De Nieuwe Gids. Jaargang 14

[p. 361]

Verlaine herdacht. Door H.J. Boeken.

Frankrijk, dat de begeerige armen strektet
Naar alle land, lucht, zee, naar al wat wekte 't
Begeeren heet van koningen, die heet
't Heet strijden heeten, daar ze in 't heete zweet
En bloed der volkeren den koop-prijs vinden,
Den licht-opbrengbren, - zie ze naar hun zin den
Licht-òp-bewegelijken dans inspringen,
Vrouwloozen dans en waar beweging ging en
Sleepte en voortijlde naar de moord-muziek,
Waar speel-bal en moord-kogel vliegend wijk
In 't mannenhart, 't ten dood gevulde, namen;
Voort gaat de dans-vloer en de vorsten namen
't In vrede lokkend, veilige bezit:
Zie ze, wie zou niet gaarne, waar hij zit
En woont en zetelt, 't vreedzaam leven geven,
Dat hij in 't vreemd', den dood gedronken, sneven
En snuff'len mocht in 't algemeene zand -
Zij streden doods-uit, reikend vorsten 't land.
Zoo liefelijken klank zwaait over vlakten
't Schot en klaroenen, wie uit bivouac ten
Strijd trekken in het vroeg heet morgen-uur,
Waar andre zorg hen wacht, dan zorg en 't zuur
Werken tehuis, maar de eigen zonne-stralen
Met de eigen koestering en broeiïng dalen

[p. 362]

 

Op plat-getreden oogst en open velden,

 

Waar niet de zicht 't graan, maar 't lood mannen velde.

 

 

 

Frankrijk, dat de begeerige armen strektet

 

Naar volkren-heil-en-liefde en al wat wekte 't

 

Begeeren heet van volkeren, die breed

 

Over de landen, d' moeder-aarde, in 't zweet

 

Den moede' en moeielijken koop-prijs zoeken,

 

Die het staêg vluchtige geluk verkloeken

 

En vatten mocht, hoor, hoor, den blijden toon

 

Den onverwachten, nauw verstaanbren woon-

 

En kweek-stee bij verbaasde menschen vragend,

 

En van een nieuw geluk, nieuw tij'n gewagend

 

En wagend brengen 't hunkrend, ongeduldig,

 

Tot doen bereid geslacht, wat het geduldig

 

Droom-reede en reed'-rein brein van enklen spon,

 

Daar het de levens-reis van nieuws begon

 

En d' liefelijken mensch-staat, naakten, zette

 

t'-Mids van de ellend', dat die de wetten zette.

 

 

 

Frankrijk, zijt gij nu ledig van die stem,

 

Dat schreiend hart, die klacht, die klank en klem

 

En kracht gaf aan wat andren wuft begeeren

 

Slechts was, bij hem begeert' steeds 't Hoogste te eeren,

 

Die hoopvolst rees op 't helst licht van het Heden,

 

Dan biddend zonkt in schaduw van 't Verleden,

 

Zoo dat ge in dees koel-harden dag staat kerk

 

Dof-somber rijzend van fijn Gothisch werk.