|
| |
| |
| |
De taal staat niet stil
Kroniek van de taalkunde
Joop van der Horst (Leuven)
In 1911 publiceerde C.G.N. de Vooys een artikel in de Nieuwe Taalgids dat heette: ‘Iets over spontane en bewuste nieuwvorming in de taal’. Later is het opgenomen in zijn Verzamelde taalkundige opstellen (deel 2, 1925). Dat artikel begint met de volgende uitspraak: ‘Iedereen weet dat hij tal van woorden kent en gebruikt, die zijn grootvader niet gekend heeft, of eerst later heeft leren kennen. Wij beleven allen een stukje taalgeschiedenis.’ Maar, laat hij erop volgen, het is jammer dat tijdgenoten daar meestal zo weinig belangstelling voor hebben. ‘Verzuimen zij de feiten tijdig waar te nemen en op te tekenen, dan kijken latere onderzoekers in een dikke duisternis.’ Als voorbeeld geeft hij de opkomst van het woord fiets. ‘Ieder die ouder dan 35 jaar is, heeft gezegd of horen zeggen: velocipède, vélo, safety, bicycle, rijwiel, kar, machine, fiets, en kent ongeveer de gebruikssfeer die deze woorden hadden of hebben. Maar wie zou, zelfs bij benadering, data durven vaststellen, zonder veel naslaan en navragen?’ Dit werd dus geschreven in 1911! De opkomst van het woord fiets tegen het einde van de 19de eeuw is inderdaad een compleet raadsel. Tientallen onderzoekers zijn ermee bezig geweest, laatstelijk Ewoud Sanders, en zelfs ‘veel opslaan en navragen’ baat niet meer. We weten het niet, en we zullen het waarschijnlijk wel nooit te weten komen. Maar het is onthutsend om te zien dat het in 1911 ook al niet meer geweten werd.
Het observeren en noteren van de eigentijdse woordgeschiedenis, en algemener van eigentijdse taalveranderingen, is geen gewoonte bij ons. Het voorbeeld van het woord fiets zou met vele honderden of zelfs duizenden te vermeerderen zijn: woorden waarvan men de opkomst zelf heeft meegemaakt, maar al gauw kan niemand op tien of twintig jaar nauwkeurig zeggen wanneer ze opdoken. Om nog maar te zwijgen van eigentijdse grammaticale veranderingen want daar lijkt nog minder belangstelling voor te bestaan.
Wat betreft de opkomst van nieuwe woorden is er de laatste decennia echter een groeiende interesse. Op het einde van de jaren vijftig begon de Winkler Prins Encyclopedie in zijn Jaarboeken geregeld lijsten op te nemen van nieuwe woorden. In 1975 verscheen Riemer Reinsma's Signalement van nieuwe woorden. Eveneens uit 1975 is Maarten van Nierops Nieuwe woorden (deel II: 1976, deel III: 1979). Later volgden onder andere nog de Neologismen van Reinsma (1984) en allerlei boekjes van uiteenlopende kwaliteit als Het laatste woord (1993) en Nieuwlands (1995) van Frank Jansen en Hubert Roza, en Jaartaal 1992, 1993 etc. van Frans van Lier. En niet te vergeten bijdragen als van F. Claes en van Marc De Coster, voornamelijk in het tijdschrift Nederlands van Nu. Er schijnen plannen in de maak om het initiatief van Van Lier, maar dan serieus, weer op te vatten: een jaarlijkse publicatie waarin de nieuwe aanwas zo goed mogelijk in kaart gebracht wordt.
