De Nieuwe Gids. Jaargang 14

[p. 420]

Verzen van J. Reddingius.

I.

'k Aanschouw den bergstroom weer, den welbeminden,
en zie het water gaan van af de brug,
waar eendjes glijden in een rij, vlug-vlug,
gedreven door de golven, speelschgezinde.

Geen blijheidsdroom, dien ik niet hier hervinde,
het schoon verleen zie 'k als verjongd terug -
staat aan mijn zijde niet het rondgekinde
blauwoogig kind, 't haar golvend langs den rug?

't Is vreugd te zien naar 't dartel-stroomend water,
door 't felle licht met vloeiend goud getint,
omkrullend golf na golf, een zachte wind

strijkt snel het wilde water over. Later
bloeit in ons leven nog de vreugd er van,
ziend naar 't verleen als oude vrouw en man.

[p. 421]

II.

De boomen lijken te klimmen
den heuvel op,
maar kunnen niet bereiken
den hoogen top.

De nachtwind komt gevaren
en waait hen aan,
ze zwaaien met hun takken,
doch blijven staan.

Het lijken vermoeide menschen,
die met misbaar
van stemmen angstig kermen
in groot gevaar.

[p. 422]

 

Ze zijn betooverd, verloren

 

't bevrijdingswoord

 

en zijn gedoemd te wachten

 

al voort, al voort,

 

 

 

tot iemand zonder zonde,

 

in schoonen nàcht

 

van kerstmis, bidt tot Gode

 

en 't zegt heel zacht...

 

 

 

Dan klinkt uit bleeke monden

 

een luide kreet -

 

Het daagt, waar zijn de boomen?

 

niet éen, die 't weet. -

[p. 423]

III.

De witte ruggen blinken in den nacht
van breede golven, die versomberd schijnen
en huivring wekken in een grillig deinen
op 't meer des doods, waar zucht der schimmen klacht.

Heeft Charon dooden tot den God gebracht,
Aidoneus, hij, wiens naam doet snel verdwijnen
den lach van jonge knapen en van van reine
jonkvrouwen 't lied verstommen, klinkend zacht?

Na iedre golf, die rees, blinkt weer een rug
van breede baar, die uit-te-vloeien gaat
en ver zich strekt tot onafzienbre straat.

'k Denk Charon straks te zien. Niet keert terug
de hooge rust, die 't harte mij ontglee,
bewogen-wild door 't lied der sombre zee. -

[p. 424]

IV.

De beuken staan zoo stil,

een wacht

van boomen,

waar 't licht door zonne-gril

blijft stroomen.

De wind waait zachtkens aan,

een pracht

van vlammen

lijkt langzaam op te gaan

om stammen.

De blaren vlammen puur,

de zacht-

bruin-roode -

Zon wèg, het bladervuur

gevloden! -