Neerlandia/Nederlands van Nu. Jaargang 112

[p. 22]

SuriVlaams!
Opgedragen aan Wannes Vandevelde
Alida Neslo

Heel lang geleden, 't is te zeggen in het begin van de jaren tachtig, ontmoette ik in de kleedkamer van het cabaretgezelschap De Zwarte Komedie, waar ik samen met o.a. de actrice Mitta Van der Maat en een beginnende Tom Lanoye allerlei capriolen uithaalde, de huidige directeur van de uitgeverij Nijgh en van Ditmar, Vic van de Reijt.

De laatste zag ik nooit meer tot op het moment dat hij weer contact zocht, zo'n drie jaar geleden, en mij herrinnerde aan onze eerste ontmoeting. Toen moet ik hem verteld hebben dat ik de eerste ‘Surivlaamse’ was, en dat dat het begin was van een toekomstig Surivlaams wereldrijk! (Wat een mens allemaal niet durft beweren in de bloei van zijn leven!) Enfin, Vic van de Reijt was mijn uitspraak niet vergeten en daardoor geïnspireerd had hij besloten een compilatie uit te geven van Nederlandstalige liedjes van Surinaamse, Nederlandse en Vlaamse artiesten, vanaf de jaren zestig tot heden. Een uniek project naar mijn mening, omdat ik er niet zeker van ben of iemand als Will Tura bijvoorbeeld, de Vlaamse charmezanger bij uitstek, ooit geweten heeft dat hij wekenlang op de eerste plaats van de Surinaamse hitparade stond met het nummer ‘Draai 797204’ of, nog mooier, met ‘Ik ben zo eenzaam zonder jou’, een nummer dat nog steeds gedraaid wordt in locale danszalen waar volgens een populaire Surinaamse gewoonte het ‘schuren’ uitgevonden lijkt te zijn.

En zouden de Vlamingen vermoeden wat de ware betekenis is van het woordje Wasmasjien uit de gelijknamige hit van de Surinaams-Nederlandse groep Trafassi? ‘Kleine wasjes, grote wasjes, stop ze in je wasmasjien, laat maar lekker draaien’ ... ja ja!! En zo valt er over elk van de liedjes iets te zeggen. Zestig waren het er in totaal en Vic van de Reijt vond na zijn verzamelslag ook nog een stuk of twintig Vlaamse, Surinaamse en Nederlandse

Raymond van het Groenewoud treedt op.

zangers bereid om verschillende de liedjes uit de compilatie op het podium te brengen in de Amsterdamse poptempel Paradiso. Een ongekend verbroederingsfeest tussen de drie volkeren die mij zo na aan het hart liggen. Ik liet me zelf nog verleiden tot het ten gehore brengen van ‘Lichtjes van de Schelde’, een van mijn favoriete liedjes van de Vlaamse bard Wannes Van de Velde. Dank zij de mij begeleidende band die stond als een huis werd het geen hachelijke onderneming - ik kreeg zowaar een hartelijk applaus (!).

Niet lang geleden bracht Nijgh en van Ditmar de driedubbele cd-box uit met daarop de zestig uitverkoren nummers. Andermaal kwam de onvermoeibare directeur in beweging en het resultaat liegt er niet om: de eerste Surivlaamse show in Paramaribo, Suriname, het mekka van de samenkomst der volkeren (ja, ik word er lichtjes hoogdravend van).

Sinds een week bevindt de Vlaams-Nederlandse karavaan zich in de hoofdstad om te verbroederen met de gretige Surinaamse collega's, die blij zijn met deze onverwachte djugu djugu¹. Een oceaanoversteek gaat steevast gepaard met cultuurschokken: zet bijvoorbeeld de Nederlandse haast tegenover de alle-tijd-van-de-wereld-houding van de Suri's. Maar de Liefde voor Muziek domineert, om het maar eens te zeggen met de titel van het slotnummer dat gezongen wordt door Raymond van het Groenewoud samen met een groot kerkkoor. Het is het eerste optreden van deze beroemde Vlaamse zoon in Suriname en de verwachtingen zijn hooggespannen: zal hij Will Tura van de troon stoten? Hij heeft alvast het voordeel dat hij het publiek zowaar een

1 Djugu djugu: ophef.

[p. 23]

primeur kan voorschotelen: Raymond zingt in het Surinaams, in het Sranan tongo - die kan Will Tura in zijn zak steken! En het optreden van Edgar Burgos, zanger van Trafassi, krijgt de plaatselijke schonen zeker aan het dansen, dat staat vast.

Toch hangt er een kleine schaduw boven het concert. Op de eerste repetitiedag kregen wij het bericht van het overlijden van Wannes Van de Velde, niet onverwacht, maar toch een zware klap voor de Vlaamse muziekwereld. Ook in Paramaribo werd het even stil ...

Anders dan in Nederland destijds geven leden van de band hier ook workshops, tot in de jeugdgevangenis, waar een uitgelaten ‘bende’ met een geïmproviseerde druminstallatie van emmers en twee keyboards de buitenlandse aanwezigen zodanig imponeert dat zij de armetierige omgeving totaal vergeten. Meeslepend en ontroerend tegelijk.

Ondertussen is het generale repetitie, de liedjes volgen elkaar op: ‘O Nederland, geef me rijst met kouseband ... MEISJES! ... Je bent nog niet gelukkig met een mooie vrouw ...’ Dat weet ik nog niet zo zeker als ik de blozende vrouw van de drummer zie (of is het teen tropenkleurtje?), een bloemvrouw met bloedrode oorbellen en brede heupen - zij en haar drummer lijken hier tot bloei te komen, of is het mijn verbeelding die me parten speelt? Het is volle maan en in de tropen zet dat alles in een ander licht.

En licht wordt het morgen, tijdens het concert - de kaartjes zijn reeds uitverkocht, de artiesten zijn opgewarmd, uitgerepeteerd. En vriend en vijand zijn het hierover eens: feesten, dat kunnen de Suri's nog het best. Let the show begin!!!!