De Nieuwe Gids. Jaargang 14

[p. 463]

Verzen van Edw. B. Koster.

Hooge Vuursche.

Aan J. Reddingius.

Een dag van hei en dennen, - o genot

Te dwalen weêr door paden ongebaand,

Door 't kruinen-wiegend naaldbosch, stil-belaand.

Waar duiven kirren en de meerkol spot.

Een vogeltje roept vroolijk: ‘'k Zie, 'k zie, 'k zie

Wat jij niet ziet’, een schuwe haas springt op

En slaat aan 't loopen in een hip-galop,

Van verre deunt verwarde melodie.

Koel scheert het windje door het hakhout heen,

Dat kreupel neerhurkt, in zijn groei geknot,

Blij dat nieuw leven overal ontbot,

Een lentesidd'ring voelend door de leên.

[p. 464]

Profanation.

I wandered in the silent wood alone,

The trees were motionless, but now and then

A sudden flush of song from thrush or wren

Or other early bird through the leaves shone.

My spirit was at rest, all strife was gone,

Content and good-will towards my fellow men

Dwelt in my heart, like silence in a glen,

Whilst wand'ring in the voiceless wood alone.

And feeling happy, yea, forgetting all

That might have pained or harassed me elsewhere,

I sought my way through nature's solemn hall.

But suddenly, as in a glade I stood,

Harsh human voices rent the quiet air,

Spoiling the hallowed stillness of the wood.