Emigranten of Nederlanders?
Op woensdagen heeft men te Sydney de beste gelegenheid om in het ‘Tulpenrestaurant’ van een smakelijke en toch niet dure Nederlandse pot of een Indonesische schotel te genieten en voor mij is woensdag dan ook DE dag, waarop ik mij de bescheiden weelde veroorloof bij Jacob Gobes mijn lunch te verwerken. Tien kansen tegen één dat ik daar tevens Gerard Beelaerts van Emmichhoven ontmoet die mij steevast als de vertegenwoordiger van het Vaticaan voorstelt terwijl ik hem dan van repliek dien door hem als vertegenwoordiger van de Dordse Synode te begroeten. Enkele weken geleden, juist toen het echt gezellig druk was in het Tulpen-etablissement en Engels, Japans en Nederlands zich deden gelden, bleek op een gegeven ogenblik de hulp van de eigenaar van het restaurant nodig te zijn om een gezelschap, kennelijk afkomstig uit de Lage Landen, een rustig hoekje aan te wijzen. Blijkbaar was het de gasten reeds opgevallen dat het Nederlands de toon aangaf in de verscheidenheid van talen want een van hen informeerde met een breed gebaar van zijn hand in een bepaalde richting of het ‘allemaal Nederlanders’ waren die aan de ‘snackbar’ hadden plaats genomen. ‘Neen, o neen!’ was het antwoord van een verontwaardigde ‘mijnheer’: ‘emigranten!’. Ik verslikte mij, mijn vork rinkelde op mijn bord, mijn stoel schoof met een ruk achteruit maar ik nam toch ook met voldoening waar dat een van de bedienden naar het plafond keek en dat een ander verachtelijk zijn schouders ophaalde. Had Kees Middelhof dan toch gelijk, toen hij voor Radio Nederland Wereldomroep opmerkte dat sommige Nederlanders in Australië haast bang zijn om zich in het nieuwe land als Nederlanders te manifesteren? Ik nam mij voor het laatdunkend optreden van de specialist op het gebied van emigrantenindentificatie aan de kaak te stellen, wat ik hiermee doe.
C. Wouters.
Auteursrechtelijk beschermd