De Nieuwe Gids. Jaargang 25
(1910)– [tijdschrift] Nieuwe Gids, De–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 282]
| |
De bedelaar en de mooie vrouwGa naar voetnoot1)
| |
[pagina 283]
| |
Grommelde woest in z'n rossen baard.
'n Druppel - was 't regen? - z'n neus langs aaide,
Doch dra de wind 't wel weer verwaaide.
Hij keek naar wat daar lief lonkte als 'n feest,
Voelde, zoo ver van de menschen, zich 'n beest.
En hij stapte naar het blijde licht.
't Leek toovenarij 'm, 'n droomgezicht.
De bank, waar hij zat, stond nu alleen
Onder 't luchte-gedreig, bij 't golven-geween.
* * *
‘Mon Dieu, ik detesteer zelfs Ramagnani’
Gaapte de schoone vrouw op 'r balcon aan 't hôtel Albani.
Ze had er appartementen drie op de bel-étage,
Bedienden op de entre-sol en 'n auto in de garage.
‘Nee’ hergeeuwde ze, ‘zelfs Ramagnani kan me niet meer bekoren.
Eens - ah, pariate mi Italiano! - streelde hij mijn ooren.
't Was in de ‘Music-bar’. Ik dronk 'n glaasje flip-flap.
De Graaf van Rammelebatz naast me half sip zat.
Daar stond hij in z'n rood buisje tusschen de violen, de cel en 'k meen 'n trommel.
Op eens ging m'n hart - 't kwam van de flip-flap niet - heen en weer als 'n schommel,
Hij zong! Ah, mon Dieu, 'k zie nog z'n tanden. Twee blikkerende rijen,
Waartusschen mijn ziel vaneengereten kon worden of wel zich vermeien.
En toen-ie z'n hoogste ut de poitrine - hij stond op z'n teenen - slingerde naar m'n coiffure,
Begreep ik, dat hij de man was, die me den Graaf van Rammelebatz zou doen verduren.
Sinds heeft hij nog vaak mij gestreeld en niet enkel m'n ooren;
De schoone Elmira weet, wie haar vreugdt, te beloonen naar behooren.
Doch van 't beste krijgt men te veel. 'k Min zeer 't Italiaansch,
Doch hoor op z'n tijd ook graag eens Noorsch, Zweedsch, Engelsch of Spaansch.
| |
[pagina 284]
| |
Om me m'n heele leven te vermaken met één taal,
Daarvoor voel 'k me te internationaal.
Daarom, Ramagnani, zing uw ut de poitrine's voor 'n ander.
M'n veroverde veste snakt naar 'n nieuwen Alexander’.
Weer geeuwde Elmira. 't Leven voor 'n schoone vrouw, ach, was te eentonig.
't Zoetst zelfs smaakt bitter de tong, die proeft enkel honig.
Verveeld tuurde ze uit. De zee, bij mooi weer acceptabel,
Leek 'r vanavond al meer dan miserabel.
Ze keek verder, naar 't lichtjes-feest, dat zich ontstak
't Wandelhoofd langs, aan 't Kurhaus, de café's tot heel bij Berenbak.
Doch 't gaf 'r geen vreugd meer. Voor haar was alles oud.
Ze huiverde. Wat woei de wind! 't Werd koud.
Nog twee weken en 't seizoen was opgebruikt als fruit aan 't dessert.
Met 'n schouder-ophaal vroeg ze zichzelf, wat er dan van 'r werd.
De Graaf van Rammelebatz - ze had 't gevoeld - liet 'r schieten;
Maar dit was wel 't laatste, dat 'n schoone vrouw kon verdrieten.
Voor hem 'n ander! Reeds stonden kapers op de kust.
Liet ooit men de veel gewenschte Elmira met rust?
Zou ze in Italië belanden of in Brussel, Parijs of Nice?
Ze wist, ze had als 'n koningin slechts te kiezen.
O, was hier of daar nog 'n nieuwe vreugd voor 'r weggelegd?
Ze hoopte, al zei 'r vrees: ‘Voor mij is oud elk gerecht.’
Ze hoorde kuchen, beneden. Ze bukte zich, keek. Wie stond daar?
