Neerlandia. Jaargang 54

Een Nederlandsche vrouw in Canada
II

De tweede brief, eveneens uit Irma, van 12 Oct. 1948, luidt aldus:

‘Wat zijn we begonnen met naar deze droge kale streek te gaan,’ zei mijn man op een Zondag in het begin van Juli tegen mij, terwijl we door de velden wandelden. ‘We hebben wel een erg geschikte werkkring gevonden, maar ik zou hier nooit als boer willen beginnen’.

Het land bood dan ook niet bepaald een weelderige aanblik, het graan was nog niet hoger dan plm. 10 cm.

Tot omstreeks midden Juli is hier geen regen van enige betekenis gevallen. Maar in de tweede helft van Juli viel er plm. 7 cm regen, en het was fantastisch hoe alles toen de hoogte inschoot. Binnen een week was de achterstand vrijwel ingehaald.

Tot aan de oogst, zojuist achter de rug nu, viel er 9 cm regen. Niet veel, vooral als je in aanmerking neemt dat de uitdroging van de grond, door het wel zeer zonnige klimaat hier (met recht wordt deze provincie dan ook ‘Sunny Alberta’ genoemd), veel sterker is dan bijv. in Holland. Vanaf de tweede helft van Mei tot eind September hebben wij overdag meestal temperaturen van 70-80° F. gehad. Maar we hebben hier ook temperaturen van rond 100 gehad. De warmte is hier dan echter niet zo drukkend als bij die temperatuur in Holland De nachten zijn hier altijd koel. (Eind Augustus soms al beneden het vriespunt).

Maar ondanks de geringe regenval hebben wij hier een voor deze streek heel behoorlijke oogst gehad. plm. 20 mud tarwe en plm. 50 mud haver per ha. (Er wordt hier practisch niet anders dan tarwe en haver verbouwd.) Er was dit voorjaar nog een behoorlijke hoeveelheid vocht in de grond van de smeltende sneeuwmassa's (meestal valt er hier weinig sneeuw). Bovendien is de grond hier nog erg humusrijk, dus waterhoudend.

Ik zal nu trachten een beeld van deze boerderij en omgeving hier te geven. De boerderij is het eigendom van een civiel-ingenieur, die in Vancouver woont, en wordt bestuurd door een bedrijfsleider, bij wie wij in huis wonen.

Zoals ik de vorige keer al schreef, is deze boerderij 1½ sectie (1 sectie is 1 vierk mijl) groot, waarvan plm. 1 sectie bouwland. De andere ½ sectie is prairie en wordt als weiland voor 't vee gebruikt. (Dus enigszins afwijkend van wat ik de vorige keer schreef). Verder werd er tot nu toe nog 1 sectie prairie voor

[p. 8]

weiland bijgehuurd (nu van eigenaar verwisseld, wordt nu in cultuur gebracht en kan dus niet meer voor weiland gehuurd worden). De bedrijfsboer heeft zelf ook nog een halve sectie (nog meest prairie), waarvan het bouwland voor de helft van de opbrengst door de eigenaar van deze farm gehuurd wordt. Al met al hadden we 120 ha graan. Alles werd gemaaid met de zelfbinder, daar het stro voor 't vee bewaard moet worden. Al het vee (170 stuks Herefords) blijft het gehele jaar buiten. De kalveren worden voor 't grootste deel gemest en in het voorjaar verkocht.

Het woonhuis is ongeveer 25 jaar oud, van hout gebouwd - zoals haast alle huizen hier - en heeft 1 woonkamer, 2 slaapkamers, eetkamer, badkamer (maar op het ogenblik is de waterleiding buiten gebruik en moet het water van het pomphuis worden gehaald, waar een motorpomp staat), keuken en een kleine waranda. Verder een kelder die onder het hele huis doorloopt. 's Winters wordt het huis gedeeltelijk door het fornuis in de keuken verwarmd, maar hoofdzakelijk door een grote kachel, die in de kelder staat. Deze kachel is omgeven door een mantel van blik en de lucht, die hierin verhit wordt, wordt door middel en pijpen naar de kamers gevoerd, alwaar de hete lucht door roosters, die in de vloer zijn aangebracht, naar binnen komt. Erg eenvoudig en practisch, zoals de meeste dingen in dit land.

