't Kronijkje
Hollandse keelpijn
In een ver gelegen zuidelijk land, aan de andere zijde van de evenaar sprak onlangs een Nederlandse ambassadeursvrouw een vereniging van huisvrouwen toe. Men kan het betreuren of niet, maar het Frans heeft langzamerhand als diplomatieke taal plaats moeten maken voor het Engels. En een Nederlander die goed Engels kent - beter dan Frans - doet zich graag in die taal horen; zelfs doorspekt hij zijn eigen Nederlands graag met Engelse woorden. Lazen wij onlangs niet in een Hollands weekblad in Amerikaanse stijl over een ‘gefacedlifte’ held, (wat zo'n individu dan ook mag wezen)? Waarom zou dan de gade eens diplomaten niet Engels spreken voor een gehoor, dat deze taal kent? Waarom zou zij haar keel moeten forceren om het weerbarstige Nederlands - hetwelk genoemd gehoor evenzeer verstaat en waaraan het de voorkeur geeft - er uit te krijgen? Vooral in het buitenland moeten wij dat moeilijke Nederlands maar vergeten, nietwaar? Heus, onze moedertaal is niet de scho-o-o-nste taal, zoals het lied zingt. Je kunt er als gevoelige vrouw zelfs keelpijn van krijgen. Want volgens hetgeen wij van een dame die erbij tegenwoordig was, vernamen, zou de spreekster zich hebben verontschuldigd- zij voelde dus haar Nederlands geweten - met de opmerking, dat ‘Dutch hurts my throat’ of woorden van die strekking. Welnu, zou men zulk een verontschuldiging niet met alle liefde aanvaarden? Nederland mag immers van zijn diplomatenvrouwen niet eisen, dat zij haar keel pijndoen met haar moedertaal.
Wij betreuren het, dat er geen microfoons (openlijk of verborgen aangebracht) haar toespraak hebben vastgelegd, zodat ook wij van haar easy-going Engels alsnog kunnen meegenieten. Alleen zouden wij dan ergens anders pijn hebben gekregen.
P.K.
Auteursrechtelijk beschermd