Mon Dieu! Zoo'n gezicht! Die verwilderde baard! 'n Rond jaar
Had geen schaar die beroerd. Ze dacht op eens aan Rammelebatz' chevelure,
Gemainteneerd daaglijks door 'n coiffeur, dien je rook op 'n afstand van uren.
A bah, de vieze vent. M'n hemel, wat keek-ie! Die oogen!
Loerden ze? Smeekten ze? Dreigden ze? Niet van 'r ze zich bewogen.
Weer huiverde Elmira. Was 't van kou? Ze kon 't niet zeggen!
O, de ellende van 't seizoen-eind, de herfst, die zich aan kwam zeggen!
| |
[pagina 285]
| |
Terug trad ze, van 't balcon, in 't grootste van 'r drie appartementen.
Wat was 't veilig hier. O, weelde bleef 't eenigst toch, al gaf 't niet steeds amusementen!
Ze belde. Gerokte dienaar verscheen. Ze zei 'm te sluiten,
Doch voor-ie aan 't raam was, vroeg ze eerst nog: ‘Kijk eens. Staat die man nog buiten?’
De gerokte trad 't balcon op, kwam t'rug dan met minachtend gezicht.
‘Schooiersvolk! 't Heeft mevrouw niet verontrust?’ En hij deed één raam al dicht.
‘Hier, geef 'm dit’ sprak Elmira en ze reikte 'm 'r beurs toe.
‘'t Brengt geluk misschien’ dacht ze, ‘als 'k eindelijk weer eens goed doe.’
De ander keek verbaasd, loerde dan, of-ie 't geld niet kon behouden,
Maar mevrouw volgde z'n gebaar, of 'r oogen 'm niet vertrouwden.
Dus deed-ie wat 'm bevolen werd, wierp de beurs naar buiten.
Daarop, gelijk 'm reeds gezegd was, kon-ie alles sluiten.
De lichten waren aan. Mevrouw wenschte ook wat vuur. ‘En m'n kamenier,’
Ordonneerde ze vriendelijk, ‘roep 'r van de entre-sol, s'il vous plaît, naar hier.’
Ze was alleen weer. Vertrouwlijk omringden 'r de luxe-dingen in 't licht.
'n Wijle vergat ze 't nare van 't zee-gezicht,
Zag in den spiegel. O, ze was van 'n buitengewone fraîcheur!
Dat deed de buitenlucht. Die werkte knapper toch dan de bekwaamste posticheur.
Kom, ze wilde zich kappen en kleeden op 't schoonst, lokkend nieuw avontuur.
Nooit snakte naar 'n groote vreugd ze zoo sterk als in dit uur.
Ook was 't practisch, te zorgen. Zonder weelde geen genieten!
En vandaag of morgen liet de Graaf van Rammelebatz 'r immers schieten!
‘Entrez!’ 't Was de kamenier. Die, 'r helpend, bebabbelde honderd dingen,
| |
[pagina 286]
| |
Zoodat 't, vroolijk haast, in Elmira begon te zingen.
Doch dan keek ze stil weer. Want, vreemd, in beklemmend gestaar,
Zag ze telkens weer de oogen van den bedelaar.
* * *
Was 't de wind, die aan de luiken zat? Verschrikt keken even op
De gasten aan 't soupertje, diplomaten en meen'ge snob.
Luguber, zooals 't soms huilde en rukte hier boven den boulevard.
Mevrouw, 't dichtst aan 't raam, zag er bleek van. Voelde ze zich naar?
Doch de graaf van Rammelebatz, geheel à son aise,
Verdiepte zich opnieuw in z'n kreeft met mayonnaise.
Dus hapten ook weer de snob's en de diplomaten
Met mes- en vork-getikkel in 't gebodene, sla met tomaten.
Was 't de wind, die aan de luiken zat? ‘Hu!’ huilde 't buiten.
Elmira, bleeker dan ooit, zei bevend: ‘Men moest beter sluiten’,
Waarop 'n gezantschaps-attaché verklaarde: ‘Ah, madame, contre l'orage,
Parole d'honneur, rien à faire!’ En in zoo'n bad-hôtel was men als in 'n cage.
De snob's, zich mengend in 't gesprek, vertelden van de kracht der winden
En wat men, bij stormweer, op 'n zeiljacht of in 'n auto kan ondervinden.
De Graaf van Rammelebatz humde ‘jaja,’ liet ze maar praten.
