Neerlandia. Jaargang 88

Leefmilieu

Verwerkingsfabriek voor giftige afval in het Antwerpse

Jaarlijks produceert het Vlaamse gewest 5 tot 6 miljoen ton afval, waaronder 300.000 ton probleemafval. Momenteel worden deze gevaarlijke stoffen verwerkt in het buitenland (o.m. in het Rotterdamse afvalverwerkingsbedrijf Rijnmond) of verdwijnen in de illegaliteit.

De Vlaamse regering is nu echter van plan om in samenwerking met de privé-sector een afvalverwerkingsbedrijf op te richten in het Antwerpse. Deze locatie werd gekozen omdat de provincie Antwerpen de grootste producent is van giftig industrieel afval. Bovendien stipuleert de conventie van Marpol (1973) dat elke zeehaven tegen 1986 moet beschikken over een verwerkingsinstallatie voor olieresidu's en resten van chemische stoffen van zeeschepen.

De Vlaamse regering nam zelf het initiatief in handen om zulk bedrijf op te richten. Reeds in 1983 werd een studievennootschap opgericht om de haalbaarheid van een dergelijk project na te gaan.

Gemeenschapsminister van Leefmilieu, Lenssens, pleitte van het begin af aan voor een overheidsdeelname. Hij was van mening dat de overheid enkel zekerheid heeft dat de verwerking van dergelijke giftige stoffen op een verantwoorde manier gebeurt, als ze er zelf bij betrokken is.

In dit najaar zal dan ook de Vlaamse regering, samen met een tiental privébedrijven, overgaan tot de oprichting van de gemengde N.V. Indaver (Industriële Afvalverwerking). Bedoeling is om eind 1987 het bedrijf op te starten.

Ondertussen is er reeds protest gerezen tegen deze plannen. De milieubeweging is heel verheugd dat de Vlaamse overheid zinnens is om het probleemafval op een efficiënte manier aan te pakken, maar ze vreest toch dat de inplanting van dergelijk bedrijf milieu-overlast met zich mee kan brengen. Zij dringt er dan ook op aan dat naar Nederlands model voorafgaandelijk een milieu-effectrapport zal worden opgesteld.

Opnieuw watertractaten

Van 1975 dateren reeds de 3 verdragen tussen België en Nederland met betrekking tot de waterhuishouding en bevaarbaarheid van waterlopen: het afsnijden van de bocht van Bath, het graven van het Baalhoekkanaal en het garanderen dat er bij Eijsden 50 kubieke meter Maaswater van goede kwaliteit Nederland binnenstroomt.

Deze drie verdragen zijn echter nooit uitgevoerd omdat Vlaanderen en Wallonië het niet eens konden worden over de Maas (hangt samen met de participatie aan het kerncentralepark in het Franse Chooze).

Het ziet er echter naar uit dat de Belgische belangstelling voor het afsnijden van de bocht van Bath en het graven van het Baalhoekkanaal afneemt. In de plaats hiervan dringt België er bij Nederland op aan om de Westerschelde te verdiepen om de toegankelijkheid van de Antwerpse haven voor

[p. 182]

de nieuwe generatie mastodontschepen te vergroten.

De Nederlandse overheid is bij monde van Minister Smit-Kroes van Verkeer en Waterstaat bereid hieraan te voldoen als de Belgische overheid spijkerharde garanties wil geven over het leveren van voldoende Maaswater van goede kwaliteit.

Om aan dit laatste te voldoen is het noodzakelijk dat er een stuwmeer wordt gebouwd op een zijrivier van de Maas (een Waalse aangelegenheid en dit ten gunste van een Vlaams voordeel). Het ziet er dus naar uit dat het communautaire duiveltje zijn kop zal opsteken.

Ondertussen verandert er niets aan de zaak. Niettegenstaande mondelinge garanties van haar Belgische collega's De Croo en Olivier over het Maaswater, mag de Belgische overheid niet met de baggerwerken beginnen aan de Schelde. Mevr. Smit-Kroes heeft het Belgisch verzoek in beraad gehouden in afwachting van nadere precisering.