Guy A.J. Tops
Klavecimbel of piano?
Als u vindt dat 18e-eeuwse klavecimbelmuziek alleen gespeeld mag worden op 18e-eeuwse klavecimbels, dan zult u een cd waarop die muziek van Vlaamse componisten wordt gespeeld op piano, allicht links laten liggen. Maar als u die mening niet deelt, zal ik u met plezier een aantal redenen geven om van deze cd te genieten. Ze staat vol met fraaie muziek. Wie echt van muziek houdt, wil niet alleen de topstukken kennen, maar ook de miniaturen en de vergeten juweeltjes, en zeker de juweeltjes van eigen bodem. Emmanuel Durlet was zo iemand. Hij heeft in het tweede kwart van de 20e eeuw 349 dergelijke composities van onder het stof gehaald en een aantal ervan voor zijn leerlingen bewerkt voor piano - er waren toen geen fatsoenlijke klavecimbels beschikbaar. Aangezien Durlet geen ‘klavierleeuw’ was (al moet hij wel een formidabel pianist geweest zijn), maar een fijnzinnig musicus, met respect voor de originelen en met smaak, zijn zijn bewerkingen pianistiek interessant. En dus ook musicologisch, want ze geven ons inzicht in hoe men twee, drie generaties geleden over pianospel en -bewerkingen dacht. Wie denkt dat we van die generaties muzikaal niets te leren hebben, moet dringend een cursus bescheidenheid volgen, liefst een zware. Edoardo Torbianelli, de jonge pianist op deze cd, was duidelijk wel onder de indruk van Durlets bewerkingen. Hij heeft daarom verkozen ze
op Durlets eigen Blüthnerpiano (1911) te spelen, maar je kunt het vooral horen aan de geraffineerde aandacht waarmee hij ze uitvoert. Hij speelt ze ook zeer pianistiek, en hij kent het verschil tussen piano en klavecimbel, want hij is opgeleid als pianist én klavecinist.