Ik doe hier nu de huishouding. De bedrijfsleider, een erg geschikt iemand 40 jaar cud. kwam hier in 1930 als Engelse emigrant en verloor drie jaar geleden zijn vrouw. Meer personeel is er niet, zodat ik alleen voor hem en ons beiden te koken heb. Ik ben hier in huis volkomen mijn eigen baas en kan doen en laten wat mij goed dunkt. Daarbij is al wat je doet oké. Wel een heel verschil met Beach-Corner, waar we werkelijk drie maanden te lang gebleven zijn! - De eerste tijd was er hier in huis heel wat op te knappen. Geen wonder want de bedrijfsleider deed het werk hier alleen naast zijn andere drukke bezigheden.

Daarna kwam de inmaak. Ik maakte ongeveer 200 flessen groente en fruit in, maar dat is hier niet veel! De meeste vrouwen maken hier meer in, waarbij vaak ook gelei, pickles en catchup.

Gewoonijk kan men hier niet zo lang groente uit de tuin eten, daar men al vroeg nachtvorsten heeft. Verder eet men hier 's winters veel ingemaakt fruit, waarvan een groot gedeelte Sashetoons, een bes die hier bij massa's in het wild groeit. Wij trokken er een hele dag op uit om ze te pulkken, en plukten met ons beiden meer dan 50 pond. Verder groeien hier verschillende soorten wilde kersen (klein met grote pit), waarvan gelei gemaakt wordt. Het overige fruit wordt meestal gekocht; op enkele frambozen en aardbeien na, teelt men hier over het algemeen geen fruit.

In Brits-Columbia worden massa's fruit geteeld, dat fruit is hier door de een of andere speciale overeenkomst niet duurder dan daar. Het telen van fruit zou hier veel zorg vereisen en men heeft altijd de kans, dat de bloemknoppen bevriezen. De meeste appels en peren zouden de winter trouwens niet kunnen verdragen. Bovendien hebben de mensen hier over het algemeen geen tijd noch ambitie voor zoiets.

En na de inmaaktijd kwam de oogst, daarna het dorsseizoen. Dit bracht voor mij in zoverre extra werk met zich mee, daar ik enkele dagen voor 6-7 man moest koken en ze houden hier van goed eten! Veel vlees, fruit uit de weck en 2 of 3 keer per dag pie of cake.

Verder voerde ik 's avonds het vee en molk de koeien (twee voor melk en boter voor eigen gebruik).

Voor het oogstwerk hadden we samen met de buurmann, broer van de bedrijfsleider, 2 jongens uit Ontario, boerenzoons, die zelf de oogst achter de rug hadden. Dezen kwamen hier met een groep oogstwerkers voor lage treintarieven ($ 25 heen en terug). Voor ons nog een meevaller, want hulp is hier dit jaar erg slecht te krijgen. In de oogsttijd wordt er gewoonlijk een uurtje langer gewerkt; mijn man verdiende daarmee per dag $ 6, met het dorsen $ 7 per dag zodat hij hiermee $ 100 extra verdiende.

Het dorsen wordt hier door 3 of 4 boeren tezamen gedaan; men dorst dan om beurten bij elkaar. Het dorsen gaat hier praetischer en veel vlugger dan in Holland, maar het graan wordt niet zo goed geschoond en er is niet zoveel stro te verwerken. Men dorst hier met 6-7 man 400-500 mud tarwe en 1000 mud haver per dag.

Maar nu is de drukste tijd achter de rug; de mannen bewerken nog het land voor de winter (in deze tijd van het jaar kan de vorst reeds invallen) en knappen allerlei karweitjes op het erf op. Hoewel we hier de laatste weken 's nachts al bijna steeds vorst hadden (tot 7° C.) is het overdag nog steeds prachtig weer. Men noemt dat hier ‘Indian Summer’ als het om deze tijd van het jaar nog zo mooi is. De herfst is hier werkelijk prachtig. Nooit tevoren zag ik zulke mooie herfstkleuren.

