De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 262]

Verzen van J. Reddingius.

XV.

De donderwagen door de luchten rijdt
en ratelploft als van een hooge helling,
als vuursignalen uit een veilge stelling
zwiert straal op straal door wijde oneindigheid.

Het bosch ligt donker met verholen paden,
als heuveldrom met ravenzwart' spelonken,
van reuzen klinkt het angstig-makend ronken,
die log van gang straks door de wouden traden.

Het snelgeschudde gouden luchte-laken
de huizen helt, die staand in 't doffe duister
leken gezonken in een zwarten poel.

De donderwagen rijdt, de wielen kraken,
ik sta te zien naar 't helle vuur en luister,
de wind giert aan en stormt naar een ver doel. -

[p. 263]

XVI.

Mijn bootje ligt zoo stil in 't rimplend meer,
het westewindje zegt zoo zachte woorden,
de babbel-golfjes glijden langs de boorden,
mijn dobber gaat heel langzaam op en neer.

Ik zit zoo rustig in een onverstoorde
stemming te vree, ik weet het land zoo veer
aan de overzij, hier wieglen heen en weer
de pluimen, los, die 'k ruischen hoor en hoorde.

'k Verdroom mijn dag bij 't wage-wankend riet
waar de uren zlnken traag, onmerkbaar haast,
en 't golfgespeel duurt voort en altijd voort.

Ik wensch te leven in dit heerlijk oord,
door wolken-lucht en melodie verbaasd,
in 't bootje alleen op windbewogen vliet. -