Neerlandia. Jaargang 103

Serendipiteit

De poëziezomer van Watou (vorig jaar prominent aanwezig in Neerlandia toen het dorpje ‘op locatie’ trok naar Amsterdam) is een instelling geworden die de titel ‘Cultureel ambassadeur van Vlaanderen’ torst. Een gebeuren dus dat je moet meemaken als je in het artistieke circuit nog wil meepraten. Een geconsacreerd gebeuren met talrijke sponsors en belangstelling van Radio 3 en van de internationale avant-garde, en op de achtergrond de schaduw van Jan Hoet. Maar ook met suppoosten aan de ingang van de locatie die je kaartje paraferen en desgewenst een uit het hoofd geleerd lesje opdreunen.

Bij elkaar

Het principe van zo'n poëziezomer is poëzie en beeldende kunst bij elkaar brengen in ruimtes die in elk geval amuseaal zijn. De krakende parketvloer en de plechtige kamers van eerbiedwaardige musea zijn vervangen door de muffe geur van vervallen huizen of het duister van schuren.

Dit jaar heeft Watou ‘de as Friesland-Westhoek’ (zoals het in de persinformatie heet) losgelaten. Dichters en beeldende kunstenaars uit Vlaanderen, Nederland, Frankrijk en Engeland reiken de hand aan kunstbroeders uit vier mediterrane landen: Spanje, Italië, Portugal en Griekenland. De Italiaan Giacinto Di Pietrantonio, professor aan de Academie in Milaan, bracht het zuiden in Watou binnen. ‘Serendipiteit: op de grenzen van Europa’ heet het evenement. ‘Serendipiteit,’ zegt Van Dale, ‘is de gave om door toevalligheden en intelligentie dingen te ontdekken waar men niet naar op zoek was.’

Illustreren

Op zo'n 25 locaties hebben de beeldende kunstenaars geprobeerd een gedicht te ‘illustreren’. Je zou ook kunnen



zeggen: hebben gepoogd iets in elkaar te knutselen in een gegeven ruimte waarmee ze de geest van het gedicht willen zichtbaar en voelbaar maken. En in enkele gevallen lukt dat voortreffelijk. De blokken polystyreen schuim van Tom Claassen (Heerlen) bijvoorbeeld. Of Oskar Serti Blesse van Patrick Corillon (Knokke). Het geheel geeft wel een idee van wat beeldhouwkunst vandaag de dag ook geworden is. Enthousiast werd ik niet van mijn rondgang langs de locaties. Poëzie, schitterende poëzie staan lezen in een klamme kamer van een krot of in een stal bekoort me niet. De knutselwerken bij de gedichten overtuigden zelden.

Allerindividueelst

Beeldende kunst als de allerindividueelste expressie van het allerindividueelste ideetje. Wegwerpknutselkunst. Op een lange bakstenen muur voor de kerk van Watou is in vreemde metalen letters het gedicht van Anton van Wilderode aangebracht: Het dorp zal duren... Jawel, het dorp en de (goeie) poëzie zullen duren. Van de wegwerpknutselkunst blijft alleen een foto in een fraaie catalogus over. Maar dit alles is slechts de mening van een geboeide dilettant. Ze doet niets af aan de grote verdienste van dichter Gwy Mandelinck en zijn vrouw om ieder jaar weer een poëziezomer aan te bieden waar grote poëzie en beeldende kunst even een relatie aangaan. En zoals het met relaties gaat: de ene is al intenser dan de andere.