Neerlandia. Jaargang 88

[p. 164]

Enkele bekroonde opstellen

Honderd jaar na de vondst te Bernissart: Spectaculaire ontdekking in Zwevegemse ondergrond

Werd onze aarde door buitenaardse wezens bezocht? Op die vraag antwoorden de paleontologen sinds gisteren met een beslist ja! Honderd jaar na de ontdekking van de Igwanadons van Bernissart, die de hele wereld ons benijdt, ontdekte men gisteren nabij het gehucht ‘De Kreupel’ te Zwevegem, gelegen in de provincie West-Vlaanderen opnieuw iets spectaculairs. Dit maal ging het niet om een aantal skeletten van voor-historische wezens, maar volgens de paleontologen van de Katholieke Universiteit te Leuven gaat het hier om een vondst afkomstig van wezens die ver op ons vooruit zijn.

Gisterenmorgen om 6 uur stond boer W. Deschamps, toen hij zijn land omploegde, plots voor een diepe kuil. Hij waarschuwde onmiddellijk de rijkswacht van het naburige St. Denijs. Die kwam ter plaatse een kijkje nemen. Een van de rijkswachters daalde langs een touwladder in de kuil af. Op de bodem, die zich volgens de rijkswacht wel 50 meter onder het aardoppervlak bevindt, vond wachtmeester Mertens voorwerpen, die hij niet thuis kon wijzen. Eerst dacht hij dat het hier om een vondst van historische waarde ging, dus waarschuwde de rijkswacht de K.U. te Leuven. De bekende paleontologen, de professoren L. Lobbe en F. Felix, kwamen onmiddellijk ter plaatse en stelden vast dat het hier helemaal niet om een historische vondst ging, doch om iets dat zij nog nooit eerder hadden gezien. Samen met een groep vrijwilligers haalden de beide paleontologen in de loop van de voormiddag alle voorwerpen, met de grootste voorzichtigheid boven, om ze in Leuven verder te kunnen bestuderen. In het daglicht dachten de paleontologen dat de voorwerpen overblijfsels van computers waren. Maar de vragen: ‘hoe kwam die put in het land van boer Deschamps en hoe kwamen de voorwerpen erin terecht’, bleven onbeantwoord. Gisterenavond kwam toen het schokkende bericht dat de voorwerpen van ‘De Kreupel’ afkomstig waren van buitenaardse wezens. Wij citeren hier een uitspraak van professor L. Lobbe: ‘Wij kunnen met zekerheid zeggen dat de onbekende voorwerpen niet afkomstig zijn van aardse wezens. Wij stellen vast dat de materie waaruit de voorwerpen gemaakt zijn niet op aarde te vinden is. Ook de vernuftigheid waarmee ze in elkaar zitten is voor ons onbegrijpelijk. Wij kunnen evenmin iets zeggen over de preciese werking van deze ‘computer’. Hij wordt op dit ogenblik door onze collega's wiskundigen bestudeerd. Hoewel niemand weet of er levende wezens bestaan buiten de mensen, wijst deze vondst wel degelijk in die richting. Maar we kunnen niets met zekerheid zeggen.’

Het land van boer Deschamps wordt voorlopig afgesloten voor alle nieuwsgierigen en door het leger bewaakt. Daarbij komt nog dat heel wat buitenlandse journalisten verwacht worden aangezien deze vondst voor zover men weet, uniek is in de wereld. Dus weerom iets dat ons door anderen benijd zal worden.

Hopelijk vindt televisie-journalist en dichter G. Van Istendael hier nieuwe inspiratie voor een dichtbundel: ‘De Kreupelcomputer’.

Ann MALFAIT - Zwevegem (B.)

U2 live: Glorie en spektakel

De Ierse viermansgroep U2 heeft een live-mini-elpee op de markt gebracht, en de wereld mag er blij mee zijn. ‘Under a blood-red sky’ heet het en die titel is meteen passage uit de hit ‘New Year's Day’ van vorig jaar. De plaat houdt maar liefst 35 minuten muziek in, wat voor een mini-elpee vrij royaal is. ‘Special Price’ staat er ook nog op vermeld en dat mag wel gezegd worden gezien U2 die 35 minuten niet als een gewone elpee (van om en bij de 40 minuten) bestempelt, waardoor de prijs dus naar beneden gaat.

Deze live-plaat is écht, en niet in de studio opgenomen, zoals sommige formaties wel eens durven te doen. Op de achterzijde staat eerlijk vermeld waar de opnames hebben plaatsgevonden en personen die deze optredens hebben bijgewoond of ze op T.V. gezien hebben, kunnen bevestigen dat er geen valsheid in het spel is. Vijf van de acht songs werden tijdens ‘Rockpalast '83’ opgenomen op 20 augustus van dat jaar, twee songs werden op 5 juni '83 in Denver opgenomen en één enkele is afkomstig uit Boston, waar de 6e mei van vorig jaar werd gespeeld.

