Neerlandia. Jaargang 72

[p. 285]

Diets makertjes

Costa del Sol

Wij, d.w.z. mijn vrouw en ik, hebben dit jaar nogmaals de kille Noordzeestranden verlaten om aan de Costa del Sol onze vakantie door te brengen.

Vooraleer Torremolinos triomfantelijk binnen te rijden, hadden wij voordien een negendaagse veldtocht dwars door Spanje afgelegd (waarvan de belangrijkste bezienswaardigheden tussen haakjes worden aangegeven): San Sebastian (Zarauz en Koningin Fabiola), Bilbao (Havenkroegen, cfr. Bertold Brecht), Santander (grottekeningen van Altamira), Burgos (prachtige gotische katedraal, alwaar mannen wèl blootshoofds en vrouwen blootshoofds niet mogen binnengaan), Segovia (Romeinse aquaduct: zo goed als nieuw), het Escorial (met inderdaad erg veel gestolen wandtapijten en schilderijen van Vlaamse meesters), Madrid (niets gezien, want stikkend warm, moe plus kleine ruzie met echtgenote), Aranjuez (romantische tuinen; ruzie met vrouw bijgelegd), Toledo (mengeling van Romeinse, Gotische, Moorse en Spaanse kulturen. Restaurant met vier sterren), Granada (Arabische betovering; Alhambra en marsepein. Om van te snoepen!).

En dan het eindpunt van de reis: Torremolinos. Terugval in het geciviliseerde barbarendom: westerse drukte, opgeblazen toerisme, super flatgebouwen. Het klimaat maakt echter alles goed: zwempartijen, zonneklopperij, platte rust, aperitiefjes, gazpacho, mooie meisjes, lookgerechten, meloen, en noem maar op.

Bron van grootste vreugde: in het flatgebouw, waar we onderdak vonden en betaalden waren nergens Belgische landgenoten te bespeuren.

[p. 286]

Deze grootste vreugde werd enigszins getemperd door aanvoer van enkele vliegtuigen vol Nederlanders. Mijn vrouw loopt namelijk, niettegenstaande mijn persoonlijke tussenkomsten, niet steeds zo hoog op met de Nederlanders. Ze vindt ze soms wat erg Hollands. (Een argument dat moeilijk kan weerlegd worden, zelfs niet door het A.N.V.). Nu, dank zij het goede klimaat waarvan hierboven sprake, moest zelfs mijn vrouw achteraf toegeven dat er ook abnormaal veel meevallende Nederlanders bestaan.

Er stak ook een familie Friezen tussen de vakantiegangers. Die hadden gelukkig een erg lief dochtertje van zowat anderhalf jaar, dat veel goedmaakte (alhoewel het toch met een hardnekkige stootkracht de échte Nederlandse kindjes en ook de donkere Zuiderlingetjes behendig uit het kinderzwembad wegranselde. Nee, de Friese Beweging moet nog niet wanhopen.)

Eén Nederlandse huisvader werkte ons wel erg op de zenuwen. Een type dat steeds ongevraagd goede raad geeft, de nieuwkomers verwelkomt, iedereen aan- en tegenspreekt, zijn ervaringen luidruchtig rondstrooit. Kortom, een uiterst verbale betweter, die bijna al zijn toespraken begon met de stereotiepe zin: ‘Ik zal je nou eens persóónlijk en precies vertellen, hoe en of...’. Daarbij viel de nadruk steeds vervaarlijk op het woordje ‘persoonlijk’. Men kon wel merken dat hij barstte van persoonlijkheid (wat destemeer opviel, wanneer hij zijn klein zwembroekje aanhad.).

Wij, d.w.z. mijn vrouw en ik, noemden hem binnensmonds en binnenskamers steeds ‘de grote mond’ en wij vermeden hem systematisch, alhoewel hij ons meermaals praathongerig had bekeken. Slechts één enkele keer hadden wij belangstelling voor hem: toen hij vertrok hebben wij uitbundig en ondubbelzinnig afscheid gezwaaid.

Uw diets makkertje.