De kreeft lag wat zwaar. Nu begon ook hij aan de sla met tomaten.
Was 't de wind, die aan de luiken zat? Of 'n hand er aan rukte!
Als iemand buiten stond - aan 't terras lag 't zaaltje, waar men soupeerde - en zich bukte,
Kon die zien, door de dwars-latten van de jaloezie, wat binnen gebeurde.
Elmira sprak er van. De Graaf van Rammelebatz vond, dat z'n belle vanavond zeurde.
| |
[pagina 287]
| |
‘Laêt zien’ zei 'n snob. ‘Wat hier geschiedt, is geheel comme il faut.
't Plebs spiedt graag. Plaisir gratuit’. - ‘O, yes’ knikte Lord Cartling. ‘I known.’
Doch von Strobinsky, die gedichten schreef, of 't althans probeerde,
Sprak plechtig: ‘'t Is de greep van den nachtwind, madame’ en haastig hij 't noteerde.
Elmira zette zich aan 't andere eind van de tafel. 't Was aan 't raam te luguber.
Snob en diplomaat verdrongen zich om 'r. Ze beefde. ‘Ah’ lachte ze dan, ‘Schwamm d'rüber.
Wat champie, if you please’. Ze dronk 'n teugje. Daarop viel 'r glas aan scherven.
Ze barstte in snikken uit, als 'n kind. Had madame last van 'r nerven?
't Werd stil. De gasten vroegen zich af, of 't om den Graaf was, die 'r - men wist 't - morgen liet schieten.
Doch ieder hunner immers stond gereed, 'm te remplaceeren. Ach, bitte!
Van Rammelebatz zelf, die z'n hand juist uitstak naar 'n druif,
Keek met open mond. Die Elmira ging 'm boven z'n kuif.
Opeens sprongen allen op. Daar wàs iets aan 't venster! Of 'n man
't Luik langs klauterde naar boven. Schrikte ook niet Rammelebatz ervan?!
Elmira verstarde, of ze 'r doodsklok hoorde luien. ‘Hooren jullie wel?’
Bracht ze met moeite dan uit. ‘M'n hemel, wat gebeurt hier in 't hôtel?’
Kellner, piccolo, ober schoten toe. Wat was er aan 't handje?
‘Ze breken in. Kijk, gauw!’ gilde Elmira. Ze maakte 'n heel standje.
De ober gelastte den kellner, diè den piccolo, diè zei 't den portier.
Doch hoe men ook zocht, binnen, buiten, men was van oordeel, dat de wind 't deê.
| |
[pagina 288]
| |
Wàs 't de wind, die aan 't luik had geschud? Men moest 't wel denken.
Elmira, die niet goed begreep, wat er in 'r omging vanavond, liet zich schenken
Nog 'n glas vol. ‘Adieu! En dank voor uw gezelschap, mijn heeren!’
Toen ging ze. Hoe gaarne had men 'r naar boven willen chaperonneeren!
Behalve van Rammelebatz. Die verlangde naar z'n baccarat in de club.
De messieurs vergezelden 'm? O, zonder twijfel! Niet één bleef achter. En avant, hup!
En toen ze, kragen hoog op, hoed diep in 't hoofd, liepen over 't terras,
Zagen ze duidelijk, dat er, behalve de wind, absoluut niemand was.
* * *
Maar boven! Elmira, in 't grootste van 'r appartementen, alleen -
De kamenier, even van de entre-sol, zond ze, waarom wist ze niet, dadelijk weer heen -
Starde voor zich. Ze huiverde, had 't koud. Toch brandde nog vuur.
Wat scheelde 'r? O, nooit nog zoo eenzaam voelde ze zich als in dit uur!
Ze was haast bang voor zichzelve. Zou ze schellen? 't Leven was leeg,
Eén ellende, hoe schoon 't mocht schijnen, en al vreugde veeg.
Hu, wat rukte 't aan 't raam! Nu stòrmde 't buiten. 't Gordijn...
'n Rilling liep langs 'r rug. Wat bewoog daar? Van tocht kon 't niet zijn.
Opeens.... 'n Gil smoorde in 'r keel. Wat zag ze? Twee oogen, 'n gezicht,
'n Gestalte! Handen, die grepen, naar 'r keel gericht!