In Denver moet de lucht wel heel bloedrood geweest zijn toen het nummer ‘Gloria’ aan bod kwam. Muzikaal overdonderend, het publiek voor de bijl, en zanger Bono duidelijk in zijn element. Tijdens de solo stelt hij de andere groepsleden voor. Volgt dan ‘11 o'clock tick tock’, dat in Boston werd opgenomen. Dit nummer is het zwakkere moment van de plaat. Niet omdat het slecht zou zijn, integendeel, maar de andere zijn beter. Wat de produktie betreft een pluim: het overschakelen van het ene nummer naar het andere is nauwelijks merkbaar. Dan over naar Rockpalast: ‘Ladies en gentlemen, let me tell ya... I will follow!’ Beukend en ophitsend, met spektakel zoals alleen U2 dat kan. Waarna ‘Party Girl’ in een rustiger kader de a-zijde afsluit.

De b-zijde werd volledig tijdens ‘Rockpalast '83’ (in West-Duitsland) opgenomen. Een gedeelte van dat optreden is nog op onze eigen BRT te zien geweest. Men opent met ‘Sunday, bloody Sunday’, een verhaal van bloed en tranen, maar zoals Bono zegt: ‘This song is not a rebel song.’ De gitaar-solo van The Edge werd voor de gelegenheid omgeruild met tromgeroffel, of één of ander instrument dat daarvoor moest doorgaan. ‘The Electric Co." valt ook best mee, maar van een rijke song zoals ‘New Year's Day’ had ondergetekende toch wel wat meer verwacht. Geen paniek echter, op deze mini komt geen enkel slecht nummer voor en niets is volmaakt, dus ook U2 niet. Waarna men afsluit met ‘40’, een meezinger, en dat om twee redenen: je hoort het - het voordeel van live, nietwaar - en Bono zegt zelf: ‘Sing it with me.’ Wat ze dan ook doen.

Met deze plaat is U2 er in geslaagd zijn reputatie van dynamische live-groep ook over te maken aan mensen die de band alleen kenden van de studioplaten. En de uitspraak van Simple Minds- zanger Jim Kerr, dat U2 de beste live-band ter wereld is, wordt met deze mini wel duidelijk geïllustreerd.

(U2: ‘Under a blood-red sky’, Island Records 1983)

Johan REYNIERS, Sint-Niklaas (B.)

Schoolverlaters beginnen een eigen zaak

‘Als de regering geen banen schept, doen wij dat zelf wel’. Onder dit motto startte een groep schoolverlaters een paar maanden geleden met het opknappen van een leegstaand pand in Rotterdam, waarin zij hun eigen winkel gaan beginnen. Binnenkort zal de eerste klant de winkel betreden om er zijn dagelijkse boodschappen te gaan doen.

[p. 165]

De 12 schoolverlaters kwamen vorig jaar van allerlei opleidingen af en vonden zoals zoveel leeftijdgenoten geen werk. Na veelvuldig solliciteren, zonder enig resultaat, besloten ze om zelf voor werk te gaan zorgen. Hans (18) en Monique (20) liepen al enige tijd met dit idee rond. Ze plaatsten eon advertentie in een regionale krant, waarin ze vroegen of iedereen die geen werk had maar die wel zin had iets te organiseren, zich wilde melden. De verbazing was groot toen de reacties binnenstroomden (het waren er 87). Dit spoorde Hans en Monique weer aan om door te gaan met hun plannen. Omdat het erg moeilijk zou worden al deze mensen meteen werk te bezorgen, besloten ze uit deze groep aanmeldingen onwillekeurig 12 mensen te kiezen. De overigen werden vriendelijk bedankt, en tegelijkertijd aangespoord niet bij de pakken neer te zitten en zelf initiatieven te blijven tonen.

De daarop volgende maanden werd er druk vergaderd over wat voor soort bedrijf er zou komen en waar dat mogelijk zou zijn. Vooral dat eerste was een probleem, want het was (en is) niet bepaald gemakkelijk een gat in de markt te vinden. Daarvoor zou er een geheel nieuw produkt gemaakt moeten worden. Er zat helaas geen uitvinder in de groep...

Toen de moed hen bijna in de schoenen zonk kwam Geert (17) met een uniek idee. Hij stelde voor een enquête te houden en de mensen te vragen wat voor soort bedrijf of zaak ze nog graag in hun buurt zagen komen. Zo gezegd, zo gedaan. Door ruim 1000 mensen te ondervragen, kwamen de jonge enthousiastelingen er achter dat er vooral behoefte was aan een gezellige kleine kruidenierszaak waar, in tegenstelling tot de grote supermarkten en landelijke kruideniers, veel persoonlijke aandacht aan de klant geschonken zou worden.

De groep zag het meteen zitten, hoewel er nogal wat financiële problemen aan vast zaten. Daarom werden er een paar deskundigen ingeschakeld om deze problemen op te lossen. Dhr. J. Puttengraver, medewerker bij een bank in Rotterdam, was hier direkt voor te vinden. ‘Ik vind het een prachtig plan’, aldus Dhr. Puttengraver. ‘Er is toch niets mooiers dan dat de jeugd zelf aan haar toekomst bouwt, zelf met ideeën komt en niet alles voor zich laat opknappen. Ik weet zeker dat het een grandioos succes wordt. Onze bank zal dit soort projecten altijd steunen voor zover dat mogelijk is. Ik denk ook dat wanneer er problemen ontstaan, we die samen kunnen oplossen. Maar zoals ik al zei, ik ben erg optimistisch.’

