De Nieuwe Gids. Jaargang 16

[p. 114]

Leicestershire. Door Adriaan van Oordt.

Zuiverkoel komt de wind reikhalzen over de heuvels en met luchtigen adem vliegen langs mijn gelaat. In een zacht geroezemoes van licht en nevel stort zich het zonnevuur uit en overgiet de velden met kleuren van wilderozenrood en botergeel, in de diepte verguldend, hooger de heuvels kranzend met een zoom van avondblos.

De wind komt in langdradige vaart, verwikkelt zich in mijn cape en den droogen weg opvegend, drilt hij het stof tot wolken, die hoog spiralen en dan verzanden aan mijn voeten.

Deze lentewind verjongt mijn hart en verruimt mijn bewegingen.

Mijn gedachten zingen op de maat mijner gezwinde stappen, die standvastig den klank van den weg beproeven.

Mijn blikken verscherpen zich als van een, die een groote feestzaal binnengetreden, eerst later de ruimten achter de schitterlichten ontwaart.

En zoo zie ik thans, hoe de weg vaartgaat, melig licht, in zwaarmoedige wendingen onder pruikerige boomen en tusschen weiden, die zachtjes neerstrijken en deinen in langzaam gevormde heuvels, langs hagen, waarboven het groen uitpluimt en uitsprangt en uitwiegelt, en waarboven de hemel in lauw-witte wolkjes - paarlemoer op blauw - voorbij zeilt.

Zoo zie ik den weg weer opgaan, hooger en hooger in een geestdriftige stijging, en als hij op sprong staat zich over te geven

[p. 115]

aan den val der gindsche daling, glimt hij in de zon als een lint van gele japansche zijde.

Stoutmoedig tegen den heuvel oploopend, zie ik reeds de eindelooze golving van den weekgroenen grond en hoe de struiken uitspringen en de lovers in zwanehalsbogen uitkomen.

En van den in slingeringen verdwaasden weg, die om heuvels kruipt en langs kleine huisjes zakt en dan weer opvliegt aan een hoogte, zie ik in regelmatige rijen de gratige hekken schuinestappen en de hagestruiken jufferachtig tegen elkaar opschikken, als om haar blooheid te verbergen.

Hier en daar torent een slanke boom en andere komen wilskrachtig gekloven uit den grond, alsof ze de beenen schrap zetten, om in een overmachtigen wil den barschen stam omhoog te stuwen en als een hert zijn hoornig gewei, de takken in kronkelingen en wederkronkelingen te pronk te dragen.

Neergezeten aan den weg, aanschouw ik de weifeling van den hemel, die nog doorschoten is van zonnestralen, maar blauw door groen, reeds vertraagt in glans en in blijheid.

De hemeltint verslapt, haar kleuren worden poreus en wijken; en over de velden, die week-vrouwelijke velden, komt het licht als een stildroeve lach aanschijnen.

En door mijn hart komt een zacht-moe geluid, devoot gebeier en mijn gedachten gaan weer op en stappen aan, heel bedaarlijk over alle zinnelijkheid heen. Mijn bewegingen verslapen.

Maar in mijn ooren komen melodieën waaien, en in mijn blikken staat het landschap te vergulden. Het klimop, dat zich om de boomen strengelt, beweegt zijn bladeren als kapellen, die goud geboren zijn in de zon.

Over het lichte, goudgroene gazon schaduwen zich boomomlooveringen als diepe meeren.

En ver over de heuvels zwerven de nevels, de trage en lage, en gestalten zich hoog als in fijnwollen gewaden, waarin wezens te versterven lijken voor den goudzwellenden gloed.

En terwijl mijn blikken zich aan de goudvervulling van den avond laven, hoor ik om me heen klokjesgeduizel en zie ik koeien, ijzerertsbruine en rossige, veel jonge beesten, over de weide lum-

[p. 116]

melen, de horens puntig naar voren, en schapen, grijs en zwartig, dikwollig omhuld, als balen wol aansukkelen op de stokjespooten.

En naderbij zie ik de buiken der moederschapen, door de zon verguld, als statiehemels over de lammeren, die heel klein en flauw wit met een gerep van zwakknieïge pootjes meehuppelen.

En het gras onder hen groeit zachtmoedig op de onmerkbare rijzing der heuvels, aangedaan door schaduwpluiming van struiken; en rondom de schapen, die zich in de verte als hoopjes wol verspreiden, verteedert het zich tot een grijzig-groene toegevendheid, evenals een moeder, die haar grover menschzijn versnippert en liefjes doet ter wille van den lullenden zuigeling.

Zoo gedraagt de weide zich onder de weidende schapen, die duldzaam hun wol voortdragen, waarin de wind aanstoeien komt, het lange haar aan de buiken opjagend tot vlokken en lange lokken en dan de boomen schudt en de gouden franjes der bladeren beschadigt en eindelijk in kwaadaardige sprongen tegen mijn gelaat aanlandt.

't Wordt koel. Ik sta op en verzet mijn gouden droomen in de zorgenissen voor het doel van mijn loop.

Het landschap huivert nu in den avondwind en in rollen komt de nevel.

