ANV-Nieuws
Eric Ruysschaert 1932-2004
Een stille kracht van het ANV ging heen
Rik Nauwelaerts
In de West-Vlaamse kuststad Knokke-Heist ging op 24 januari ll. van ons heen, zacht zoals hij altijd was, Eric Ruysschaert, in leven wezenlijk ‘een stille kracht’ van het Algemeen-Nederlands Verbond. Hij werd geboren te Desselgem op 11 juni 1932. Van vorming en opleiding was hij regent Frans en oefende hij het beroep van leraar uit. Tien jaar lang (van 1986 tot 1996) was hij lid van het ANV-hoofdbestuur. In 1990 werd hij lid van het dagelijks bestuur en tevens penningmeester van het ANV-Vlaanderen. Na het ontslag van Evrard Raskin in 1991 als voorzitter en het bijna gelijktijdig terugtreden wegens ziekte van Guido Dutry als secretaris van het ANV-Vlaanderen, was hij zodoende plotseling het enige overblijvende lid van het DB in de vroege jaren negentig en hield hij op dat ogenblik gedwongen heel alleen het bestuur van de Vlaamse tak van het ANV in stand.
Persoonlijk leerde ik eerder in diezelfde periode Eric al kennen als afgevaardigde van het ANV op vergaderingen van de Vlaamse Culturele Koepel (VCK), waarbij beide algemeen-Nederlandse organisaties, ANV en ANC na hun scheiding in 1989, toen aangesloten waren en ik als stafmedewerker werkzaam was. Uit die vergaderingen herinner ik mij hem als een man van weinig woorden, maar tevens als iemand die zowel vinnig als zinnig uit de hoek kon komen. Even later (1992) slaagde Eric erin André De Beul en ondergetekende te recruteren respectievelijk als voorzitter en secretaris van ANV-Vlaanderen. Op de ANV-bestuursen andere vergaderingen zagen wij elkaar van toen af zeer vaak (o.a. in de aanloop naar het eeuwfeest in 1995!) en ik bewaar de beste herinneringen aan onze talrijke, gezamenlijke treinreizen naar en van Den Haag en andere plaatsen in Nederland en Vlaanderen. Daar leerde ik hem kennen als de bedaarde, maar zeer loyale en correcte medestander in het DB. De periode van ons Vlaams triumviraat kan m.i. als voorspoedig voor het ANV omschreven worden. De eeuwfeestviering van het ANV deed hem bijzonder veel genoegen en was in zekere zin de bekroning van zijn DB-lidmaatschap.
Buitendien bleef Eric steeds de ANV-afdeling West-Vlaanderen ter harte nemen en was hij coördinator van de commissie ANV-Visser-Neerlandiaprijzen Muziek. Hij was ook erevoorzitter van het befaamde koor Cantabile waarin hij nog steeds actief bleef. Eric was trots op zijn echtgenote Andrée Sciot, zijn vader, Palmer Ruysschaert, zijn broer, zijn kinderen en kleinkinderen. Dat bleek herhaaldelijk uit de liefde waarmee hij over hen sprak. Hij was eveneens gedurende jaren actief als gemeenteraadslid en tijdens zijn ANV-bestuursperiode van 1989 tot 1995 als eerste schepen (wethouder) bevoegd voor cultuur en patrimonium van Knokke-Heist.
Op de zeer ongure laatste dag van januari jl. namen honderden uit Vlaanderen en Nederland afscheid van hem in zijn Knokke. Op zijn santje lezen we zeer terecht: ‘Hij was echtgenoot, vader en grootvader; hij was levensgenieter, leraar, raadsman en vriend. Hij was een medemens, eerlijk en integer, een ingoed mens ... Zijn brede belangstelling, zijn liefde voor al wat schoonheid in zich borg, zijn nooit aflatende inzet voor al zijn idealen brachten hem vaak voor het voetlicht. Hij droeg het Nederlands en de liefde voor zijn cultuur in de wereld uit. ( ...) Zo was hij, zo zal hij verder in ons leven.’ Inderdaad.
Het ANV-bestuur biedt Erics echtgenote, zijn kinderen, kleinkinderen en familie zijn innige deelneming aan in de rouw die hen treft.
Auteursrechtelijk beschermd