| |
| |
Ondertussen verwelkomen we het jongste werk van Marc de Coster: Woordenboek van neologismen; 25 jaar taalaanwinsten (Contact, Amsterdam/Antwerpen, ISBN 90 254 2270 5; f 95). Het is een kloek woordenboek geworden van over de 700 bladzijden, waarin 2000 nieuwe woorden van de laatste decennia besproken worden. (Verwar dit boek niet met zijn Woordenboek van jargon en slang (1992) en zijn Woordenboek van populaire uitdrukkingen (1998.) Tweeduizend woorden is een heleboel, maar natuurlijk slechts een fractie van wat er in feite allemaal bijgekomen is. De Coster heeft dan ook niet naar volledigheid gestreefd, en is zelfs onvollediger dan hij gemakkelijk had kunnen zijn: menig woord dat al door Reinsma of Van Nierop genoteerd werd, heeft De Coster niet opgenomen. Niemand weet waarom niet. Positief daarentegen is dan weer dat De Coster veel voorbeeldzinnen geeft, en met bronvermelding. Overigens zijn dat dikwijls geen ‘vroege’ voorbeelden, en het kost soms weinig moeite om een eerder citaat te vinden. Anders gezegd: de citaten zijn goed om de betekenis te leren kennen, maar ze hebben weinig waarde voor de datering in de woordgeschiedenis. Hij lijkt verder een uitgesproken belangstelling te hebben voor ‘rare’ of zeldzame woorden, zodat wel behandeld worden dwergwerpen, duplofaxen, drooggeilen, edutainment, elektrovissen, flapchirurgie, hydrobics, looplezen en luchtgitaar, maar bij voorbeeld niet: ademtest, afstandsbediening, dataverkeer, filevorming, gevarendriehoek, kansarm en zelfvoorzienend. Maar dat neemt niet weg dat er voor veel nieuwe woorden van het laatste kwart van de eeuw interessant materiaal geboden wordt. Kortom: een welkom boek, zowel voor de taalwetenschap als voor iedereen die op de hoogte wenst te blijven van het meest recente Nederlands; maar we hopen dat een herziene editie, ofwel
deel 2, (nog) beter wordt.
Vorig jaar schreven we in deze kroniek over de voltooiing van het WNT, het grote Woordenboek der Nederlandsche Taal. Die voltooiing is bepaald niet ongemerkt voorbijgegaan. Veel kranten en tijdschriften hebben er aandacht aan besteed. Ook heeft deze gebeurtenis aanleiding gegeven tot de verschijning van een aantal boeken over het WNT en zijn samenstellers, en over oudere woordenboeken in het algemeen. Het grootste woordenboek ter wereld; een kijkje achter de kolommen van het Woordenboek der Nederlandsche Taal (Sdu/Standaard Uitgeverij, den Haag/Antwerpen, ISBN 90 75566 96 4; 434 blz.; f 49,90) werd samengesteld door een aantal redacteuren van het WNT:F. Heyvaert, A. Moerdijk, M. Mooijaart, M. Smits en R. Tempelaars. In achttien artikelen worden allerlei aspecten besproken van de totstandkoming van het WNT, de problemen waar redacteuren op stuiten, de tekortkomingen die we achteraf moeten vaststellen, anekdotes uit de bijna 150-jarige geschiedenis, enzovoort. Een boeiend en verhelderend kijkje achter de schermen.
Algemener van opzet is Woordenboeken en hun makers, onder redactie van Nicoline van der Sijs (Sdu/Standaard Uitgeverij, Den Haag/Antwerpen, ISBN 90 75566 97 2; 273 blz.; f 40). Dit boek bevat een bloemlezing uit de artikelen die de afgelopen tien jaar verschenen in het tijdschrift Trefwoord, het betreurde orgaan van het niet meer in die vorm bestaande Matthias de Vriesgenootschap: de club van woordenboeken-freaks, opgericht door Ewoud Sanders.
| |
| |
Interessante studies over onder anderen Jozef Bal, Karel ten Bruggencate, Johanna Corleva, J.H. van Dale, G.B. van Goor, P.J. Harrebomée, J. Kramers, C.H. Kruyskamp, Matthias de Vries, A.C. Oudemans en J.H. Halbertsma. Het is goed dat deze artikelen, aanvankelijk toch in een tamelijk obscuur blaadje verschenen, nu in een boek een meer bestendige vorm gekregen hebben.