Terwijl ik mijn schreden versnel, voel ik als een windewending de neiging tot een aandacht, die mij de oogen luiken doet en mijn gehoor vereenzaamt tot een luistering naar wat daar buiten om me heen gebeurt.

Het hemelgoud valt en vloeit aan den rand van zijn smeltkroes.

En in mijn hart smelten vage gevoelens ineen - een avondstemming, die weemoedig maakt en me onmerkbaar doet voortgaan, alsof ik ingezogen word door den neveladem.

Maar aan een dal gekomen, voel ik al mijn gegevens, de sluimerende, zich reppen. Mijn half geloken blikken komen uit hun verschansingen en verscherpen zich. Mijn wil staat rechtop, steigerende als een paard en mijn gedachten komen aan als wagengerol over het plaveisel van mijn gevoel.

Buiten wordt het licht guller, het van goudstof doorvoede licht en daaronder verrondt het dal zich wellustig in de ergomar-

[p. 117]

ming; en de grond springt daar bij tusschenpoozen op en huppelt tegen de hoogten tot kleine voorgebergten; en over dit alles verstrooit zich een dorp, doodstil, als lang vergeten.

Heel in de laagte blokken vierkante huisjes met loodkleurige en verschrompeld-roode daken en de vensterramen benauwen zich in hun steenen nissen, die schemerig opengaan naar tuintjes, waar de boomen uitharken en de struiken uitpoppen en de bloemen armelijk als versch geplante groenten wassen.

Verderop ligt een huis tegen een zwaren boom, wiens wortels door den grond heen spierend het op te beuren lijken, het behoedende voor een val, want van onder het peperkleurige dak komt de verzakte gevel als knielende te voorschijn.

En terwijl de ruiten der vensters, alle nauwgezet door witte reepjes omraamd, van onder loovertrossen gluren, worden zij geroerd door een wischje avondgoudweerschijning.

Vele boomen staan daar, reusachtige in rimpelige en wormstekige schorsomhulling. Maar sterk geplant, verheffen zij zich, om de grootheid voort te dragen tot hoog in die bladerenvermenigvuldiging, waar peezige takken hun bochten en draaien maken.

Tegen de hellingen en op vooruitspringende hoogten staan huisjes, met zachtkleurige rieten daken gedekt, die wijd uitranden, als om de gevels te behoeden, en daartegen schrijnen andere door het licht verscherpte roode daken of hun kleur verduistert in de schemering tot smoezig rood of wordt rossig in de lieveling, die in vage slierten als benden geesten geheimzinnig in elkaar geweven, aanzweeft.

En de door groen omraamde, de door groen omwoonde, de door groen overhuifde huisjes lijken door die geestenvlucht verrast, lang geleden, zich gewend te hebben, of voorovergeheld of verzakt in een zwaarvalligen angst - en daarbij als door een betoovering in deze houding gebleven te zijn.

Bij sommige, die aan een heuvelvoorsprong gereed waren af te springen, schijnt de gevel langs de hellende aarde gegleden te zijn, waardoor de deur verkleind is tot de grootte van een luik; en aan de verwrongen ramen, waar ruiten gebarsten zijn, gordijnen groote spinnewebben.

[p. 118]

Langs de gereten zijmuren tranen vlekken door de blauwgeverfde kalk of verzucht het blauw tot ziekelijk wit, en de schoorsteenen, waarboven twee pijpen uitmonden, lijken deze als voelhorens uit te brengen, voorzichtig, om het gevaar te speuren.

Andere huisjes staan, als gereed om voort te schuiven, moeilijk over den hobbeligen grond; of van sommigen rekt een brokkelige als geraspte wand, waar dotjes mos en bobbels gras op leven, zich pijnlijk stijf omhoog, als om een ongeluk van het huis te weeren; en weer andere, ineengedokene, slakken zich onder het dak, wiens rand over het hoog gegroeide gras scheert of steunt op het zachtvellige mos der heuvelingen - rondom.

Ginds onder dien looverhang ligt een kleine woning in elkaar geschrompeld tegen een helling, en deuren en ramen, waar het glas uitkraamt en de verf afschilfert, staan nog te krensen in den drang van het gevaar.

Overal is een stilstand zichtbaar, een stilstand van actie op 't oogenblik van het gevaar; en daarentegen groeit de natuur, verwildert het gras zich over de aarde, gaan de boomen onstuimig op, zich meester makend van de lucht. In scheeve standen klimmen ze aan de hellingen, terwijl hun bloote wortels zich als klauwen in de aarde zetten. Ze posteeren zich op de voorgebergten en hun groene bladeren wimpelen over de huizen of hun stammen dringen tegen ze aan of hun groen flaneert voor deuren en ramen.

En om de tuintjes, waar kiezelpaadjes kriebelen, pluimestaarten pikkende kippen, steeds in dezelfde houding, op. In het kozijn van een raam ligt een zwarte kat, de pooten onder het lijf, ineengedoken als een handmof; en uit deze langdurige stilte gaat het gehuil van een onzichtbaren hond - een plichtmatige jammerklacht, die den wind van richting stuurt.

Ik huiver; en me als versteend van koude gevoelend, stamp ik met den voet tegen den grond en verberg mijn handen in de zakken.

(Wordt vervolgd.)