Dit is hier de z.g. parkland-prairie. Ongeveer de helft is bedekt met bos, de andere helft met gras, de z.g. prairie-wool. (Dit voorzover het land niet in cultuur gebracht is).

Het bos bestaat hoofdzakelijk uit populieren, verder wilgen, bessenstruiken (sashetoons, kersen, frambozen, kruisbessen), wilde rozen, e.a.

Wat je hier vooral mist, zijn hoge bomen, want de populieren zijn niet hoger dan plm. 10 meter. De bomen groeien hier erg langzaam door de korte vorstvrije periode en de prairie schijnt in vroeger jaren nogal eens afgebrand te zijn. Verder is er veel bos gerooid. Om de boerderijen heeft men soms maplebomen en struiken geplant, die het heel goed doen, ook zie je hier en daar sparren. Maar over het algemeen wordt hier weinig aan 't verfraaien van het landschap gedaan. De mensen zeggen hier ‘no time’ voor zo iets. Ook de huizen zijn niet bepaald smaakvol ingericht, meestal wel netjes en schoon en practisch, met a1s versiering vaak verschillende reclamekalenders en een bouquetje stro- of wasbloemen, terwijl hier zoveel mooie bloemen in het wild groeien (rozen, herfstasters, anemonen, gaillardies enz.) Veel farmers hopen hier op een paar goede oogsten, die het hun mogelijk maken naar Brits Columbia te gaan rentenieren.

Aan wild heb je hier voornamelijk wilde honden (coyotes, een ware plaag), timber-wolven, deer (hert) beide in deze streek zeer zeldzaam. Verder meest klein wild, zoals: hazen, konijnen, das, skunk, op sommige plaatsen eekhoorns en vrijwel overal de gopher, een in de grond levend knaagdier, dat veel op een eekhoorn lijkt. Deze komen hier bij honderden op het land voor en kunnen veel schade in het graan veroorzaken Ratten zijn in deze streek onbekend. Op enkele mijlen afstand hebben we een rivier, waarin veel vis. Dan zijn hier veel vogels, erg veel eenden. In deze tijd van het jaar zie je veel ganzen en kraanvogels overkomen. Deze zomer zagen we prachtige gekleurde vogels o.a. een helder rood-oranje vogel, prachtig tegen een hier meestal strak blauwe lucht. Verder de ‘bluebird’, deze is blauw-groen, en een enkele kanarie. Verder veel roofvogels, eksters, uilen, patrijzen, mussen en veel soorten, die wij niet kennen.

De bevolking is, als overal elders, nogal van verschillende herkomst, maar in deze streek voornamelijk van Engelse afkomst. Het is overigens verbazend hoe lang de mensen aan hun resp. moedertalen vasthouden. Mensen die als kleine kinderen naar hier kwamen, spreken binnen de familiekring nog vaak hun moedertaal.

Nu nog iets over een bezoek, dat we begin Augustus aan de proeftuinen van de universiteit in Edmonton brachten De reis heen en weer nam ons bijna 24 uur, daar we pech hadden met de car en een halve dag bij een garage stonden. Maar tegen de avond vervolgden we onze reis, sloegen van de ‘highway’ af naar het Noorden (dit om ‘Elk Island Park’ en de streek ten N.O. van Edmonton te zien), maar het had die dag geregend en zo stonden we dan links voor de sloot, dan voor de sloot rechts van de weg en besloten daarom maar eerst te gaan slapen. (Behalve de enkele hoofdwegen hier is het land op afstanden van 1 mijl doorkruist met modderwegen; als ze droog zijn vaak beter te berijden dan de ‘highway’, maar o wee als het nat is!)

We vertrokken de volgende morgen weer vroeg, de weg was aardig opgedroogd, en zo reden we door het zonnige landschap. Na een paar uur rijden waren we in ‘Elk Island Park’, een van de vele natuurreservaten in dit land. We zagen er voor het eerst de buffels die hier vroeger zo talrijk op de prairies rondzwierven. Nog steeds kan men de sporen daarvan vinden, in de vorm van botten en uitgetrapte paden en kuilen, die de stieren in de grond maakten.

