De Nieuwe Gids. Jaargang 25

[p. 660]

Varium.

Imitatio-‘geharrewar’.

Ik dacht nu, heusch, dat het genoeg was.

Ik dacht, heusch, dat de Pers het hare gezegd had èn van mijn vertaling èn van prof. Van Dijk's kritiek, èn van mijn nieuwe Voorrede, èn van prof. Van Dijk's brochure, èn van mijn wederwoord daarop. Maar neen, daar komt Den Gulden Winckel nog eens, frischjes, opnieuw de kwestie behandlen. En, och, ik wil mijn geachten kollega van D.G.W. óók wel weer antwoorden. Waarom niet?

Om te beginnen dan: het eerste en voornaamste punt. Wat U, geachte kollega, over mijn ‘onoprechtheid’ beweert, begrijp ik niet goed, en zullen, vrees ik voor U, ook Uw lezers niet begrijpen. Want ziet gij U niet, aan het slot van Uw artikel, verplicht, mij gelijk te geven in mijn weerlegging der dubbele aantijging door prof. Van Dijk? Van het eerste punt zegt U: ‘dat kan worden toegegeven’, van het tweede: ‘dit is juist’. Maar door deze twee erkenningen van U, waartoe gij U genoopt voeldet, valt immers Uw geheele stuk omver, want werd het zonder reden van bestaan? Jammer, dat gij Uw stuk reeds hadt geschreven, vóórdat de Nieuwe Gids van April verscheen: want hadt gij gewacht, totdat gij mijn antwoord aan Van Dijk daar laast, dat had U veel moeite bespaard.

Vervolgens: de tweede druk van de Imitatio is een door mij herziene, zooals het titelblad het vermeldt en niet slechts op de 58 door den heer Van Dijk aangegevene, maar op ongeveer 200 plaatsen, (behalve nog de bijbelplaatsen) is er iets door mij eenigszins gewijzigd, doch, let-wèl!, al die veranderingen betreffen den vorm alleen. En dat ‘herzien’ is dus geen bewijs van mijn ‘onbevoegdheid tot vertalen’, kollega!, maar alleen van de groote

[p. 661]

zorg, die ik mij, niet slechts in dit geval, maar altijd en voor al mijn arbeid getroost. Het is volstrekt niet onmogelijk, dat ik in een eventueelen derden druk niet nòg eenige, even-kleine, vorm-verbeteringen aanbrengen zal, en ik vertrouw dan ook, dat er niemand is, die mijne zorgvuldigheid, ook in het allernietigste, niet waardeeren zal. Maar hier zal ieder 't over eens zijn, dat zoo'n-angstvallige-nauwkeurigheid-en-aesthetische-fijnvoelendheid-betrachten heel iets anders is als fouten gemaakt hebben en verbeteren, zooals D.G.W. mij tracht aan te wrijven, dat ik deed. Zakelijke foutjes toch had ik er slechts drie gemaakt, en die heb ik, ronduit, erkend in mijn voorrede tot den tweeden druk.

Vervolgens: terwille van uw geloofsgenoot prof. Van Dijk (dat gij u aan de zijde van dezen schaart, en niet de partij kiest van den agnosticus Kloos is wel menschlijk, maar... er zijn grenzen. Men zou b.v. objectief kunnen blijven.) keert gij, beste kollega, de zaken precies anders om als zij wezenlijk zijn: ‘De houding van Kloos is als die van een straatjongen’ beweert gij. Hoe dat? vroeg ik verbaasd, toen ik deze passage las. Ben ik dan degene, die is ‘begonnen?’ Heb ik den heer Van Dijk aangevallen of heb ik mij tot tweemalen moeten verdedigen tegen den ‘hooggehoeden heer’. die mij, zonder eenige aanleiding, te lijf wou gaan, en mij de grofste beschuldigingen naar het hoofd kwam gooien? Zoo is het toch, nietwaar? Daarom ben ik dan ook zoo vrij, uw zinnetje: ‘Van deze beide personen is de eene grievend door den ander behandeld’ op te vatten, als zoudt gij met ‘de een’ mij, en met ‘den ander’ prof. Van Dijk hebben bedoeld.

(En evenzoo, ‘wringt’ gij u zélf niet veeleer ‘in bochten’ om prof. Van Dijk, die zoo roerend over gebrek aan belangstelling in de pers heeft geklaagd, ter hulpe te komen? Bijv.: een woord, dat in 't Duitsch met een overeenkomstig woord vertaald worden kan, is daarom nog niet per se een germanisme, - of meent U van wél?... Verder het in Uw 2e afd. mijn antikritiek ‘rustig en zelfverzekerd’ noemen, en die even later vergelijken met het ‘steenen gooien’ van een ‘liegenden en bedriegenden straatjongen’. En dan die sentimenteele betuigingen van uw liefde voor mij, die slechts dienen om uw woorden van afkeuring meer relief te geven: wij begrijpen u wel, collega!)

[p. 662]

Ten slotte, van onoprechtheid gesproken: is het u ook opgevallen, zooals mij is opgevallen, dat prof. Van Dijk aan het slot van zijn artikel wel over zijn eerewoord spréékt, maar het niet gééft? Deze - ja kan ik het anders noemen, - diplomatische handigheid heb ik in mijn wederwoord ‘edelmoedig met den mantel der liefde bedekt,’ maar móet ik thans wel releveeren, nu mij, tot mijn verbazing, de smet der onoprechtheid werd aangewreven.

Een volgend maal, geachte collega, schrijft gij, hoop ik, niet meer een artikel, waarin uw verstánd den een gelijk moet geven (zie uw IIe afdeeling en het slot van uw stuk) terwijl uw gevóel, o, zoo graag, het voor den andren, u uit den aard der zaak sympathiekeren, goed praten wil. Want daardoor kwam er thans bij u een halfheid, een dubbelzinnigheid voor den dag, die uw reputatie als schrijver weinig goed kan doen.

Ook kan ik u aanraden, om voortaan, aleer gij u weder in kwestietjes van andren gaat mengen, inderdaad Uw Latijnschen Thomas van de boekenplank te nemen, en eerst eens het XIVe hoofdstuk van het 1e boek der Imitatio te herlezen. De temerario judicio vitando. (Dat men niet lichtvaardig oordeel moet spreken...).

WILLEM KLOOS.

De studie van prof. Van Dijk over Maeterlinck, die ik nooit hoorde noemen, zou ik gaarne leeren kennen. Of bedoelt de heer ‘Van Eckeren’ hier de studie van den heer Schrijver misschien?