De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 432]

Sonnet. Door W.F. Gouwe.

Gelijk de roep van 't kind, dat koortsig ligt
in 't bedje woelend, en niet kan verduren
de zwaart' der dekens - toch uit angst hun wicht
weer op zich rukt, en naar de deur blijft turen...

Hij vreest de staar-portretten aan de muren,
voelt staâg op zich hun blikken vast gericht;
hij vreest het venster, waar een boos gezicht
wanneer hij keek, wel kon naar-binnen gluren -

- de boom voor 't raam werd in de scheem'ring zwart;
zoolang er zonlicht op de blaad'ren gloorde
was 't kijken naar der voog'len spel genot -
nu roept hij... roept... maar zacht, want durft niet hard...
Rondom blijft heel 't huis stil - géen die hem hoorde?...

Zóo was eenmaal mijn angstgeroep naar God.