Hoe is de prairie binnen de laatste 80 jaar veranderd! Vóór deze tijd waren hier haast nog geen blanken.

Het bezoek aan de universiteitstuinen was voor ons wel de moeite waard.

Vele variëteiten van voor ons onbekende groenten, fruit, prachtige bloemen en sierheesters en wat voor ons het belangrijkst was, we kregen een indruk van wat hier met goed-, en wat met minder succes te verbouwen is.

Dr Hilton, die de tuinbouwafdeling van de universiteit onder zijn leiding heeft, spendeerde er een hele middag aan om ons alles te laten zien. Dat is iets, wat je altijd weer opvalt in dit land de grote vriendelijkheid en hulpvaardigheid van de mensen. Als bijzondere ‘attractie’ het dr Hilton ons bij het afscheid dan nog......... een Hollander zien! Een jonge man die in Boskoop gestudeerd heeft, en gedurende de zomer hier werk gevonden had.

In tegenstelling tot de tuinen viel er echter op de proefvelden van de landbouwafdeling niet zo veel te zien. Tot mijn mans grote spijt hadden we geen tijd om ook de veeafdeling (enkele mijlen van de universiteit vandaan) te zien.

De thuisreis verliep gelukkig zonder ongelukken. Bij prachtig Noorderlicht, dat hier vaak voorkomt, kwamen we 's avonds wee thuis Vele indrukken rijker, maar toch ook blij met het feit, dat we deze nacht weer in een behoorlijk bed kondenn slapen.

[p. 9]

En ziehier de derde brief geschreven uit Vernon de 25ste April 1949.

In mijn laatste brief schreef ik over ons verblijf in Irma gedurende de zomermaanden en de herfst.

Intussen is er al weer een half jaar verstreken, en dit bracht voor ens weer heel wat veranderingen met zich mee. Maar ik zal niet vooruit draven ,en beginnen waar ik gebleven was.

Zo gingen we dan met nog steeds stralend herfstweer toch langzaam maar zeker de winter tegemeet. De mannen bewerkten het land nog; wat bestond uit het schijfeggen van het land, dat dit jaar braak lag. Stoppelploegen doet men daar in de herfst niet, daar de graanstoppel meer sneeuw vasthoudt dan geploegd land.

Maar op zekere dag komt de eigenaar uit Vancouver. Op zichzelf niet zo'n bijzonderheid, maar hij regelt met de bedrijfsleider, dat deze 5 weken naar zijn ouders in Engeland gaat.

En zo blijven we dan een maand alleen op de farm. Mijn man is nu de gehele dag op 't erf bezig; er is nog heel wat aan de veekralen te doen, want deze verkeren niet in een al te beste staat, en zodra het echt winter wordt, moeten de kalveren er in om gemest te worden, waarna ze in 't voorjaar verkocht worden.

Gelukkig laat de winter dit jaar echter lang op zich wachten, eind November wordt het vee pas naar huis gehaald. Voor mijn man is alles natuurlijk volkomen vreemd en nieuw, maar de broer van de bedrijfsleider woont aan de ovorkant van de weg, en helpt met alles een handje mee.

De kalveren worden nu gespeend en komen in de kraal, waar ze twee keer per dag gevoerd worden, een keer per dag kunnen ze drinken bij de watertrog, waarin verwarming, zodat het water niet te erg bevriest.

De koeien komen in een aangrenzend stuk land, worden gevoerd met één wagen of slee stro per dag; als het erg koud is een paar haverschoven erbij. Daar er op het bedrilf niet genoeg stro was, om het vee te voeren, werd er nog heel wat bij gekocht. Dit werd dan elke dag per slee gehaald van de verschillende buren, vaak op een afstand van 10 km.

Het stro blijft hier los op het land liggen op de plaats waar het graan gedorst werd.

Al is er op deze manier dan wel heel wat minder werk dan wanneer het vee binnen zou zijn, toch blijft er nog heel wat werk aan de winkel; maar hoe zou je anders 200 stuks vee met twee man kunnen verzorgen! Daarbij werd ook nog al het ruwvoer voor de kalveren, zoals stro en hooi, gemalen met een hamermolen, wat ook heel wat werk met zich mee bracht.

