Neerlandia. Jaargang 85

[p. 130]

Uitslag van ‘Ontdek de topjournalist’ 1980-81

Leeftijdsgroep 1: van 9 tot en met 12 jaar

Opgave 1: stripverhaal

Eervolle vermelding:

‘Het wonderbare kistje’

Patricia Cumps, Acht-Meiiaan 32, 8390 Knokke-Heist en Sofie de Meyer, Zeegrasstraat 26, 8390 Knokke-Heist

Opgave 2: verhaal voor de poppenkast

Eervolle vermelding:

‘Het is teveel voor oma’

Leerlingen 5e leerjaar B, Gemengde Lagere School, Kerkstraat 9, 9971 Kaprijke-Lembeke

Opgave 3: toneelstukje

Geen prijzen toegekend.

Opgave 4: eigen verhaal

Eervolle vermelding:

‘Twee landen worden één land’

Nico Carpriau

Van Geertstraat 9, 2000 Antwerpen

Leeftijdsgroep 2: van 12 tot en met 16 j.

Opgave 1:

Wie kies je als ‘de vrouw’ of ‘de man’ van 1980 en waarom?

Wat vind je van televisie? Waar kijk je naar en waarom?

Ik voel me ontzettend blij, ik zou de wijde wereld in willen!

Hoofdprijs:

‘De man van 1980: Carter’

Eric Boon

Sterrebeeklaan 145, 1980 Tervuren en

‘Ik ben ontzettend blij, ik zou de wijde wereld in willen’

Bernadette Vleminckx, Westvaartdijk 22, 1851 Grimbergen (Humbeek)

Eervolle vermelding:

‘Ik voel me ontzettend blij, ik zou de wijde wereld in willen!’

Karin Meuldijk

Zadelmakersdonk 112, 7326 JK Apeldoorn

Opgave 2:

Schrijf iets over je hobby, je favoriete schrijver, zanger of sportfiguur.

Hoofdprijs:

‘Mijn favoriete hobby: ‘Paardrijden’ Michel Uyttendaele, Roodebeeksesteenweg 455, Sint-Lambrechts Woluwe

Eervolle vermelding:

‘Automofilie’

Aswin van Oyen, Korenbloemstraat 94, 6657 BC Boven-Leeuwen

Opgave 3:

Maak een verslag van een vraaggesprek met iemand van jouw keuze.

Hoofdprijs:

‘Een vraaggesprek met de Belgische punkers’

Michele Carryn

Roodebeeklaan 32, 1040 Brussel en ‘Interview met een priester’

Sabine Peirtsegaele, Andbrugweg 7, 9130 Lochristi

Eervolle vermelding:

‘Vraaggesprek met een meubelmaker’ Dirk Hoornaert, Sint-Lodewijkscollege, Magdalenastraat 30, 8200 Brugge

Leeftijdsgroep 3: van 17 tot en met 20 j.

Opgave 1:

Ik heb een bromfiets en die rijdt ontzettend hard!

Zet de televisie nu eens af en... Waarom moet ik dat allemaal leren?

Ik wil ‘mijn’ leven leiden.

Mode en geld.

Alcoholisme en drugs.

Hoofdprijs:

‘Ik wil “mijn” leven leiden’

Luc Mastyn, Achterstraat 28,

9030 Wondelgem en ‘Alcoholisme en drugs’

J.J.M. Vingerhoets, Ringbaan Zuid 137, 5021 EA Tilburg

Eervolle vermelding:

‘Ik heb een bromfiets en die rijdt ontzettend hard’

Marina v.d. Vijver, Dwarsstraat 11, 4569 PB Graauw en ‘Mode en geld’

Hilde Volkaerts, Voskapelstraat 172, 1960 Sterrebeek

Opgave 2:

Boek-, toneel- of filmbespreking.

Hoofdprijs:

‘Filmbespreking: The Shining’

Koen van de Voorde

Knippegroen 10, 9020 Gent en

‘Filmbespreking: Kramer tegen Kramer’

Sabine Deconinck

Kouterlaan 31, 1930 Zaventem

Eervolle vermelding:

‘Boekbespreking van “Voor elk woord een gevoel”’ door Ignace Schretlen

Hanneke de Klerck

Brahmsstraat 43, 6661 BC Eist

Opgave 3:

Maak een verslag van een vraaggesprek met wie je wilt of schrijf een beschouwing over een onderwerp naar keuze.

