Neerlandia. Jaargang 103

[p. D5]

Visser-Neerlandia prijs voor bezige Piet Blomme
Taalbewust en sociaal bewogen
● Hugo Meert

De Gentse advocaat Piet Blomme krijgt een ANV-Visser-Neerlandia prijs voor persoonlijke verdiensten. Eigenlijk ontvangt hij een dubbele prijs. In de juryomschrijving lezen we immers twee redenen voor het toekennen van de prijs: ‘De heer Blomme heeft zich in buitengewone mate ingezet voor het gebruik van het Nederlands in de Belgische rechtspraktijk, zowel in de gesproken taal als in het geschreven woord. Tevens blijkt zijn grote sociale bewogenheid uit zijn bijzondere inzet, sinds 1953, ten aanzien van de verantwoordelijke begeleiding van de zieken- en gehandicaptentrein naar Lourdes en terug.’

Achter dergelijke motivering schuilt ongetwijfeld een bezige bij, een 65-plusser die nog lang geen afscheid heeft genomen van het actieve leven. Integendeel. Dat blijkt al meteen uit de plaats van afspraak voor het gesprek: het bedrijvige advocatenkantoor in hartje Gent. Op de boekenplanken in de statige vergaderzaal prijken overigens al enige opvallende resultaten van de professionele inspanningen van meester Blomme, waarvoor hem deze ANV-Visser-Neerlandia prijs wordt toegekend.

Hoe reageerde de laureaat overigens op de prijs?

Piet Blomme: ‘Het was een grote verrassing. Ik ben uiteraard blij met de onderscheiding. Maar ik vraag me af of ik die eigenlijk wel verdien. Uiteindelijk zijn de resultaten die bereikt werden en worden, het werk van een groep mensen, waar ik deel van uitmaak. Komt daarbij dat ik me inzet, omdat het in mijn natuur ligt. En daar zijn uiteindelijk mijn ouders verantwoordelijk voor. Mijn moeder was diep gelovig en sociaal geëngageerd, mijn vader had zelf een Vlaamse refleks en hield mij die Vlaamsvoelendheid steeds voor. Ik kwam tijdens mijn studies dan ook haast automatisch terecht in de jeugdbeweging. Bij mij was dat de KSA (Katholieke Studenten Actie). Daar ontmoette ik mensen als Berten De Clerck, de vader van Stefan (gewezen minister en huidig CVP-voorzitter, n.v.d.r.) en Edgard Van Cauwelaert, doelbewuste en gedreven Vlamingen.’

Hoe werd Blomme uiteindelijk advocaat?

‘Ook dat is mij als het ware overkomen. Ik was gelukkig vrij goed door de oorlog gekomen en had mijn studies kunnen voltooien, ondanks de bewogen oorlogsomstandigheden. Met mijn familienaam behoorde ik tot de ABC-klasse, die onmiddellijk na de bevrijding onder de wapens werd geroepen en heb dus mijn legerdienst grotendeels in Engeland doorgemaakt. Toen ik terugkwam, had ik geen enkele affectie met welk beroep ook. Ik ontmoet toevallig Jan Ronse,

P. Blomme

die mij opgenomen heeft en voorgesteld aan de balie.’

Weg van de geleidelijkheid

Na het gesprek toont Piet Blomme mij trots de ingelijste kopie van zijn opname in de Gentse balie, uiteraard in het Frans opgesteld. Een uitdaging voor de jonge Vlaamsgezinde pleiter, die daar in een uitgesproken Frans milieu terechtkomt.

‘Inderdaad. Maar we hebben ons meteen ingezet. Samen met enkele confraters hebben we van bij het begin doorgezet. We zijn bij de balie front gaan vormen. Let wel. Ik heb mij nooit extreem opgesteld. Integendeel. Ik heb in mijn leven nooit echt scherven gemaakt, maar altijd gewerkt via de weg van de geleidelijkheid, maar vertrekkend uit een duidelijke overtuiging, die ik altijd heb uitgedragen.’

[p. D6]

Precies door deze overtuiging kwam Piet Blomme al heel gauw in het bestuur van de Vlaamse Conferentie van de Balie. Hier lanceerde hij zijn eerste poging om een Nederlandstalige stem te laten horen op de markt van rechtskundige werken. Het resultaat was de Algemene Praktische Rechtsverzameling in het Nederlands. De reeks uitgaven is momenteel uitgegroeid tot een standaardcollectie, die ook in Wallonië in hoge mate gewaardeerd wordt.