Uit verschillende brieven, die wij uit Holland ontvingen, blijkt mij, dat men bijzonder nieuwsgierig is naar de levenswijze van de mensen hier in Canada. Hoewel de bevolking hier natuurlijk wel meer uniform is dan in Europa, toch komen hier ook wel degelijk verschillen voor. Zo heeft dan ook alles wat ik schrijf, alleen betrekking op mijn naaste omgeving.

Wel, in de eerste plaats komt dan telkens weer de vraag naar voren: ‘Hoever wonen de mensen uit elkaar?’

Rond Irma is vrij goede grond bijna alle grond is nu in cultuur gebracht. De grootte van de farms varicert van een kwart tot twee vierkante mijlen en zo is de afstand tussen de woningen dan ook een halve tot twee mijl terwijl men meestal niet verder dan 20 mijl van een dorp of stad woont.

Zoals ik al eerder schreef, veel gezelligheid is er in de huizen meestal niet te vinden. Men houdt van uitgaan. Dit bestaat vooral in de lange winteravonden. voornamelijk in het elkander opzoeken, naar de dansavonden en bioscopen gaan. Verder is er ieder dorp of stad een ‘pool-hall’, waar de mannen biljarten, en een ‘curlingrink’, waar iedereen, jong of oud, ‘curled’ gedurende de winter. Dit is een in Holland onbekende sport en moe lijk te beschrijven: er worden een soort stenen over het ijs gegooid, 't heeft wel iets van kegelen. De meest geliefde sport is in de winter natuurlijk ijshockey. Verder vindt men in bijna iedere plaats de ‘beerparlor’ waar men bier kan gebruiken. In gewone café's mag geen drank verkocht worden.

Wanneer men eens op een avond bij elkaar ‘for supper’ komt, begint men meestal met een overvloedig maal. Daarna gaat men kaartspelen. Dit duurt gewoonlijk tot 12 of 1 unr. Dan wordt er een lunch op tafel gezet, en dat is dan 't besluit van de avond. Een bijzonderheid voor Hollanders is in dit land, dat een koekjestrommel niet na 't presenteren van een koekje weer dichtgeslagen wordt, maar dat er bij 't koffiedrinken (men drinkt hier meestal koffie) ruime hoeveelheden koek enz. op tafel gezet worden, waarvan iedereen zich naar hartelust bedienen kan.

De dansavonden worden vaak gehouden in over het gehele land verspreid liggende schoolgebouwen, terwijl ze meestal georganiseerd worden door een van de farmers- of vrouwenverenigingen.

Deze dansavonden worden ook wel eens gehouden voor liefdadigheidsdoeleinden. Naast moderne dansen worden de oude ‘squaredances’, een Amerikaanse volksdans, hier nog steeds in ere gehouden. De mensen zijn hier over 't algemeen nogal muzikaal, bijna in ieder gezin wordt er muziek beoefend. Vooral de ‘old time music’ (cowboy-liedjes) zijn zeer in trek.

Dan zijn er de bioscopen. Hierover zijn wij niet enthousiast. Een goede film wordt er zelden vertoond; wel volgens onze smaak bijzonder slechte; daarbij is de bioscoop dan voor een groot gedeelte gevuld met kinderen, terwijl je moeders, gewapend met de babyfles, er heel gemoedelijk met de baby ziet heenstappen.

Gedurende de zomer worden er z.g. picnics door de farmersunion of vrouwenverenigingen georganiseerd. Hierbij worden vaak baseball en andere balspelen gespeeld, waarvoor prijzen uitgeloofd worden. Een groot evenement gedurende de zomer is hier de wereldberoemde, ‘Stampede’ in Calgary. Duizenden trekken er heen; velen hebben er een jaar sparen voor over. Deze stampede bestaat voornamelijk uit het berijden van wilde paarden, stieren enz. door cowboys, terwijl deze ook nog andere handigheden laten zien.

De vrouwenverenigingen zijn hier zeer actief. Bijna iedere vrouw is lid van tenminste één. De activiteit van deze verenigingen bestaat voornamelijk uit het verzamelen van gelden voor liefdadige doeleinden. De farmers zijn in Alberta georganiseerd in de ‘Farmers-Union’.