‘Help!’ riep ze nog, zakte ineen. ‘Stil!’ rauwde 'n stem,
‘Of 'k dood je. En ze mogen 't ook mìj doen.’ Nauw levend, zag ze hèm!
‘Neem alles, wat 'k heb’ beefde ze en ze had moeite, 'r verstand niet te verliezen.
| |
[pagina 289]
| |
‘In die la. M'n sleutels, hier! Die kast! 't Ligt alles open. Ge hebt 't voor 't kiezen.
O, 'k gaf je m'n beurs toch. Is dit je dank, me nu te bestelen?
Maar neem, neem! 'k Zal heel stil zijn. Hoor, zoo!’ En zelfs 'r adem trachtte ze te verhelen.
In zwijgen zag Jan Gijsbertus op 'r neer. Buiten loeide de storm,
Rukkend aan raam en gesteente. Als moest de wereld uit haar vorm,
Zoo beukte de zee, torenend golven omhoog.
Dwars er doorheen de wind razend vloog.
Toen sprak Jan Gijsbertus: ‘'k Wil uw geld niet, uw schatten, wat ge hier hebt vergaard.
't Is me alles, als de wind die daar waait, geen oortje waard!’
Elmira keek op weer. Wat wilde die man?
Haar geld niet? Ze dacht. ‘O’ smoorde ze dan,
‘'k Wil u, wat ik heb, alles geven.
Maar laat me - o, heb meelij - mijn leven!’
‘Uw leven?’ grijnsde Jan Gijsbertus en hij schudde z'n kop.
‘Wat zou 'k er mee doen? Uw leven?’ en hij lachte haast hardop.
Elmira begreep niet. Hij kwam om roof noch moord?
Zoo rustig stond hij daar, dat ze gelooven moest z'n woord.
‘Wat wenscht ge dan van me, 'n vrouw?’
Toen sprak Jan Gijsbertus - en z'n oogen waren dicht bij de hare - ‘ik wil jou!’
‘Mij?’ ontstelde Elmira en ze richtte zich half op. ‘Mij, mij?
O, 't kan niet zijn. Ga, ga!’ en ze duwde 'm op zij.
Maar Jan Gijsbertus, 'r polsen grijpend, ruwde 'r toe: ‘Word niet zoo luid!
Ik heb je en ik hou je, m'n buit.’
Elmira dacht, of ze gillen zou. Doch ze vreesde voor 'r leven.
Aan z'n voeten zonk ze. Aarzelend fluisterde ze in beven:
‘Laat me, laat me! Jou kan ik niet behooren.
Wat 'k heb, geef ik. Maar mezelf... O, 'k raak verloren.’
- ‘Mij wil je niet zijn’ beet Jan Gijsbertus en vaster khelde-ie 'r polsen,
‘Maar die anderen! Ik zag ze, door 't luik, en jou en hoe vol ze
| |
[pagina 290]
| |
De glazen schonken en dronken je toe. Dien anderen ben je, niet mij!
Waarom? Waarom? Ben ik zooveel minder dan dan zij?’
Even zweeg hij. Donderender gingen storm en golven.
Elmira, de haren los, de schouders bedolven,
Trachtte - zacht rukte ze - te ontkomen. Doch de greep
Van Jan Wilbout, als van ijzer, naar den grond 'r weer neep,
‘Hoor!’ noopte-ie 'r tot luisteren en wat milder klonk z'n stem,
Als vroeg hij haar, wat meelij te hebben ook met hem.
‘'k Was bij de lichtjes, aan 't hoofd. Voor allen gaf 't feest.
Alleen ik liep er tusschen als 'n arm, verschopt beest.
Geen mensch die me zag, of 'k den dood al behoorde.
Toen wou ik volgen de stem, die ik den heelen avond al hoorde,
De zee, die me riep met mistroostig gebaar.
Golven zijn 'n goed graf voor 'n bedelaar.
En ik liep van 't licht naar de donkerte toe.
Daar zag ik jou en ik staarde me moe.
Je bent zoo mooi! Nog nooit zag ik zoo'n vrouw.
'k Kreeg weinig liefde en wàt ik ontving, was arm, grauw.
Toch, om een als jij was 't, dat 'k m'n leven heb versmeten,
Doch dat is dood nu alles, begraven, vergeten.