‘Die eerste resultaten hebben zich uitgebreid als een olievlek. Er is een tijdschrift voor Privaatrecht bijgekomen en de Wetboeken, allemaal in het Nederlands.’

Meester Blomme wijst naar de boekenrekken rondom ons. Het aantal boekwerken is inderdaad indrukwekkend en reden voor terechte trots. Zij hebben in niet geringe mate bijgedragen tot de vernederlandsing van het rechtswezen in België.

‘We mogen echter niet op onze lauweren gaan rusten. Dit proces moet ook vandaag de dag nog steeds doorgaan. Als voorzitter van de Vlaamse Conferentie was ik van 1973 tot 1975 ook stafhouder van de balie. In die tijd is het me overkomen dat een jonge confrater mij vroeg naar de reden waarom de rechtbank op 11 juli gesloten was. Hij wist niet dat het de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap was.’

Deken van de Nationale Orde

Ondertussen zette de professionele loopbaan van Piet Blomme zich ononderbroken verder. Gedurende twee jaar was hij zelfs Deken van de Nationale Orde.

‘In die functie heb je het eigenlijk voor het zeggen over Vlamingen én Walen. Ik heb er gebruik van gemaakt om enkele puntjes op de i's te plaatsen. Ik ben begonnen met de dienst te moderniseren. Dat viel uiteraard ook in de smaak van de Franstaligen. Dat gaf mij de mogelijkheid

P. Blomme

ook te sleutelen aan zogenaamde kleinigheden, zoals een briefhoofd en een embleem, waarin steeds het Frans op de eerste plaats kwam. Ik heb iedereen ervan kunnen overtuigen dat het ook anders kon en dat het eigenlijk anders moest, aangezien er in België meer Nederlandstalige dan Franstalige advocates zijn. Maar al die kleinigheden hebben uiteindelijk grote resultaten opgeleverd. Let wel, ik steek deze verdiensten niet als pluimen op mijn hoed. Integendeel. Ik beschouw mezelf eerder als symbool.’

De bescheidenheid, die herhaaldelijk tijdens dit gesprek opduikt, leidt Piet Blomme opnieuw naar zijn moeder. ‘Mijn moeder heeft me, vanuit haar diep geloof, altijd voorgehouden nooit voor mezelf te leven. Ik heb dat altijd in de praktijk proberen om te zetten, zowel in mijn beroepsleven, waar ik veel mensen heb kunnen helpen, als in mijn privé-bestaan. Mijn vrouw en ik hebben nooit het geluk van eigen kinderen mogen beleven, maar we hebber er in totaal wel 34 in huis gehad, van anderhalf jaar tot drie weken.’

Stille Dienstbaarheid

Piet Blomme kijkt met zichtbaar genoegen terug op deze Ease van stille dienstbaarheid, waarbij hij en zijn vrouw steeds klaar stonden om onvoorwaardelijk in te springen wanneer de nood het hoogst was.

We hebben dit gedaan zolang we dachten dat we er de geschikte leeftijd voor hadden. Na de kinderen zijn de chronische zieken gekomen. Ik ben meer dan honderd keer meegegaan met de ziekentrein naar Lourdes en heb meer dan dertig ziekenvakanties meegemaakt. Ik moet toegeven dat ik er rijk van geworden ben. Niet financieel natuurlijk, maar rijk aan warme dankbaarheid, die je van al die mensen terugkrijgt.’

Terloops vertrouwt de laureaat mij toe dat hij de ANV-Visser-Neerlandia prijs niet voor zichzelf zal houden: ‘Ik moet niet betaald worden omdat ik braaf ben geweest. Ik zal de prijs besteden aan een doel, dat volledig zal kaderen in de geest van Mr. Visser. Ik moet er alleen nog even over nadenken. Je hoort het nog wel.’ Ik neem afscheid van een man, die mij opnieuw vanuit een gemeende bescheidenheid aanmaant zijn prestaties te relativeren, zoals hij dat in het gesprek zelf herhaaldelijk deed, maar die precies daardoor overkomt als een gedreven en blijvend geestdriftige veldwerker, zowel in de rechtswereld als in het welzijnswerk. Een grote Vlaming, aan wie de Vlaamse beweging heel wat verschuldigd is.