Neerlandia. Jaargang 98

[p. 57]

Vriendengenootschap Nederland - Antillen VNA
Vraaggesprek met de voorzitter, drs W.M. Zuidwijk

‘Ons doel is onderlinge vriendschap bevorderen’

De eilanden van de Indonesische Archipel kon hij moeiteloos opdreunen: Sumatra, Java, Borneo, Celebes, Bali, Lombok, Soemba, Soembawa... net als ieder schoolkind destijds. In zijn geboortestad Den Haag kwam hij bovendien dagelijks in aanraking met het tempo doeloe dat daar min of meer bij het dagelijkse leven hoorde.

‘Bij mij op school had iedereen wel één of meer familieleden, vrienden of bekenden, die op de één of andere manier een band hadden met Indonesië. Dat land had voor ons een magische klank. Maar de Nederlandse Antillen... nee, gek genoeg niet. Je kende de geschiedenis van de slaven, die destijds van Curaçao waren doorgevoerd naar Noord-Amerika. Maar verder...

Indonesië lag geografisch veel verder weg dan de Antillen, maar voor je gevoel was het dichterbij,’ zegt drs. W.M. Zuidwijk, burgemeester van de Sallandse gemeente Raalte, maar bovenal voorzitter van het VNA.

Warm pleidooi

En toch zou het juist Zuidwijk zijn, die aan het eind van de jaren tachtig zo'n warm pleidooi zou houden voor het aangaan van vriendschapsbanden tussen Nederland en de Nederlandse Antillen. Echt verwonderlijk is dat nu ook weer niet. ‘Op de afdeling financiën van de gemeente Nijmegen had ik een collega waar ik nogal wat mee optrok en ook nog een poos mee gestudeerd heb, Maduro, een volbloed Antilliaan en tegenwoordig ambassadeur. Van hem heb ik destijds al veel opgestoken van de Antillen, het leven en de cultuur daar. Samen hebben we ook heel wat Antilliaanse feesten afgelopen, dat zijn dingen die je bijblijven,’ zegt Zuidwijk, terugblikkend op die sfeervolle gelegenheden.

Sticusa

Zijn betrokkenheid bij de Antillen werd echter beduidend groter toen hij door de ex-commissaris der Koningin in Utrecht, waar Zuidwijk kabinetschef was geweest, werd gevraagd toe te treden tot het bestuur van Sticusa (Stichting Culturele Samenwerking), een inmiddels opgeheven adviesinstelling van de Nederlandse regering. ‘Daardoor ben je behoorlijk bezig met de Antillen, raak je in ieder geval op papier aardig op de hoogte.’ Als bestuurslid van de Sticusa kwam hij in 1987 voor het eerst op de Antillen, reisde alle eilanden af, sprak met tal van groeperingen en instellingen en raakte meer nog dan voorheen geïnteresseerd en gegrepen door de bevolking en de cultuur.

Maar juist doordat de Sticusa werd opgeheven, dacht ik, aldus Zuidwijk: ‘Dit kan niet! Er zijn zoveel informele contacten... er moet iets voor in de plaats komen. Dat idee had ik al tijdens dat bezoek aan de Antillen. Daar werd er ook onmiddellijk enthousiast op gereageerd. In Nederland waren de reacties identiek.’

Behoefte

‘Laten we eerlijk zijn’, zegt Zuidwijk, ‘met zo'n twintig landen hebben allerlei Nederlandse organisaties vriendschapsbanden. Zelfs met bijvoorbeeld China en Lesotho. Maar met de Antillen niet. Aan zo'n club was naar mijn mening toch echt wel behoefte.’ Drs. Zuidwijk presenteerde, met de volle medewerking van het Antillenhuis, zijn ideeën eind 1988 in een groter gezelschap en daarmee was in feite tegelijkertijd het Vriendengenootschap Nederland-Antillen geboren.

Hoofddoel

‘Onze doelgroep is, bijvoorbeeld de Nederlanders, die op de Antillen gewoond en gewerkt hebben. Mensen van Shell bijvoorbeeld of van de Marine. Maar evengoed Antillianen, die nu in Nederland wonen. En waar het ons vooral om gaat, is de onderlinge vriendschap bevorderen.’

In zijn ogen verschijnt een bezorgde blik: ‘de Antillianen komen zó vaak op een negatieve manier in het nieuws: drugs, smeergelden, laatst weer de kwestie op St. Maarten. Ik zeg niet dat veel van die berichten niet juist zijn... maar het bestaande beeld moeten we wel veranderen, nuanceren en relativeren.’