Het tijdschrift Trefwoord is enkele jaren geleden omgezet in een Jaarboek. Ook de jongste aflevering, Trefwoord; Jaarboek lexicografie 1998-1999 (Sdu/Standaard Uitgeverij, Den Haag/Antwerpen, ISBN 90 75566 98 0; 246 blz.; f 45) is voor een groot deel gewijd aan de voltooiing van het WNT. Redacteuren zowel als oud-redacteuren en anderen die bij de totstandkoming betrokken waren, blikken terug. En niet onbelangrijk: deze aflevering bevat een register op Trefwoord 1 t/m 12, samengesteld door Jaap Engelsman.
In de reeks boeken ter gelegenheid van de voltooiing van het WNT verscheen ook: De Vries en Te Winkel, een duografie, door L. van Driel en J. Noordegraaf (Sdu/Standaard Uitgeverij, Den Haag/Antwerpen, ISBN 90 75566 77 8; 280 blz.; f 39,90). Dit is waarschijnlijk het boek dat het langste mee zal gaan van deze groep. Het is een ‘dubbele biografie’, leven en werk van zowel Matthias de Vries als L.A. te Winkel, de twee grondleggers van het WNT. Wie eerder werk van Jan Noordegraaf of Lo van Driel kent, behoeven we niet meer te overtuigen van de kwaliteit ervan. Of het moest zijn dat juist de samenwerking van deze twee de leesbaarheid nog een beetje verhoogde. De Vries komt er eerlijk gezegd niet altijd even sympathiek van af, maar ik moet aannemen dat de man nu eenmaal zo was. Te Winkel was trouwens ook een rare snijboon, maar wel iemand die, zo te zien, het leeuwendeel van het werk verrichtte.
En als de belangstelling voor woordenboeken toch op zo'n hoogtepunt is, zo moeten ze bij de Sdu gedacht hebben, dan geven we meteen ook een boekje uit over het binnenkort te verschijnen Vroegmiddelnederlands Woordenboek: Een samenleving verwoord, onder redactie van T.H. Schoonheim en Th.P.F. Wortel (Sdu/Standaard, Den Haag/Antwerpen, ISBN 90 75566 99 9; 65 blz.; f 19,90/360 BEF). Het boekje heeft merkbaar geleden onder de grote drukte bij de Sdu die tegelijkertijd zoveel andere boeken moest klaarstomen. Maar dat neemt niet weg dat het VMNW (zoals de afkorting zal gaan luiden) zeker aandacht verdient. Zoals bekend is het WNT allang niet meer het enige project waaraan het Leidse Instituut voor Nederlandse Lexicologie werkt. Al jaren is men ook bezig met een woordenboek van het vroegste Middelnederlands (13de eeuw), op basis van het Corpus Gysseling. Hoofdredacteur is W.J.J. Pijnenburg. Als alles goed gaat, zal het VMNW komend jaar verschijnen. In het nu verschenen boekje wordt een en ander verteld over de geschiedenis van het project, over de specifieke problemen waarvoor de redacteuren zich gesteld zagen, en iets over eigennamen in deze oudste teksten.
Om nog heel even in de sfeer van de woordenboeken te blijven: eveneens bij de Sdu/Standaard Uitgeverij is een cd-rom verschenen met daarop niet alleen het volledige Middelnederlandsch Woordenboek van Verwijs en Verdam (ja, het grote, in tien delen), maar ook alle teksten van het Corpus Gysseling en verder nog een 250-tal andere Middelnederlandse teksten. En dat alles voor de
| |
| |
bescheiden prijs van f 450/BEF 9 000. Een enorme aanwinst, zowel voor de taalwetenschap als voor de literatuurwetenschap. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik de dozen stond uit te pakken toen ik het MNW gekocht had, de reprint van 1969. Duizenden en duizenden guldens, maar kom, de investering was de moeite waard. En jaren later de lijvige delen van het Corpus Gysseling. Een kostbaar bezit, nietwaar? Maar de waarde zal wel drastisch gedaald zijn nu men dat alles en nog veel meer voor enkele luttele honderden guldens in huis heeft, en je kunt er dan nog beter in zoeken ook.
Op het moment dat ik dit schrijf is de nieuwe editie van de dikke Van Dale, de dertiende, nog niet verschenen. Maar als u dit leest, dan is ze er, want ze is aangekondigd voor najaar 1999. Als het te pas komt, vertel ik er volgend jaar meer over. Want zoals u ziet, heb ik het graag over woordenboeken.