Hoofdprijs:

‘Interview met de concierge van een Haagse Scholengemeenschap’

Tjerk van der Veen

Van Aerssenstraat 221, 2582 JK Den Haag en

‘De emancipatie van de dikkerds’

Guido Rijnja, Franklinstraat 137, 2562 CC Den Haag

Eervolle vermelding:

‘De jeugd nu anders dan vroeger?’ Christine D'Haene Terwilgenstraat 17, 9800 Deinze

Opgave 4:

Reportage, beschouwing of kort verhaal opgenomen op de band.

Geen prijzen toegekend.

Wij publiceren hierbij twee inzendingen op het thema: ‘Ik ben ontzettend blij, ik zou de wijde wereld in willen’.

Ik ben ontzettend blij, ik zou de wijde wereld in willen

Het gefluit van een vogel op mijn vensterbank doet me met een glimlach ontwaken. De laatste zonnestralen van een machtige zomerse dag belichten een grote bloem die op het felwitte behang afgedrukt staat. Mijn ogen glijden even naar het plafond, waar een verloren spinneweb zich met een onvoelbare wind laat meebewegen. Ik zoek weer de belichte bloem en word overvallen door een gevoel van intens geluk en blijheid. Plots ontdek ik dat ik echt leef

[p. 131]

in een wereld vol natuur en schoonheid. Met samengeknepen ogen kijk ik dieper en dieper in de gele kelk van de bloem en zie vlak voor mij... een veld vol wilde bloemen. Ik pluk armen vol en steek er een paar witte in mijn haar. Loop achter een vlinder aan, die zich fladderend probeert te verschuilen in deze wereld van geuren en kleuren. De wind rukt mijn haarlinten los en laat ze spelend achter mij aanvliegen.

Ineens is alles weg, blijft er niets anders over dan de herinnering aan een mooie, onwerkelijke droom.

Toch wil ik verder, veel verder, naar zee wil ik gaan. Naar de golven die mij witschuimend omhelzen en meenemen, steeds dieper en verder. Naar een nog mooiere wereld.

Het water wordt lichter en eindelijk laten de vele blauwe druppels mij los op het goudgele zand van Zuid-Frankrijk. De kinderen proberen mij te vangen, maar ik loop weg, naar mijn vrijheid. Dansend loop ik door oneindig glooiende wijngaarden. Hun rijpe blauwe en groene vruchten buigen ze naar mij toe. Ik hol tussen menshoge zonnebloemen, die hun bruingebrande hoofden met goudgele blaadjes naar de zon wenden.

Maar... wat ik zoek zijn bergen: machtige reuzen die stilzwijgend alle weersomstandigheden aanvaarden zonder beven of angst. Ik klim hoger en hoger en hoger tot ik eindelijk de top bereik en uitkijk over een glooiende en beboste mantel. Ik zet mij neer en luister naar de wind, die roept: ‘Hier ben je vrij, hier ben je goed, hier “leef” je’. Ontroerd kijk ik rond en voel mij licht, heel licht worden, zo licht als een veertje van mijn hoofdkussen. En ik vlieg weg, weg van deze onbeschrijfelijke pracht, weg van dit stukje paradijs. Het wordt steeds kouder. Maar de wolken omhullen mij met hun doorzichtige grijze vacht. Ver onder mij zie ik eindelijk het witte deken dat de dorre vlakte van Siberië omklemt met ijzige hand. Langzaam voel ik me weer zwaarder worden en val even later met een snerpend geluid op de verse sneeuw. De zon gaat juist onder en doet de verre heuvels eerst in goud daarna in gloedgeel, paars en lichtblauw overgaan. De oranje vuurbol verdwijnt langzaam en de prachtige kleuren versomberen om daarna geheel te verdwijnen. Hier wil ik vannacht niet blijven, het is hier veel te koud. Toch geeft deze vlakte mij een gevoel van rust, vrede en alleen zijn. De ijzige wind neemt mij weer op en miljoenen sneeuwvlokjes wuiven mij warrelend na. Als een raket schiet ik door de zwarte nacht en de glinsterende sterren raden mij aan mijn wollen vacht neer te gooien en te ruilen voor een ietwat luchtiger geheeltje: fijne losse sandalen en een wit geweven jurkje. Onder mij zie ik reeds het hete zand en de reuzegrote cactussen.

Heel in de verte ligt ook een oase met wuivende palmbomen en witgekalkte huisjes. Ik wil er heen, maar ik kan niet. Iets houdt me tegen. De bruine bergen in de verte zijn omhuld met een wazige mist die langzaam bezit neemt van de gehele oppervlakte. De oase verdween. De zon was weg en ik... lag op mijn bed met natte ogen en een droge mond. Maar één fonkelende ster verzekerde mij met een knipoog dat een zonnestraal mij nog eens zou meevoeren door deze wijde wereld van schoonheid, pracht en ongedwongen vrijheid.

