Van de IVN
In memoriam prof. dr. M. Rutten. Als je voornaam Mathieu is en je achternaam Rutten, moet je wel een Limburger zijn. Dat was prof. dr. M. Rutten ook, maar hij heeft gewerkt aan de universiteit van Luik, waar hij zijn Franstalige landgenoten Nederlandse letterkunde onderwees. Als literatuurwetenschapper moet hij een brede belangstelling hebben gehad, die zich niet alleen op de Nederlandse letterkunde en ook niet alleen op de literatuur met een grote L richtte: als emeritus schreef hij nog een uitvoerige studie over Simenon!
Professor Rutten stierf in december 1987 en pas nu wijden we in dit blad een paar woorden aan zijn nagedachtenis. Het IVN-bestuur vernam namelijk pas bij gelegenheid van het colloquium in Gent, in augustus jl., van zijn overlijden. Zo gaan de dingen soms, als mensen uit elkaars gezichtskring verdwenen zijn.
Dat prof. Rutten zich heel duidelijk wel binnen de gezichtskring van de IVN bevond, was in de jaren zeventig. Bijna dat hele decennium - van de oprichting van de IVN in 1970 tot het Amsterdamse colloquium in 1979 - maakte hij als binnenlands hoogleraar deel uit van het dagelijks bestuur.
Wie toen al actief was in de buitenlandse neerlandistiek zal zich Rutten zeker herinneren. Dat geldt in ieder geval voor de toenmalige bestuursleden, waaronder schrijver dezes. Ik denk aan hem als een bijzonder vriendelijke man, die niet nadrukkelijk aanwezig was, maar wel heel trouw de vergaderingen bezocht en ons in alle voorkomende gevallen liet profiteren van zijn kennis en ervaring.
Hij ruste in vrede.
J. de Rooij