Literaire kroniek.
Catherine door M. Antink.
Dit is een boek subtiel-doorwerkte, en toch breed-natuurlijke, bloed-warme kunst.
Zooals men zijn eigen lichaam voelt leven als een prettig stuk leven vol gezondheid en kracht, zoo leeft ook dit boek voor ons onder het lezen, en als men het ten slotte weer dicht heeft geslagen, broeit het nog lang, in onze hersenen en zinnen, zwaar-bewogen en fonkelend na. ‘Catherine’ is in de verste verte geen boek van koude kunstjes, handige gladheid, van leven- en gloed-loozen woordenpronk, - ‘Catherine’ is natuur, de natuur, zooals ze gezien wordt door een kranig en sterk temperament. Menschen dus, die blij zijn met ledigen klank-zwier, met netjes opgepoetste rococo-knapheid, menschen voor wie de kunst niets anders is als conventioneele vorm-elegantie, zullen zich heelemaal niet aangetrokken voelen door het krachtig-bonzende leven dezer spier-sterke, saprijke kunst, evenals de welig-opschietende ranken van een in vrijheid tierende plant altijd iets haatlijks, iets ijslijks moeten blijven voor den lieftallig-weeken bewoner van een goedkoop boudoir-interieur.
Schoone vorm toch, die niets dan vorm is, is geen kunst en dus eigenlijk ook niet schoon. De dingen zelve alleen, zooals zij leven in de rondom groeiende werklijkheid, of in dat andere levende leven, dat hare wortelen heeft in onze ziel, alleen die dingen, en die uitsluitend, zijn de bestanddeelen der echte kunst.
Tot deze beschouwing ben ik gekomen door het lezen van Mej. Antinks boek.
Geweldig-forsch, maar in zijn geweldigheid toch stil-gehouden
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd