Neerlandia. Jaargang 55

Stemmen onzer Lezers
Het Algemeen Nederlands Verbond en Benelux

Prof. De Decker is niet te spreken over de, naar zijn oordeel, abnormale belangstelling voor de Benelux-gedachte, waarvan mijn artikel ‘Volkshogeschoolcursussen in het teken van Benelux’, verschenen in het Februari-nummer van Neerlandia, blijk zou geven.

Hij verwijt mij, ditmaal niet klaar te hebben gezien en de ogen te hebben gesloten voor de gevaren, die een ruime, misleidende propaganda voor de Vlaamse en Groot-Nederlandse beweging oplevert (Latet anguis in herba).

Het wil mij echter voorkomen, dat prof. De Decker, die op tal van aangehaalde punten gelijk heeft, toch al te zeer het zwaartepunt heeft gelegd op bedoelingen die mij althans volkomen vreemd zijn.

Immers, de bedoelde bijdrage in het Februari-nummer van Neerlandia (blz. 8-9) is te herleiden tot een in zijn omvang eigenlijk nog zeer beknopt, en onpartijdig verslag over een reeks vergaderingen, welke drie volle dagen in beslag namen, en waarop Vlaamse jongeren, samen met Nederlandse gasten, hun houding trachtten te bepalen tegenover het op zich zelf toch vrij belangrijke probleem der economische en culturele samenwerking tussen de drie naburige landen.

Ik ben het met prof. De Decker volkomen eens dat de Benelux-gedachte, zoals die thans in officiële kringen wordt opgevat,

[p. 12]

bij vele stamgenoten een begrijpelijke ontstemming kan verwekken en dat alles nog lang niet gesmeerd loopt.

Juist daarom leek het mij de moeite waard, de aandacht te vestigen op een verdienstelijke poging, door enkele - trouwens goed gezinde - Vlamingen en Nederlanders ondernomen, om aan het ‘Benelux’-begrip een nieuwe gestalte te geven, en dit vooral op het culturele plan, waar er wellicht nog iets goeds uit groeien kan.

Elke eerlijk bedoelde krachtsinspanning om de geestelijke band tussen Nederlanders en Vlamingen nauwer toe te halen - en dit heeft ongetwijfeld ook het Volkshogeschoolwerk in Vlaanderen, willen doen - is wel een vermelding in ons bondsorgaan waard.

Prof. De Decker voor wiens beproefde Groot-Nederlandse overtuiging ik alle eerbied heb, zal mij - naar ik hoop - voor deze verantwoording dankbaar zijn, en willen begrijpen, waarom ik in zijn beschouwingen over een vaak arglistige Beneluxpropaganda, geen bewijs van mijn ‘ergo erravi’ heb kunnen vinden.

M.v.G.