Vakantieland

Even pakt Zuidwijk de vergelijking met Nederlands vroegere kolonie Indonesië weer op: ‘Van Indonesië weet iedereen wel het één en ander, kijk eens hoe populair dat als vakantieland is. Maar de Antillen...

Alles wat in Nederland gebeurt is daar bekend, maar andersom niet. En kijk óók eens hoe duur een vliegreis naar de Antillen is. En een telefoongesprek. Dat is onaanvaardbaar en onrechtvaardig. Ook daar willen we als VNA wat aan proberen te doen.’ Zelf zal Zuidwijk overigens de eerste zijn om, indien mogelijk ter plaatse, gesprekken over deze onderwerpen te voeren. Niet in het minst, omdat hij wel weet dat de wil op de Antillen daarvoor meer dan aanwezig is. ‘Ik heb dat duidelijk gemerkt tijdens de twee keer dat ik sinds 1987 nog ben terug geweest. En eerlijk gezegd ik zou er ieder jaar wel een tijd naar toe willen. Terug naar de Antillen. Niet om er te wonen,’ klinkt het verontschuldigend, ‘ik ben nu eenmaal een mens die veel ruimte nodig heeft. Wat dat betreft zou ik evenmin op Terschelling willen wonen. Maar waar ik enorm van kan genieten, dat zijn de sfeer, de cultuur, de mensen of gewoon die fantastische zonsondergangen.’ Wat VNA-voorzitter Zuidwijk betreft, krijgen de Nederlandse Antil-

[p. 58]

len bij iedereen uiteindelijk net zo'n magische klank als het Nederlands-Indië van weleer.

VNA wil vriendschapsbanden bevorderen:

voor Europese Nederlanders die op de Antillen gewerkt hebben en al of niet met een Antilliaanse getrouwd zijn, voor Antillianen die in Nederland van hun pensioen genieten, voor Antillianen die met een Nederlandse getrouwd zijn en in Nederland werken en woonachtig zijn, voor al die Antillianen die in Nederland studeren of een werkkring in Nederland hebben gevonden, voor wie economische banden met de Antillen heeft en verder voor iedereen die de Antillen een warm hart toedraagt!

Bij veel van deze mensen bestaat de behoefte aan een vereniging die de vriendschapsbanden in tact houdt en bevordert. De Minister-President van de Nederlandse Antillen heeft kort en krachtig deze behoefte onder woorden gebracht met de woorden: ‘Er is zoveel meer dat ons bindt.’ Als twee culturen elkaar meer dan 350 jaar ontmoet en beïnvloed hebben, is er een historische band ontstaan die een Vriendengenootschap vanzelfsprekend maakt. Het accepteren van elkaar ondanks politieke en culturele verschillen staat hoog in het vaandel van het VNA. Het Vriendengenootschap Nederland-Antillen (VNA) stelt zich ten doel wederzijds begrip en kennis tussen Nederland en de Nederlandse Antillen te bevorderen en daarmee ook de vriendschapsbanden tussen deze delen van het Koninkrijk.

Ze doet dat door middel van contactbijeenkomsten, het organiseren van culturele, educatieve en recreatieve activiteiten, voorlichting, dienstverlening, onderzoek en documentatie en gerichte samenwerking met andere organisaties. Voorts wordt er éénmaal per jaar een groots opgezette Antillendag gehouden.

Opgericht op 6 mei 1989 heeft het VNA inmiddels bij veel Antillianen en Nederlanders een herkenbare plaats verworven. Mede daardoor is er sprake van een gezonde groei van het ledental.

Hoewel de vereniging landelijk is georganiseerd, wordt met succes gestreefd naar een zo groot mogelijke regionalisering, zodat maximaal kan worden ingespeeld op de specifieke lokale situaties.

Het lidmaatschap van het VNA bedraagt f 75,- per kalenderjaar. Leden boven de 60 jaar betalen f 50,-.
Het lidmaatschap is tevens geldig voor echtgenoot/partner en evt. kinderen tot 16 jaar.

Alleenstaande jongeren tot 25 jaar betalen f 25,-, terwijl studenten die ouder zijn dan 25 op vertoon van hun studentenkaart ook f 25,- betalen.

Aanmelding en informatie

Belangstellenden kunnen zich richten tot het secretariaat van het VNA, Obsidiaan 2, 1703 EN Heerhugowaard.
Tel.: 0 2207 - 20886.