De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 373]

Verzen van Edward B. Koster.

Ochtend.

De zon begint zijn dageglans,

En maakt den mist tot goud,

Die als een luchte stralenkrans

Bekroont het ernstig woud.

Op d'akker ligt de nevel blank

Gedonsd als moll'ge sprei,

Het heuvelmeertje grijpt een sprank

Van zon, en glimoogt blij.

Ik hoor een fijne tonenvlucht,

Ver, ver, uit wolkbegin;

Ik adem diep de morgenlucht

Met lange teugen in.

[p. 374]

Middag.

De zon is boven heuv'len uit

Gestegen in zijn gang,

En de aarde ligt als zonnebruid

Omvloeid door licht en zang.

O alles gloeit in klaren praal,

Gedrenkt van zeeg'nend licht,

Geraakt door 't bliks'mend zongestraal,

Verblind van aangezicht.

De zonneflitsen boren rond,

En dringen in mijn bloed;

Ik lig te rusten op den grond,

Bedwelmd van zonnegloed.

[p. 375]

Avond.

De schaduw waast van heuv'len neer,

En vlijt zich over 't land;

Mat-blauw en effen ligt het meer

Met riet aan d'oeverrand.

Met riet dat flauwtjes suist en trilt

In zwakke zucht van wind;

Een eenzaam struikje vluchtig rilt

Als 't huiv'ren van een kind.

De lucht voelt vochtig-warm en moe,

De duisternis genaakt;

Gedwee vouw ik mijn oogen toe,

Herinnering ontwaakt.