Een positieve reactie dus, en zo zijn er meer. Inmiddels is de winkel bijna zover om geopend te worden.

‘Maar hoe zit het nu met de werkgelegenheid? Hebben jullie straks wel allemaal werk’, vraag ik Monique, die de algemene leiding zal krijgen. ‘Er is inderdaad niet doorlopend werk voor iedereen. De winkel biedt namelijk maar werk aan 7 mensen. Daarom hebben we een schema van werktijden gemaakt, zodat iedereen evenveel kan werken, maar wel korter. Een soort arbeidstijdverkorting dus. Ik werk bijvoorbeeld ook niet iedere dag. En dat is niet meer dan logisch, want we hebben de zaak met z'n allen opgebouwd dus moet iedereen nu ook werk krijgen.’

De winkel zal geopend worden door de burgemeester van Rotterdam. De verwachtingen zijn hoog gespannen, er zijn zelfs al plannen voor een eventuele tweede zaak, waar zelfgemaakte kleding verkocht zal worden. Maar dat kost weer veel geld. Geld, dat de overheid niet wil geven, een verzoek om subsidie is namelijk afgewezen. De overheid schiet hier in haar taak tekort. Zij zou dit soort werkgelegenheid, waarbij het initiatief bij de mensen zelf ligt, juist moeten stimuleren.

Saskia STEVENS, Venray (N.)

Turkije, toch democratisch?

Het was in Turkije sinds jaren een normale gang van zaken dat er dagelijks 20 à 30 mensen om het leven kwamen bij schietpartijen tussen linkse en rechtse politieke groeperingen; dat ouders in doodsangst waren als hun kinderen 's morgens de deur uitgingen, met de vraag of hun kinderen ooit nog (levend) thuis zouden komen en dat je na zevenen 's avonds geen mens meer op straat kon zien, want niemand waagde zich na dat tijdstip naar buiten.

Geen enkele regering, hetzij rechts of links, heeft echt geprobeerd om tegen deze situatie maatregelen te nemen. Ze was bang om harde maatregelen te nemen, omdat die een zogenaamde democratie wel eens kon kwetsen; een democratie die sinds jaar en dag alleen theoretisch nog bestond.

Tenslotte kwam dan de staatsgreep, op 12 september 1980, met aan het hoofd generaal Euren.

Aanvankelijk was het merendeel van het Turkse volk tevreden en het leger dankbaar, omdat Turkije gered was van een burgeroorlog.

Er kwam wat vooruitgang in de economie en werkgelegenheid. Regelingen werden getroffen met het buitenland voor opdrachten etc. De belangrijkste reden voor dankbaarheid was echter dat je je levensveiligheid binnen en buiten weer terug had en dat je niet om de haverklap achterom moest kijken of er wel iemand was die je volgde.

Helaas bleven de negatieve kanten niet uit, want na geruime tijd verschenen er in de kranten berichten over ‘ophaaldiensten’ aan huis of aan school van studenten (die meestal nooit meer terugkwamen) voor een gesprek over zijn/haar politieke activiteiten. Met de dag kwamen er steeds meer berichten, nu weer over mishandelingen van gevangenen en deze berichten spraken natuurlijk in het nadeel van de militairen.

Deze berichten gaven de aanleiding om ook de persvrijheid, die er tot dan toe nog wel was, weg te nemen voor onbepaalde duur. De tegenstanders bleken gelijk te krijgen, tot de dag waarop generaal Euren onverwachts bekend maakte dat eind '83 een stap naar de democratie zou worden gezet, door middel van ‘democratische verkiezingen’; het volk geloofde weer in Euren en zag hem als de redder des vaderlands.

Al gauw, nadat het oprichten van politieke partijen vrijgegeven was, bleek dat partijen die voor de militairen als gevaar(lijk) werden beschouwd door veto stemmen de grond ingeboord werden althans tot na de verkiezingen, want dan zouden ze toch al niet meer aan de macht komen.

Aan de verkiezingen deden de 3 overgebleven partijen mee, de MDP, nat. dem. partij (militaristisch gezind), de HP, volkspartij (linksgezind), de ANAP, moederlandspartij (centraal rechts) en de ANAP was degene die als overwinnaar uit de strijd kwam.

Veel mensen zijn ervan overtuigd dat het weer beter zal gaan met Turkije en dat dhr. Özal daarbij de grootste rol zal spelen. Maar er zijn ook mensen die zich afvragen of Turkije en het Turkse volk weer terug naar de democratie kan, in de ware zin van het woord, op dit moment, en ook of dhr. Özal wel degene is die al het verwachte kan volmaken; want zoveel keus hadden de kiezers nou bepaald niet.

De toekomst zal het laten zien en dat betekent niet de zeer nabije toekomst, want alleen met de verkiezingen ben je er, in Turkije althans, nog niet.

Koetloe KOÇER, Epe (N.)