De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 504]

Verzen van Willem Kloos.

Liefde.

Ligt gij zoo lang-uit op uw stoel, mijn blonde,

Donkere blonde met vage, ephemere

Trilling der trekken op uw trotschlijk-teêre

Wezen dat, rose lelie, zachtgewonden

In 't om uw voorhoofd en uw wang geronde

Weemlen der lokken, lijkt een eeuwig te eeren

Mysterie van genâ, waarnaar 'k mij keere.....

Ligt gij zoo lang-uit daar, mijn rood-gemonde?

Ligt gij zoo? O, lig zoo..! De vleuglen hoor ik

Rondom u kleppen van de onzichtbre droomen.

U met mysterievollen lust verrukkend..!

O zalig zal het zijn, als 'k straks, u drukkend

Aan mijne borst, hoor vragen u met schromen,

Terwijl ge uw oogen lief opslaat: ‘Bekoor ik?’