Een heel ander soort boek is Honderd jaar stadstaal, onder redactie van Joep Kruijsen en Nicoline van der Sijs (uitg. Contact, Amsterdam/Antwerpen 1999, ISBN 90 254 9553 2, 336 blz.; f 49,90). Het boek bevat 20 bijdragen over 20 stadsdialecten: Groningen, Leeuwarden, Coevorden, Deventer, Nijmegen, Zutphen, Amsterdam, Den Haag, Leiden, Rotterdam, Utrecht, 's-Hertogenbosch, Zierikzee, Maastricht, Roermond, Tongeren, Gent, Kortrijk, Antwerpen en Brussel. De dialectologie heeft traditioneel weinig aandacht voor stadsdialecten, wat wel zal komen doordat het ABN er doorgaans verder voortgeschreden is dan op het platteland. Het idee is aardig: laat twintig kenners nu eens schrijven over het dialect van de stad waar ze vandaan komen, of althans dat ze goed kennen. Dit heeft inderdaad een aantal alleraardigste stukken opgeleverd, maar het boek als geheel valt toch een beetje tegen. Dat komt doordat de stukken sterk verschillen van opzet en uitwerking. Sommige auteurs komen niet verder dan het opnoemen van wat ‘typische woorden’ (zoals Jan Oudenaarden voor het Rotterdams of Harm Scholtmeijer voor het Utrechts; wellicht omdat er weinig meer over te zeggen valt), anderen geven een tamelijk technische klankleer (zoals Johan Taeldeman voor het Gents). Weinig lezers zullen het boek als geheel lezen; het zal er vooral op uitdraaien dat Groningers het stuk over Groningen lezen, Leienaars dat over Leiden (van Dick Wortel, met een nogal gewaagde theorie over de geschiedenis van het Leidse dialect), terwijl de niet-taalkundige Gentenaar het stuk over Gent wel zal overslaan. De conclusie is natuurlijk dat er over een aantal van met name de noordelijke stadsdialecten nauwelijks meer iets te zeggen valt. Behalve een enkel regionaal woord zijn de stadsdialecten in Nederland nagenoeg opgegaan in het ‘Algemeen Onbeschaafd Nederlands’. In België is er wel meer bewaard gebleven, maar ook daar lijken de beschrijvingen
toch dikwijls rijkelijk historiserend.
Voor het wetenschappelijk onderzoek naar de dialecten in Nederland en Vlaanderen is verder goed nieuws, dat deel 1 verschenen is van de Fonologische Atlas van de Nederlandse dialecten, verzorgd door J. Goossens, J. Taeldeman en G. Verleyen (Koninklijke Academie voor Nederlandse taal- en letterkunde, Koningstraat 18, 9000 Gent 1998; ISBN 90 72474 22 8; BEF 4 700). Het is een omvangrijke en losbladige map met een 127 kaarten en commentaar, en een ‘Voorlopige algemene inleiding’. Dit eerste deel bevat de korte klinkers in
| |
| |
gesloten lettergrepen. Klinkers in open lettergrepen, vanouds lange klinkers en tweeklanken zullen in deel 2 behandeld worden. De (Voorlopige) Algemene Inleiding geeft informatie over opzet en gebruikt materiaal. Het is een zeer gespecialiseerd werk, want slechts weinigen zullen precies willen weten hoe de twaalf uitspraakvarianten van het woord kat precies verdeeld zijn over de kaart van Nederland en België. En die dan niet eens precies samenvallen met alle varianten van glas, appel, af, bak, dacht, acht en bracht. Dat neemt niet weg dat het goed is dat deze variatie grondig gedocumenteerd wordt nu het nog kan. Want ook op het platteland neemt de dialectische geschakeerdheid van het taalgebied af, allerlei regionale acties tot behoud van de dialecten ten spijt.
