Brief uit het land der oude Belgen
Waarde Hoofdredakteur,
Je brief en je telefoons om toch maar iets te schrijven over het vreemdsoortige land waarin uw medewerker zijn informatieopdracht vervult zetten hem voor schut. Inderdaad, valt er wel iets nieuws te beleven in dit Koninkrijk? Hebben we niet alles wat de kranten en de TV-uitzendingen melden al niet eens eerder gelezen, eens eerder gezien, eens eerder beleefd?
Neem nu die eerste-minister van ons. Je weet het al lang. Hij spreekt niet eens de taal van de meerderheid der burgers van dit land. Net als decennia geleden zitten de Vlamingen met een regeringsleider die zelden of nooit in kontakt komt met de burgers. Haast nooit komt hij op de beeldbuis. Wat hij uitricht moeten we via de kranten vernemen. En die kranten hebben het dan vooral over het groot aantal incidenten dat de parlementszittingen de jongste tijd te zien geven. Dat parlement schijnt trouwens wat interessanter te werken nu we met een drieledige regering zitten waarmee heel veel parlementariërs van de regeringspartijen zich blijkbaar niet zo heel happy voelen. En dus krijgen we bij voortduring debatten over min of meer ergerlijke schandalen. Nu eens blijkt een minister wat al te haastig zijn mannetjes in een staatsbedrijf te hebben gedropt. Dan komt er plots aan het licht dat er een verbazingwekkend groot aantal miljoentjes van onze niet zo best werkende telefoonregie via een bouwpromotorenvennootschap in de gezinskas van een staatssekretaris zijn terechtgekomen. Of het is een parlementaire onderzoekskommissie over sluikreklame die door een kamerlid wat al te veel voor een persoonlijke afrekening wordt gebruikt. En het zijn niet zozeer de stouterds uit de Vlaamse en Waalse oppositierangen die stoute taal spreken, maar zogenaamd betrouwbare leden van de meerderheidspartijen. Waarna het vertrouwen in de regering toch maar weer bevestigd wordt, tot grote opluchting van de B.S.P.-ministers, tegen wie de hele aktie telkens weer opgezet wordt. Het heet dan dat de socialisten zich bijzonder lekker voelen in de machtspositie die ze sinds kort in de leiding van het land hebben verworven. Deze laatste partij heeft hierdoor, mede dank zij een sterke partijtucht, een onverwacht grote macht kunnen veroveren. Blijft de vraag of ook de arbeidersmassa zich zo happy voelt in dit nu door socialisten geleide land. Ergens loopt het dan toch weer mis, zoals zo
overduidelijk blijkt uit de nu toch al zeven weken aanslepende staking van de Antwerpse en Gentse dokkers. Een wilde staking, zoals het heet, die niet op de steun en zelfs niet op de sympatie van de vakbonden en al evenmin van de socialistische prominenten kan rekenen. De koppige stakers zouden alleen door de ‘beroepsagitatoren’ van de AMADA en RAL, en god betere het, van de Volksunie, opgezweept zijn. Terecht heeft De Nieuwe hierbij aangestipt dat een vakbond die het tegen een grote groep stakende arbeiders opneemt aan de verkeerde kant staat. En het is een zeer pijnlijke vraag of de officiële socialistische beweging in dit land met haar enorm machtsapparaat nog wel aan de goede kant staat. Beleven we het niet telkens weer dat er over bv. wapenproduktie in het parlement niet zinnig kan gepraat worden, omdat de arbeiders van de Belgische wapenfabrieken toevallig in grote meerderheid lid zijn van de socialistische vakbond, ergens in Wallonië. De tijd dat de linkse Walen bezwaren maakten tegen de NAVO is met de intrede van minister Glinne in de regering nu ook wel voorbij: akties tegen wapenleveringen en wapentransporten te Zeebrugge komen nu uit de Vlaamse hoek, en ongenoegen over de NAVO hoorden we de jongste tijd bij de zolang terzake onverdachte K A J.
Nieuwe geluiden in het katholieke kamp dus? Opgepast en niet te vroeg gejuicht. De bedenkelijke waarheid is dat de christendemokratische partij in Vlaanderen op dit ogenblik een fikse ruk naar het oude klerikalisme aan het maken is. Het lijkt wel eeuwen geleden dat we Wilfried Martens hoorden pleiten voor travaillisme, de gemeenschapschool, progressieve frontvorming. Sinds de man partijvoorzitter is geworden wordt er druk verzamelen geblazen voor de katholieke krachten in dit land. Het heet dat er een heleboel christelijke waarden op het spel staan en op de vergadering van de topleiding van het katholiek onderwijs komt de voormalige C.V.P.-voorzitter Houben dan ook de noodzakelijkheid van de eenheid van de katholieken in de verf zetten. Overigens moet het gezegd worden, de traditionele anti-klerikalen van de B.S.P. en ook wel van de P.V.V., maken het de katholieke verzamelaars nogal gemakkelijk met hun demagogische propaganda voor de liberalisering van de abortus en voor de eenheidsschool De wijze waarop die heren het begrip pluralisme hanteren geeft hun tegenstanders als het ware de pap in de mond om het bestaan zelf van pluralistische instellingen en partijen te bemoeilijken. Sinds de Volksunie voor de pinnen kwam met een omslachtige verklaring over het abortusprobleem, waarin aan elk partijlid en aan elke VU-parlementariër de mogelijkheid geboden werd om zich naar eigen inzicht en geweten over dit probleem uit te spreken, worden de vlaamsnationalisten in de C.V.P.-propaganda van beginselloosheid beschuldigd. En de C.V.P.-gezinde pers heeft met graagte een kritische verklaring van een groep vlaamsnationalistische dames en heren gepubliceerd. In hetzelfde kader zien we ook de plotseling oplaaiende belangstelling van het episcopaat voor het bibliotheekwerk: hier heet het dat er moet gezorgd worden voor een flink uitgerust net van katholieke bibliotheken en tegen fusies met niet-katholieke instellingen wordt grote reserve aan de dag gelegd.
Er is tenslotte een amnestievoorstel van de C.V.P. Of er werkelijk een spons over het dertig jaar oude oorlogsverleden zal geveegd worden zal van de regeringspartners afhangen. Ook de socialistische pers heeft ditmaal vrij positief gereageerd. Maar inmiddels mag er onder B.S.P.-aandrang in de R.T.B. nog steeds niet over het oorlogsverleden en de koningskwestie gepraat worden. En er is al zoveel waarover de B.R.T.-jongens moeten zwijgen, op straf van herrie.
Je ziet, mijn waarde hoofdredakteur, er komt zo weinig nieuws uit de bus in dit land. Tenzij dan misschien dat de Nederlandse Cultuurraad de Vlamingen met een eigen nationaal lied en een eigen feestdag bedacht heeft. En met een eigen vlag: juist, de leeuwevlag. Maar dan niet de zwarte leeuw van de Vlaamse Beweging. Wel die van het oude graafschap vlaanderen, je weet wel, dat eeuwenoud import-produkt van Turkse afkomst, met rode tong en klauwen. Op aandringen van de socialisten, na advies van onze met frankofonen bezette raad van adel. Ach ja, de kulturele autonomie die we gekregen hebben is toch nog niet helemaal dat wat de Vlaamse Bewegers gewenst hadden! Weet je, die goeie ouwe Vlaamse problemen zijn nog niet van de baan: in Brussel moest in september aanstaande de taalpariteit een feit zijn.
Wedden dat de Vlaamse ministers ontslag zullen nemen als dat niet het geval is?
JORIS DE DEURWAERDER
Auteursrechtelijk beschermd