Neerlandia. Jaargang 72

[p. 209]

Diets makertjes

L'avenue des Galliers

Op 14 mei 1968 heb ik mij te Brussel een grapje veroorloofd. Een Nederlander was er het argeloze slachtoffer van. Er zit weliswaar een beetje wroeging in mijn hart, maar ook veel leedvermaak in mijn pen.

De manier waarop hij met stevige stap en met voorzichtige helder-blauwe ogen links en rechts kijkend naar niet-aanwezige fietsers de Brusselse Louisalaan overstak; de manier waarop hij zichzelf neerdropte op het terras, waar ik toevallig van een zeldzaam vleugje Brusselse zon genoot; de manier waarop hij zijn meegebrachte sandwich oordeelkundig uit een rood-bruine boekentas bovenhaalde en hem profijtig voor zich op het opengespreide inpakpapier neerlegde; de manier waarop hij - in het Frans en na een langdurige studie van de menukaart - een blond biertje bestelde; de manier waarop hij, onmiddellijk na ontvangst ervan, zijn biertje betaalde en hierbij bijna het bedieningsgeld vergat; de manier waarop hij mij, na dat alles, de vraag stelde ‘Poufez fous n'expliquer la direction de l'afenue des Galliers’, liet mij langzamerhand blijken dat het een rasechte Hollander was, die in Brussel zijn merkwaardige kennis van het Frans kwam ten toon spreiden.

L'avenue des Galliers zal wel de Hollands-Franse ersatzvertaling geweest zijn van de Galliërslaan, alias l'avenue des Gaulois. De beleefdheid verbood

[p. 210]

mij hem op deze fout te wijzen. Daarenboven werd ik op een plotse verklaarbare wijze door een onweerstaanbare drang overvallen om mijn broeder uit het Noorden een poets te bakken en hem even het Westen te laten verliezen. En hem de verkeerde richting in te sturen! Ik stuurde hem regelrecht naar de steenweg op Waterlo, waar in 1815 het kruim der Galliërs, onder leiding van Napoleon, glansrijk verslagen werd.

Mijn slachtoffer, tevreden dat het - naar ik zei - slechts een uurtje lopen was, begaf zich moedig op weg met een copieus ‘au-revoir’. Ik heb hem gelukkig niet meer terug gezien, alhoewel ik die namiddag in de Galliërslaan moest zijn. De argeloze Nederlander zit wellicht nog stilletjes te mediteren aan de voet van de Leeuw van Waterlo, die in 1826 door de Nederlandse regering opgericht werd als aandenken aan de nederlaag van het Franse imperialisme!

Aanleiding van bovenstaand grapje was een artikeltje dat ik de dag voordien gelezen had in Vrij Nederland, waarin een zekere Tamar wát aardig de draak steekt met de Vlamingen. Tamar moet steeds zo lachen met die naïeve Vlaamse taalstrijd te Brussel. Laat toe dat wij ook eens lachen met die naïeve Franse taalvlijt van sommige Nederlanders te Brussel.

Uw diets makkertje.