Voor een veel ruimer publiek toegankelijk en boeiender dan de Atlas, en veel consistenter dan het boek over de stadsdialecten, is Nicoline van der Sijs' boek Geleend en uitgeleend; Nederlandse woorden in andere talen & andersom (Contact, Amsterdam/Antwerpen 1998, ISBN 90 254 2450 3, 208 blz.; f 32,90). Van der Sijs heeft naam gemaakt met haar indrukwekkende Leenwoordenboek (1996) en met de door haar geredigeerde tweede druk van het Van Dale Etymologisch Woordenboek (1997). Maar zoals in het voorgaande al bleek publiceert ze nog heel wat meer, en 't zijn stuk voor stuk boeken die degelijk in elkaar zitten en waar je echt wat aan hebt. Nu dus weer Geleend en uitgeleend. In een twintigtal hoofdstukken wordt bijzonder interessant verteld over woorden die het Nederlands uit andere talen heeft overgenomen, maar ook over woorden die door andere talen aan het Nederlands zijn ontleend. En zoals je mag verwachten is er een keurig register bij. Het is natuurlijk bij lange na niet zo volledig als haar Leenwoordenboek, maar meer dan daar wordt nu over een flink aantal woorden onderhoudend verteld. Het is een boek om in één ruk uit te lezen. Het zijn niet enkel boeiende ‘weetjes’; het is ook nuttige stof in de altijd weer oplaaiende discussie met puristen en andere xenofobe taalliefhebbers. Wie dit beeld van eindeloos over en weer ontlenen tussen talen goed tot zich laat doordringen, moet wel genuanceerder gaan denken over de ‘kwalijke instroom van buitenlandse woorden in onze taal’. Het is nooit anders geweest, en de meeste mensen hebben geen flauw idee hoeveel woorden er (in iedere taal!) in een nabij of verder verleden ontleend zijn.
Ten slotte wil ik kort nog enkele boeken noemen waarvoor het ons aan ruimte ontbreekt om er uitvoerig op in te gaan, maar ze zouden het wel verdienen. Allereerst een tweetal over de taalsituatie in Brussel: Els Witte en Harry Van Velthoven schreven een uitstekend boekje met als titel Taal en politiek; de Belgische casus in een historisch perspectief (VUBpress, Waversesteenweg 1077, 1160 Brussel; ISBN 90 5487 177 6): geschiedenis en actuele toestand van taalwetgeving en -praktijk in ongetwijfeld de ingewikkeldste stad van ons taalgebied. Het andere is Nederlandstalige Brusselaars in een multiculturele samenleving, redactie Piet Frantzen (VUBpress, Waversesteenweg 1077, 1160 Brussel; ISBN 90 5487 204 7). Beide boeken lijken geschreven vanuit het besef dat de Brusselse problemen nooit opgelost zullen worden met een keiharde politieke opstelling; en dat grondige kennis van zaken van een multiculturele en meertalige stad een noodzakelijke voorwaarde is voor creatieve oplossingen.
| |
| |
Een belangrijk proefschrift is dat van Justine Pardoen, gepromoveerd aan de Vrije Universiteit Amsterdam op Interpretatiestructuur; een onderzoek naar de relatie tussen woordvolgorde en zinsbetekenis in het Nederlands (Stichting Neerlandistiek VU/Nodus Publikationen Münster, ISBN 90 72365 53 4; f 115).
Speciaal voor neerlandici in het Duitse taalgebied noemen we hier ‘...die ihnen so liebe holländische Sprache’ Zur Geschichte des Niederländischen im Westmünsterland und in der Grafschaft Bentheim, met bijdragen van J. Baumann, Ludger Kremer en Steven Leys. Het is een uitgave van het Landeskundliches Institut Westmünsterland te Vreden (ISBN 3 927851 92 2).
Als uitsmijter kiezen we Krijg de vinkentering! 1001 Nederlandse en Vlaamse verwensingen, verzameld door Ewoud Sanders en Rob Tempelaars; een amusant en leerzaam boekje, vooral omdat de samenstellers tamelijk serieuze achtergrondinformatie geven bij de verschillende scheldwoorden en verwensingen. Het boekje is uitgegeven door uitgeverij Contact (Amsterdam/Antwerpen, ISBN 90 254 1245 9; f 24,90).
|
|
Auteursrechtelijk beschermd