel zóo 't oude spreekwoord nu:
Oost of West, 't is thuis het beste.

Mocht ik uw in eigen woon,
aan mijn eigen venster droomen;
hoort ge, hoort ge, uw kind, uw zoon,
wil weer naar zijn moeder komen!

Naar zijn huis en dê oude dingen,
wetend wèl zijn vreugde en leed;
die hem in een kring omringen,
troostwarm om hem heen gesmeed.

Luister hoe ik komen wil!
Moeder hoort gij mij misschien:
al de boomen zijn zoo stil,
Maar ik kan de zon niet zien.

Putten, 8 September 1908.