Ik zag je en 'k dacht: Sterven is goed,
Maar te drukken eerst dat in je armen, 't nog verzoet.
O, gelukkig te zijn eens door 'n vrouw, rijk en mooi!
Dan moge de dood me halen! Met lust 'k me vergooi! -
Je wierp me je beurs toe. Dat was mooi van je. Ik snikte.
'n Knecht sloot de ramen. 'n Oppermachtig leed me schier verstikte.
Uren doolde 'k rond 't huis, of 'k jou nog mocht zien.
Toen ben 'k je - hoe ontdekte ik je! - door 't luik gaan bespiên.
Daar zat je. Je lachte, dronk, dreef met allen spel.
Die kerels! Hoe haat ik ze! Je zoo te zien, was me 'n hel.
Opeens dacht 'k: “Die allen gelukkig! Ik alleen niet?
O, ze zàl mijn zijn, de schoone. Dan kome over me 't Niet.”
Hoe 'k het hôtel in ben geklommen, de hemel het wete.
Ze hebben me nog gezocht, als honden 't wild nagezeten.
Hier ben 'k nu. Niets weerhoudt me. 'k Ken vrees noch berouw.
Ik wil jou, ik wil jou, ik wil jou!’
| |
[pagina 291]
| |
Was 't snikken of woede, wat 'm met moeite deed spreken?
Stond in bevelen hij daar voor 'r of verwrong-ie zich in smeeken?
't Niet wist Elmira. Schuw keek ze naar 'm op,
Zag met vertrouwen haast in dien verwilderden kop.
Passie had daar om 'r gelaaid als niet in tijden.
'n Bedelaar mocht hij zijn, hij wist van liefde en lijden.
Even sloot ze de oogen, dacht aan Ramagnani en de anderen
En hoe ze op 't balcon stond dien avond en van liefde wou veranderen.
Bracht de nacht 'r 't begeerde, zij 't in vorm weerzinwekkend?
Ze wist ook 't lugubere bij tijden aantrekkend.
Weer sloeg ze de oogen op. ‘Neen’ kreet ze dan, ‘'t kan niet zijn’.
‘O, 'k smeek je’ zei Jan Gijsbertus en hij knielde. ‘Wees mijn’.
‘Neen, neen!’ riep ze andermaal, verhief zich, zag z'n haren, z'n baard,
Rook z'n plunje. 't Walgde 'r. Dàt was 't leven 'r niet waard.
Kon ze ontvluchten nog? In 'n ren naar de deur! Jan Gijsbertus was 'r voor!
‘Nu doodt-ie me’ schreide 't in 'r. ‘Zou 'k gillen!’ Daar spotte 't aan 'r oor:
‘'k Ben geen heer, hè? En je veracht me om m'n kleeren.
Maar je hebt je flacons. Je kunt me parfumeeren!
Knip m'n haren. 'k Beveel 't je. 'k Heb je in m'n macht.
Kam m'n baard uit. Je handen gaan zacht.
Je vingers, zoo blank, kennen het streelen.
Als 'n baron, haha, wil ik gediend zijn! Jou zoete, fluweelen!’
Elmira dacht 'm gek. Wìlde hij van 'r die dingen?
Was ze in de greep van 'n sater, die 'r tot diensten zou dwingen?
‘'k Zal gaan uit mezelf wel. Niet door je lakeien’,
Klonk 't zacht dan. ‘O, den dood zelfs verkies je boven me?’ en ze hoorde schreien.
't Werd 'r week op eenmaal. Liefde-beed'len stemt zacht.
Had ooit ze zooveel teerheid bij den beed'laar verwacht?
‘Ga, ga’ sprak ze fluistrend. ‘Geen mensch zal het weten’.
Nog weerde ze 'm af, al stond-ie in z'n hoek, als vergeten.
‘Ja’ schorde-ie. ‘'k Zal. 'k Ben Jan Gijsbertus maar’.
Elmira blikte op. Welken naam noemde-ie daar?
| |
[pagina 292]
| |
Ze streek zich over 't voorhoofd, herinnerde zich iets vaag.
'r Oogen zochten, op 'r lippen lag 'n vraag.
‘Jan Gijsbertus Wilbout’ mompelde-ie voort,
‘De schooier, waar geen mensch, geen luis zich aan stoort’.