Een schoonheid... een pracht... het mooiste!

Bernadette VLEMINCKX

Grimbergen

Leeftijdsgroep 2

Ik voel me ontzettend blij, ik zou de wijde wereld in willen!

‘Hou je niet meer van me?’. Hij vroeg 't zachtjes en 't klonk zielig. ‘Nee!’. Keihard en vastbesloten kwam het antwoord eruit. Er kwam geen reactie en zenuwachtig keek Karin naar de grond. Hoe kon hij dat nu vragen; na alles wat hij gedaan had. 't Was al de tweede keer dat hij 't vroeg, maar ze was niet van plan om nu weer te zeggen dat ze 't niet wist. Tenslotte wist ze 't best. Ze hield niet van hem. Al heel lang niet meer. Misschien had ze wel nooit van hem gehouden. Schamper bedacht Karin dat de buurman haar meer deed. Oh, waarom zei hij nu niets? Anders had hij toch ook altijd z'n antwoord klaar. Eindelijk kwam zijn antwoord. Minachtend en verbeten. ‘Dan snap ik niet wat je hier nog doet’. Met een ruk hief Karin haar hoofd op. Hun ogen ontmoetten elkaar. Zwijgend stonden ze daar. Was 't een uur? Een minuut? Een seconde? Met een ruk draaide Karin zich om en liep de kamer uit. Met een verbeten gezicht; de lippen stijf op elkaar gebeten om niet te huilen, pakte ze haar jas van de kapstok. Toen ze weer in de kamer kwam, stond hij nog op dezelfde plek; wezenloos. Zonder hem nog een blik waardig te keuren, liep ze naar de hond en nadat ze die, met een liefdevol gebaar, over zijn kop had geaaid liep ze het huis uit.

Nu had ze toch weer ruzie gemaakt. Waar waren haar goede voornemens gebleven? Enfin, het deed er niet meer toe. Ze had zichzelf niet meer in de hand kunnen houden, toen hij zo gemeen begon te doen. Lasterpraat over haar moeder. Ze zou niet van haar kinderen houden. De idioot! Dacht hij nu echt dat ze dat geloofde? Oh, ze haatte hem. Ze haatte hem om al de ruzies die hij gemaakt had. Om de manier, die vaak zo afschuwelijk kleinerend was, waarop hij met haar omging. Nee ze ging nooit meer naar hem toe. Ze wilde niet dat hij met haar praatte alsof ze al volwassen was en dat hij dan, als ze dan antwoordde, zei dat ze er nog niet oud genoeg voor was om het te begrijpen. Thuisgekomen smeet ze haar fiets tegen de schuur en zei tegen haar moeder: ‘En ik ga nooit meer naar hem toe mam; als je dat maar weet! Hij deed weer zo lullig!’. En dit keer meende ze het. Ze wilde echt nooit meer naar papa toe...

Maar zo is 't nu niet meer! Ik ben niet meer om de zoveel weken zenuwachtig, omdat ik weer naar mijn vader moet. Het is niet meer nodig om bang te zijn voor ruzies tussen hem en mij. Ik ben weer gelukkig! En wat de mensen ook van mijn manier van handelen vinden; ik blijf van mening dat dit de beste oplossing is. Nadat ik tegen mijn moeder gezegd had, dat ik nooit meer naar mijn vader toe wilde, ben ik inderdaad niet meer geweest. En of ik nu goed gehandeld heb of niet; een feit is dat ik me nog nooit zo gelukkig heb gevoeld als nu. Geen ruzies meer, geen bang zitten op je zolderkamertje terwijl je wacht tot die ruzies afgelopen zijn, geen huilen van je moeder horen, terwijl je niet naar haar toe mag, maar gewoon gelukkig zijn. Gelukkig zijn met wat je hebt: niet omkijken, maar ook niet te veel van morgen willen weten. Er wordt vaak gezegd dat iedere dag genoeg aan zichzelf heeft en niets is minder waar. En daarom, ook al word ik medelijdend bekeken, als men weet dat ik een kind van gescheiden ouders ben en ook al heb ik geen contact meer met mijn vader; daarom zeg ik toch: ‘Ik voel me ontzettend blij, ik zou de wijde wereld in willen!’

Karin MEULDIJK, Apeldoorn Leeftijdsgroep 2