Neerlandia. Jaargang 56

Brussel naar het Woluwedal

In samenwerking met het Algemeen Vlaams Oud-Hoogstudenten verbond, richtte onze afdeling op Zaterdag 28 Juli een namiddaguitstap in naar het nog steeds bekoorlijke Woluwedal, waar - jammer genoeg - veel van het vroegere natuurschoon verloren is gegaan door de aanleg van nieuwe wegen en de bouwkoorts, die zelfs de verste uithoeken der Brusselse agglomeratie niet heeft gespaard.

Na een gezellige wandeling langs oude pachthoeven en vervallen watermolens, werd een bezoek gebracht aan de zeer oude kapel van Maria de Ellendige (in de volksmond Lenneke Mare geheten), een Vlaamse kluizenaarster, die rond 1270 werd geboren en in 1302 een gruwelijke marteldood stierf, omdat zij

[p. 10]

haar vroom en armoedig leven niet had willen prijs geven voor de verleidelijke beloften van een edelman, die haar in zijn gekrenkte trots ten onrechte van een zware misdaad beschuldigde,

Het leven van deze half legendarische, half historische figuur (door sommige auteurs wordt het betwijfeld of zij wel ooit heeft bestaan) vormde het thema van een boeiend openluchtspel, oorspronkelijk in het Frans geschreven door Michel de Ghelderode, en in het Nederlands bewerkt door Karel Jonckheere, dat 's avonds te Sint-Lambrechts-Woluwe, op het voorplein van de Romaanse kerk werd vertoond, en in groep door de deelnemers aan onze wandeltocht werd bijgewoond.

Deze voorstelling stond op een zeer hoog kunstpeil, en vooral de toneelleiding, waarin men al dadelijk het meesterschap herkende van een vooraanstaand Vlaams regisseur, maakte deze spannende opeenvolging van bonte en scherp contrasterende taferelen tot een onberispelijk en sluitend geheel.

De hoofdrollen waren trouwens in goede handen. Vermelden wij slechts mevr. Ida Wasserman, van de Haagse Comedie, die op voortreffelijke wijze de zwakzinnige Maria Cantilia, moeder van Lenneke Mare, uitbeeldde, mevr. Jet Naessens, van de Antwerpse K.N.S., een waardige en eerbied afdwingende kluizenares, de heer Robert Lussac die als een plechtstatige, maar grootmoedige Hertog van Brabant in het spel optrad, en vooral de acteur die de boze geest, Rostenduvel, vertolkte met een zeldzaam typeringsvermogen.

Het stemt ons bovendien gelukkig, te hebben mogen vernemen, dat de reeks Nederlandse voorstellingen van dit openluchtspel ten minste even goed, zo niet beter, werden bijgewoond als de Franse vertoningen, hetgeen er immers op wijst, dat uitingen van hoogstaand Nederlands geestesleven de Vlamingen, ook aan de rand van het wel sterk verfranste Brussel, nog niet onverschillig laten.

M.v.G.