Neerlandia. Jaargang 19

Hulp voor de noodlijdenden op Curaçao.

Zoodra de mare in onze kolonie Curaçao doordrong, dat tengevolge van den om ons heen woedenden oorlog in Nederland gebrek zou worden geleden, dat het moederland een bangen tijd tegemoet ging, dat steuncomité's hier in Holland werden opgericht, om voor de in hun levensonderhoud bedreigde landgenooten gelden te verzamelen, sloeg men ook in Curaçao de handen aan het werk. Zonder ook slechts een oogenblik er aan te denken, dat men zelf gebrek zou kunnen lijden, werden duizenden verzameld en naar Holland gestuurd, werden geregeld nieuwe geldzendingen voor het Koninkl. Nat. Steuncomité beloofd. Waarlijk, men kan zich geen beter bewijs denken van den nauwen band, die dat kleine stukje Nederland daar in het verre westen verbindt met het moederland, dan die onbaatzuchtige spontane uiting van deernis, van medegevoel met het bedreigde Holland, dan dit onmiddellijk klaar staan om de helpende hand te reiken. En ieder, die in Curaçao bekend is, weet, dat dit niet is een plotseling oplaaien van een stroovuurtje van geestdrift, maar een krachtige uiting van een steeds bestaand gevoel van oprechte vaderlandsliefde, van zich Nederlander gevoelen in den besten zin des woords, dat daar ginds de harten van onze stamgenooten bezielt, en in de ure des gevaars tot uiting kwam. Moge Nederland toonen, de beteekenis van die daad te beseffen, te waardeeren.

Helaas, al spoedig bleek het, dat ook Curaçao zelf den terugslag zou gevoelen van den alles ontwrichtenden oorlog. Handel en uitvoer verminderden of stonden stil, afzetgebieden voor landbouwproducten werden gesloten, het werk aan de phosphaatmijnen moest worden gestaakt, duizenden werden broodeloos. En zelfs voor onze kolonie ongekend lange periode van volkomen droogte deed daarbij elk vooruitzicht op een oogst van veldgewassen verloren gaan. Gebrek, nijpend gebrek begon te heerschen.

De Regeering, gesteund door het voor eenige jaren, met medewerking van het Alg. Ned. Verbond hier te lande gestichte ‘Ondersteuningsfonds Nederlandsche Antillen’ hielp waar zij kon. Doch dit bleek niet voldoende. Versterking van de bestaande hulpmiddelen bleek dringend noodig. De Minister van Koloniën richtte in Nederland een comité op, om hier te lande gelden voor de noodlijdenden te verzamelen.

En Nederland heeft geholpen. H.M. de Koningin gaf ook nu weer door eene vorstelijke gift blijk van Hare groote belangstelling in onze kolonie. Van alle zijden volgden de giften en al spoedig konden langs telegraphischen weg de eerste f 10.000.- worden overgemaakt.

Ook onze Afdeelingen hielpen daaraan mede, en

[p. 114]

helpen nog. De Vereeniging ‘Oost en West’, die ook bij de inzameling voor het ondersteuningsfonds in 1912 zulk een belangrijke rol had gespeeld, toonde ook nu weer wat zij vermocht. Door het organiseeren van uitvoering, concert, tentoonstelling, door het inzamelen van giften bij particulieren, werden duizenden door Oost en West bijeengebracht. In een aantal plaatsen werden, en worden nog, inzamelingen gehouden, en zoo kan het comité op dit oogenblik over meer dan f 40.000.- beschikken tot leniging van den nood. Het behoeft geen betoog, dat dit resultaat, hoe heugelijk ook, nog geenszins voldoende is. Al is ook eenige regen gevallen, de lange duur van den oorlog blijft ook op onze West-Indische eilanden zijn verderfelijken invloed doen gelden. Veel zal nog noodig zijn, voor de nood gelenigd is, voor het dreigend spook van gebrek en armoede voor goed is verdreven. Maar het zal onze stamgenooten daar ginds zeker goed doen, als zij zien, dat Nederland van zijn kant niet aarzelt, bij groote moeilijkheden in eigen omgeving, toch de helpende hand uit te steken, medegevoel te toonen, waar het kan.

Moge ons Verbond ook verder daarbij niet achter staan, en over alle binnenlandsche geschillen heen, toonen dat het zijn leuze begrijpt, dat het daar, waar stamgenooten met gebrek worden bedreigd, weet te helpen, niet met woorden, maar met daden.

Leiden, April 1915.

J. BOEKE.