Het onderwijs schijnt hier op veel lager peil te staan dan in Holland; vele kinderen ontvangen nog steeds onderwijs in eenmansschooltjes, maar hierin wordt in de laatste jaren gelukkig verbetering gebracht, door de kinderen per autobus naar grotere scholen in dorpen en steden te brengen. Een probleem is hier het gebrek aan onderwijskrachten.

Een bijzonderheid vormt verder de Zondag in dit land; een dag van volkomen rust geen sport, bioscopen, dancings enz.

Maar zo is 't intussen December geworden en we krijgen een zoon. Ik ga daarvoor naar 't hospitaal in Wainwright (dokters komen hier niet aan huis). 't Hospitaal is dit jaar pas in gebruik genomen en mooi en modern ingericht (ook hierin hebben de vrouwenverenigingen een belangrijk aandeel gehad). Het gaat hier genoegelijk toe. Iedereen schijnt iedereen te kennen. Bijzonder aardig was wel dat we van de plaatselijke vrouwenverenigingen een babycadeautje ontvingen.

Sinds de herfst hadden we allerlei plannen 't hoofd gehad. wat we van 't voorjaar wel zouden doen. Hier blijven zou financieel nog wel het beste zijn, al verdienen we hier, gezien we allebei werken, niet veel.

Maar we zouden, nu onze zoon er is, toch wel graag in een eigen huisje wonen. Bovendien wilden we toch nooit in deze streek zelf iets beginnen, en zou het dus eigenlijk weer een verloren jaar zijn om hier te blijven.

Mijn man zou graag zelf beginnen, en we hebben onze zinnen gezet op de streek ten N.O. van Edmonton. Het is daar heel goede grond en we zouden daar met wat groenten aardappelen willen beginnen. Ook voor klein fruit schijnt deze streek geschikt te zijn. In de Universiteitstuinen zagen we prachtige frambozen, bessen enz. Toch blijven de productiekosten in deze streek te hoog.

We rekenen, en met een beetje optimisme kunnen we in 't voorjaar een kleine $ 1000 hebben. Van de staat kun je leningen op lange termijn krijgen, dus zou het practisch mogelijk zijn, om met zo weinig te beginnen.

Maar zoonlief kost heel wat en zo is dat plan, misschien gelukkig, weer van de baan. Wel, we zouden kunnen proberen om in deze streek weer een betrekking te krijgen, dan kunnen we daar alvast eens uitzien voor een volgend jaar. En zo verstrijkt het oude jaar ,en 't wordt Januari. Manlief is al niet zo enthousiast meer over deze Canadese winter. 't Is dit jaar nog maar een erg zachte winter. Zelden beneden 30° C Inderdaad voelt men hier de kou in het tweede jaar veel meer dan in het eerste. Maar als er een koude scherpe wind over de prairies waait, of als het eens flink sneeuwstormt, is het ookgeen pretje om elke dag stro te moeten halen en een paar uur stil op de slee te zitten.

Wat ons al zo vaak eens door 't hoofd gespeeld heeft, lijkt ons nu hoe langer hoe aanlokkelijker toe n.l. naar Brits-Columbia te gaan.

Dus Edmonton maar helemaal van de baan. Te farmen bij een gemiddelde van plm. 90 vorstvrije dagen per jaar, lijkt ons tenslotte ook niet erg aantrekkelijk toe. Verder heb je daar ook te kampen met de droogte, en er komt veel hagelschade voor.

Zo vraagt mijn man bij de Universiteit in Vancouver verschillende bookjes over Brits-Columbia aan, en schrijft naar verschillende arbeidsbeurzen voor een betrekking in 't voorjaar. Van de meeste krijgen we echter al vrij gauw bericht terug, dat er op het ogenblik niets is, wat ons niet zo erg verwondert, want alleen in

[p. 10]

Vancouver b.v. zijn deze winter al 40000 werklozen. Maar dit komt in hoofdzaak toch wel door de buitengewoon strenge winter (voor Br.-C. dan), die ze daar dit jaar hadden. Ook met het landwerk zal het daardoor natuurlijk later worden, en daarom geven we de moed ook nog maar niet op. Van een plaats, n.l. Vernon, hadden we nog steeds geen bericht, dus daar bleef onze hoop op gevestigd.