Jan Gijsbertus Wilbout? Ze gaf haast 'n schreeuw.
Neen, dat kòn niet. Groote God! Wit werd ze als sneeuw.
Ze staarde 'm aan, of ze 'n spook zag, verroerde geen lid.
Hemelsche rechtvaardigheid, werd ze bezocht door dìt?
‘Je hebt nooit van me gehoord, hè, jij in je rijke leven?
Wat zou 'n mooie vrouw om zoo'n stakkerd ook geven!
Toch, 'k heb dingen, waar jij niet van weet,
Jij in je mooie kamer in je rijke kleed!
Heb je ooit gezworven door storm en door nacht,
Door honger en wanhoop half omgebracht?
Je plunje is vergaan. Je denkt: “nu ga 'k sterven”,
Vergruisd als 'n glas, dat in de goot ligt aan scherven.
Nog eens klop je aan. 'n Deur gaat open.
'n Oog lacht, 'n hand wenkt. Niet meer dorst je hopen.
Nu biedt men je warmte, voedsel. Je beeft.
Op je knieën zink je, dankt God, dat je leeft!
Daar weet jij niet van,
Hè, mooie dame, in je mantel van astrakan?
Of ken je 't genot van den opstand? Alles is geweld.
In je 't woest stormt om grootheid, geld.
Voort, jongens! Sla dood, steek in brand, zwaai de knots.
Voor ons alles wijkt, huizen, zee, rots.
Je hoort kermen, ziet bloed. Tsa, jongens, ons de macht!
En in gelukswaanzin, al duurt 't 'n uur maar, je lacht!
Daar weet je niet van, hè, dame, jij,
Als je gaapt op je sofa in je japon van zij!
'k Ken liefdes hoog're dan je ooit bezat.
De maan beminde me op m'n eenzaam pad,
Toen 'k de wereld rond zwierf sinds me verliet die eene,
Om wie ik nu nog, nu nog kan weenen.
't Was zomernacht. 'k Lei me te slapen tusschen de eikenboschjes.
'n Vogeltje, verschrikt, fladderde op. Blaadjes strooiden zich losjes.
| |
[pagina 293]
| |
'k Lag, sliep. Toen haalde de bleeke maan me in 'r armen,
Wist met 'r witte kussen me te verwarmen.
Daar weet jij niet van, hè, mooie vrouw,
Als je rilt voor je brandenden haard nog van kou!
'k Heb meer je misschien dan jij mij te geven.
'k Ga, heb genoeg gebedeld al in m'n leven.’
Jan Gijsbertus trad op 't raam toe, wilde dat ontsluiten.
Wilder, als 'n dreiging, gierde de storm buiten.
Daar riep Elmira: ‘Jan Gijsbertus, herken je me niet?’
Hij wendde zich om, verschrikt. Dan 'n onnoozelen lach hij uit stiet.
‘Ik je herkennen, jou, jou?
Nooit was 'k bij zoo'n rijke, mooie vrouw!’
- ‘Jan Gijsbertus, zie me aan! Ik ben 't van wie je sprak,
Die je verliet. 'k Wist niet, dat je me zóó hebt lief gehad!’
Jan Gijsbertus kromp ineen, z'n knots trilde in z'n hand.
Weg was z'n lach en hij vreesde ook z'n verstand.
Hij starde 'r aan als 'n bezetene,
Klemde aan zichzelf zich vast als 'n dwaas aan z'n ketenen.
‘Nee, nee’ rauwde-ie. ‘Wat zeg je? Hoe heet je dan?’
- ‘Elmira men mij noemt. Doch dien naam ik aannam.
Elsje ik bèn! Nu herken je me wel?’
Daar zonk Jan Gijsbertus ter neer, radeloos, kreet: ‘Hel!
Moet ik je zóó vinden? En vanavond? Wat ben je veranderd!’
En Elmira, als sprak ze 'm na: ‘Wat ben je veranderd!’
Ze zagen beiden hun jeugd,
'n Glimp van ouwe vreugd.
Dan sprong Jan Gijsbertus weer op, wankelde naar 't raam.
‘Wat ga je doen?’ smartte Elmira, ‘Jan Gijsbertus!’ en ze trilde bij dien naam,
‘Ga niet, blijf! 'k Heb je te vragen zooveel!
