Neerlandia. Jaargang 71

De Gaulle en Frans-Vlaanderen

President De Gaulle van Frankrijk heeft het - het is voldoende bekend - enkele maanden geleden tijdens zijn bezoek aan Canada opgenomen voor de Franstaligen, die aldaar leven. Zijn uitlatingen werden terecht door de Vlamingen in Noord-Frankrijk beschouwd als een pleidooi ten gunste van nationale minderheden in alle landen en daarom achtten zij de gelegenheid gunstig, een ernstige poging tot verbetering van hun positie te ondernemen. Dr. J. Klaas uit Saint-Omer, voorzitter van de Vereniging ‘Vlaamse Vrienden in Frankrijk’ schreef op 26 juli - natuurlijk in het Frans - een brief aan president De Gaulle, waarvan hier een vertaling volgt:

‘Met de bijzondere eerbied die wij u verschuldigd zijn, hechten wij er waarde aan u onze diepe erkentelijkheid te betuigen voor de wijze waarop u het hebt opgenomen “voor elk volk, waar het ook leeft”. In het bijzonder veroorloven wij ons er een kentering in te zien van de traditionele Franse politiek ten aanzien van bepaalde gemeenschappen die in de laatste eeuwen in Frankrijk geïntegreerd werden.

Wij zien er de belofte in dat het weldra de minderheidstalen en culturen, die officieel die van zestien miljoen Fransen dienden te zijn, gegeven zal zijn over enkele uren verplicht onderwijs per week, van de lagere school af, te beschikken, en dat het onze steden en dorpen vergund zal zijn hun ware en achtenswaardige namen in de taal van hun gewest te dragen. Wij wensen dus ongeveer hetgeen sedert 1763 aan de Franse gemeenschap in Canada is veroorloofd.

[p. 176]

Misschien wordt het zelfs mogelijk - wij wagen het te hopen - dagelijks enkele minuten ter beschikking te stellen voor uitzendingen van radio en televisie in onze minderheidstalen. Op deze wijze zou wellicht, op taalgebied, de herinnering worden weggevaagd aan de lange reeks ongerechtigheden die de koninklijke weg van Montségur naar Cassel en van Quimper naar Straatsburg afgebakend hebben.

Elk separatistisch streven is ons vreemd, maar wij zijn van mening, dat onder uw bescherming een einde zal worden bereid aan het proces van de culturele genocide dat thans aan de gang is. Wij zijn ervan overtuigd dat onze gevoelens beantwoorden aan die van de Bretonnen, de Basken, de Catalanen, de Elzassers, de Lotharingers en de Corsicanen, die hun eigen persoonlijkheid trouw zijn gebleven.’

Frankrijk moge als het land van de hoffelijkheid gelden - president De Gaulle heeft deze brief niet beantwoord of laten beantwoorden. Hij blijkt echter iets anders te hebben gedaan: Hij heeft (het blijkt uit een brief, die o.a. de Nieuwe Rotterdamse Courant ontving van dr. Luc Carton uit Oostvleteren in (Belgisch) West-Vlaanderen) zijn minister van binnenlandse zaken opgedragen het hoofd van de Franse veiligheidsdienst te gelasten strenger toezicht te oefenen op alle regionalistische en autonomistisch gezinde bewegingen en op de houding van leiders van dit streven nauwkeurig te letten.

Aan het slot van zijn brief stelt dr. Carton de duidelijke vraag: ‘Wat doen Zuid- en Noord-Nederland als steun voor de strijd voor het behoud van de Nederlandse volks- en cultuureigenheid van Zuid-Vlaanderen?’

M.