In 't begin van Maart krijgen we eindelijk bericht van de arbeidsbeurs in Vernon, dat ze iets voor ons hebben. Een paar dagen daarna komt er een brief van onze toekomstige werkgever, een zekere Mr. Matrie, zelf. Hij heeft twee bedrijven van samen plm. 50 ha, waarvan 3 ha appelboomgaard, 12 are druiven, en voor de rest verbouwt hij aardappelen en uienzaad. Het laatste is de hoofdzaak. Mijn man kan er $ 90 per maand verdienen en vrij wonen in een nieuw modern huis, bestaande uit woonkamer, 2 slaapkamers, badkamer, keuken, portaal en kelder. Verder is er electrisch licht, warm en koud stromend water en telefoon. Ook hebben we groenten en fruit vrij. Wel, dat lijkt niet slecht en we nemen het dan ook graag aan.

Met het oog op de reis had mijn man een paar weken tevoren onze oude auto verkocht $ 250 (we hadden hem gekocht voor $ 185) en kocht een truck voor $ 625 (1937 1 tons Chevrolet). Voordat de truck in goede conditie was gebracht, kwam er echter $ 100 onkosten op.

Zo vertrekken we tegen de middag van de 17de Maart.

De bak van de truck volgepakt met onze spullen. Mark, onze zoon, ligt op twee kussens in een appelkistje tussen ons in. 't Is gelukkig mooi weer, maar we kunnen de verwarming in de truck er toch best bij gebruiken.

Gelukkig blijkt de weg nogal mee te vallen, tenminste totdat we in de Rocky-Mountains komen. Sinds Calgary zien we rechts van ons steeds de mountains. Het geeft ons een spannend gevoel de bergtoppen steeds nader te zien komen, en daarna er midden in te zitten. Maar nu beginnen ook de troubles met de weg. We glijden en slingeren door modderwegen. We zijn nu echt in de bergen, en de eerste keer als we links van ons een steile bergwand hebben, rechts een diepte van een paar honderd voet, steil naar beneden, vinden vee het erg griezelig, maar je went er gauw aan. Bovendien is de weg nog vaak bezaaid met afgebrokkelde stenen.

De natuur in de bergen is echter onbeschrijfelijk mooi. Vooral als je van de koude, droge en kale prairies komt, doet je die plotselinge overgang tot prachtige voorjaarsachtige natuur wel zeer aangenaam aan. Voor het eerst na meer dan een half jaar zien en voelen we weer eens regen. Hier en daar zie je herten langs de wegen, maar verder zagen we niet veel wild.

Het spijt ons erg dat we voort moeten maken, want iedere dag kost ons plm. 15 dollar. Wij volgen de route Colgary-Me Leod-Cranbrook-Trail, daarna plm. 75 mijlen door Washington, U.S.A.-Grand-Forks-Vernon.

Gelukkig hadden we ondanks de zeer slechte wegen, geen moeilijkheden met onze truck en legden plm. 1600 km. af.

Op 22 Maart bereikten wij dan eindelijk de Okanagan Valley. De valley lijkt smaller dan we ons voorgesteld hadden. Naast de weg het diepblauwe meer, met daarachter weer de bergen, een prachtig gezicht! Om 5 uur zijn we in Vernon. De Pleasant Valleyroad (ons nieuwe adres) blijkt inderdaad aardig te zijn. Mooie grote huizen, half verscholen achter naaldbomen.

Ons huisje ligt een eind van de weg af; de voorman wijst ons de weg, helpt ons met dit en met dat. Mr. Matrie komt zelf ook, en vraagt ons de eerste avond bij hem te komen voor het avondeten.

Dit was dan onze aankomst in Vernon, en alles overtrof zelfs onze verwachtingen. Nu zijn we al weer 4 weken hier en, al hebben wij het er vrij goed naar onze zin gehad, we zouden nu toch voor geen geld weer terug willen naar de prairie!