En wat je verlangt, 't wordt alles je deel.’
Weer wendde hij zich om, nu met driftigen kop.
Geen vrees hij kende, praatte hardop.
‘Niets, versta je, niets, niets heb jij mij te geven.
Ik gaf jou m'n heele leven!
Hoe dorst je me je beurs toe te werpen? Daar!
Jìj bent schuldig aan den bedelaar.’
| |
[pagina 294]
| |
't Geld rinkelde op den grond. Wilbout opende 't raam met 'n ruk.
De gordijnen bolden op, 'n vaas woei stuk.
‘Jan Gijsbertus, Jan Gijsbertus! O, ga niet heen!
Ook mijn leven is leeg. Ik ben zoo alleen.
Blijf, blijf! Of laat ik gaan met jou.
'k Was eens toch je vrouw!’
Maar Jan Gijsbertus, op 't balcon,
Sarrend riep: ‘Nee, nee, dame in je mooie japon!
Nooit gaf iemand me medelij;
Bedel jij nu eens om mij.’
En hij verdween. Elmira naar buiten!
'n Stormvlaag sloeg stuk een der ruiten.
Ze zag 'm gaan. ‘Jan Gijsbertus, Jan Gijsbertus!’ Doch hij keek niet om,
Richtte recht tegen 't geweld der winden zich, worst'lend, krom.
Elmira stond in wanhoop. Wat gebeurde hem?
Riep de zee niet met donderende stem?
O, ze wilde 'm redden. Eens was hij haar lief.
'm Te ontwringen den dood nu, die daar donkerde als 'n dief!
Terug snelde ze, in 'r kamer, haalde zich 'n sjaal.
Dan, den gang op, ging ze, bedacht zich niet eenmaal.
Geen gast ontmoette ze, gerokten dienaar noch wachter.
Buiten stond ze. 't Was stikdonkere nacht er.
En ze vocht met den storm, die als 'n razende 'r om floot.
Het luchte-geweld één roepen om ramp was en nood.
‘Jan Gijsbertus, Jan Gijsbertus!’ Doch 'r stem had geen kracht,
Verloor in 't rumoer zich van den bulderenden nacht.
Waar zag ze 't laatst hem? Toen hij zich worstelde naar 't hoofd,
Daar recht voor 'r! O, nooit kwam zoover ze! Blind, verdoofd
Vorderde ze wanhopig langzaam. Zou ze ooit hem bereiken?
Of ze mijlen gaan moest! Toch wilde ze niet wijken.
En ze verwon! Nog eenmaal zag ze hem staan.
Toen verdween hij, voor goed. 't Was met Jan Gijsbertus gedaan.
‘Jan Gijsbertus, Jan Gijsbertus!’ Voort wilde ze, naar hem.
Nog riep ze 'm met al stervender stem.
| |
[pagina 295]
| |
'r Arme voeten pijnden zich aan de glibberige, harde keien.
Schuim omspatte 'r. Ze wankelde, voelde zich glijen.
‘Jan Gijsbertus!’ Met dien laatsten kreet
Ze als 'n reddeloos pak in de hongerige golven gleed.
Die 'r bedolven met gehuil in den pikzwarten nacht.
Zoo werd de schoone vrouw nog door 'r liefde omgebracht.
* * *
In de badplaats zei men, 't was om Ramagnani.
Die, in z'n rood buisje, speelde te sterker den brani.
De ‘Music-bar’ werd bestormd. En als hij zong tusschen de violen, de cel en de trommel,
Kwam menig vrouwlijk hart in heftig geschommel.
Men dronk kummel en flip-flap,
Tot men in bewondering half sip zat.
De graaf van Rammelebatz, geheel à son aise,
Verdween, en automobile, met 'n allergracieuste Française.
Die maakte al weken z'n hoofd op hol.
En met hem gingen ook de chauffeur, de kamenier en 't knechtje van de entre-sol.
In 't hôtel sprak men over 't heele geval geen jota,
Want de graaf betaalde zeer correct z'n nota.
Drie dagen, nadat men Elmira vond, spoelde ook 't lijk van 'n bedelaar aan op 't golven-grauw.
Doch dit had natuurlijk niets te maken met den dood van de mooie vrouw.
|
|