Minister Van Mechelens programma
In een onderhoud dat ‘De Gazet van Antwerpen’ had met de nieuwe Belgische minister van Nederlandse Cultuur, professor F. van Mechelen, stelde de bewindsman op de voorgrond, dat hij de grote krachtlijnen van zijn voorganger Van Elslande zou blijven volgen.
Over een van zijn stokpaardjes uit de dagen vóór zijn ministerschap - de culturele centra - merkte hij op dat het initiatief daartoe moet uitgaan van de gemeente, eventueel van de provincie. Een privé-organisme kan dus geen gebruik maken van de 60 t.h.-subsidiëring. De culturele raden moeten de neerslag zijn van de bestaande actieve culturele verenigingen.
Minister Van Mechelen is een hartstochtelijk voorstander van de voorgenomen eenheid van spelling in Noord en Zuid.
Zodra de commissie voor de spelling van de bastaardwoorden hem haar oplossing in de vorm van een afgewerkte eenheidsspelling zal voorleggen, zal hij die ene spelling, voorzoverre hem dat mogelijk is, realiseren.
Het akkoord aangegaan tussen zijn voorganger en de Nederlandse minister van Onderwijs en Wetenschappen, Veringa, zal hij tenvolle eerbiedigen.
Samen met Nederland zou hij voorts willen streven naar eenheid in de terminologie, in de eerste plaats de ambtelijke terminologie. Bij de éénmaking van diploma's uit Noord en Zuid stuit men herhaaldelijk op termen, die in beide gebieden anders luiden. De minister meent dat men zelfs zóver moet gaan, dat de benamingen der ministeries in Noord en Zuid gelijkluidend zullen zijn.
Minister Van Mechelen denkt aan de krachtige bevordering van cultureel-maatschappelijk werk, waarbij iedereen wordt betrokken en de vrijetijdsbestediing - een der grootste problemen van de naaste toekomst - tot een oplossing wordt gebracht.
Drie punten zijn er die sterk zijn aandacht opeisen:
de kunsten,
de vorming der volwassenen met zowel het culturele als het ontspannende,
de jeugd, met opleiding en sport.
Professor Van Mechelen denkt voorts aan culturele federatie, wat geheel wat anders is dan culturele autonomie.
Bij autonomie is er alleen uitvoering, bij cultuurfederalisme is er ook nog de beslissing. Wanneer de Vlaamse deelstaat (toekomstbeeld) beslist, is dat nog heel wat anders dan wat een Vlaamse minister uitvoert.