De Nieuwe Gids. Jaargang 14

[p. 425]

Wereldvrede. Door Edw. B. Koster.

I.

Niet moeten sloven voor het daaglijksch brood,

Noch buigen voor de nukken van een heer,

Niet willoos kruipen voor een godsdienstleer,

Genepen door den dagelijkschen nood; -

Geen armoe van de wieg tot aan den dood,

Geen menschen levend in een and're sfeer

Dan hunne broed'ren, zonder zielsverkeer,

Geen hong'renden onthaald op kruit en lood; -

Geen rijken wentelend in weelde en pracht,

Onnutte slijters van den kostb'ren tijd,

Hun dag verslapend, beuz'lend in den nacht; -

En geen bestuurders, die hun eigen ik

Verheffen, vol van trots en ijdelheid,

Zich slechts bekomm'rend om het oogenblik.

[p. 426]

II.

Neen; - O, maar juicht bij 't heerlijk vergezicht,

Zich oop'nend als een laan in zomerwoud,

Waar zonnespranken vliegen door het hout,

O toekomst, stralend in zeeghaftig licht!

Is aller arbeid niet de hooge plicht,

Zoolang de mensch op eigen kracht vertrouwt?

Wie is er zoo gevoelloos dat hem rouwt

Zelf meê te maken aller leven licht?

Verheft dus 't schuwe en voortgejaagde wild,

Die werkers, zuchtend onder d' ijz'ren dwang

Van 't leven, dwingeland, wiens zware macht

Hen wreed ter neer drukt. Goed geluk en kracht

En kennis zij hun deel; dies minder lang

Hun kamp zal duren; - hoog hen opgetild!

[p. 427]

III.

Waait uit, banieren voor den grooten dag

Waarop de vrede wordt verkond op aarde,

Nu zij weer wordt een lustwarand, een gaarde

Vol gretig leven - wappert, vaan en vlag!

Ontbloot het hoofd met liefdevol ontzag

Voor haar, de aanbiddelijke en eerbiedwaarde,

De vrij rondblikkende, eeuwig onvervaarde

Vorstin der wereld met haar godenlach!

Klept klokken! Roert uw tongen van metaal!

Dat hoog het licht langs onze steden straal

In slingervonkeling van vlammend goud!

‘Er is op aarde vrede! Een koningin

Van heel de wereld huldigen wij in!’

Roep dit met koop'ren galming, o heraut!