Neerlandia. Jaargang 19

Voor de Vlamingen te Londen.

Onze vertegenwoordiger te Londen schrijft:

Het werk voor de Belgische vluchtelingen en gewonde soldaten neemt steeds grooter afmetingen aan. Het is om er moedeloos onder te worden zooveel als er noodig is, en hoe betrekkelijk weinig er kan worden gedaan met de beperkte middelen, die mij ten dienste staan.

Van de Boeken-Commissie te Rotterdam ontvang ik nu geregeld wekelijks een zeer welkom pak dagbladen en tijdschriften, verder zenden onder mijn leiding een groot aantal leden der Hollandsche Kolonie alhier hun dagbladen enz. naar de hospitalen en naar de vluchtelingen-kampen. Honderden boeken heb ik reeds verspreid, alle voorzien van een inschrift, dat mijn naam, ambt (vertegenwoordiger A.N.V.) en adres geeft, en verzoekt de boeken na lezing terug te zenden. Op die wijze hoop ik de boeken te kunnen rondzenden naar verschillende hospitalen en vluchtelingenkampen achtereen.

Dr. Van de Perre, met wien ik zeer aangenaam kennis maakte, deelde mij mede dat het Belgische leger, dat thans te velde is, bijna geheel uit Vlamingen bestaat. Dit maakt de zorg voor de toekomst nog grooter, daar te verwachten is, dat bijna alle gewonde Belgen die nu hier aankomen, Vlamingen zullen zijn. Verder zend ik aan een kleine 50 adressen vluchtelingen-kolonies boeken (ik ontving Zaterdag bericht, dat de Boeken-Commissie wederom twee kisten boeken aan mij zond, wat heerlijk is, daar ik immer meer aanvragen krijg, en niet weet hoe iedereen tevreden te stellen).

Het werk is loonend maar ontzettend tijdroovend, vooral door de zeer omvangrijke briefwisseling die ik te voeren heb.

Eenige Hollanders hebben zich ook bereid verklaard om zooals ik, geregeld de hospitalen te bezoeken, waar Vlamingen verpleegd worden. De toestand van die gewonden is niet benijdenswaardig, daar zij noch dokter noch verpleegster kunnen verstaan of zich aan hen verstaanbaar maken. Den Vlaamschen dokters, die hier zijn, wordt niet toegestaan hun landgenooten te verplegen. Dit is schijnbaar een schreeuwende onrechtvaardigheid, maar vindt blijkbaar zijn grond in het feit, dat die dokters in de meeste gevallen niet of slecht Engelsch

[p. 37]

spreken, zich dus evenmin goed verstaanbaar kunnen maken, en in hun recepten waarschijnlijk niet de Engelsche termen en gewichten zullen kunnen geven.

Verder is elk hospitaalbestuur natuurlijk graag meester in zijn eigen huis.

Hoe het zij, Dr. Van de Perre heeft nu een groep Belgen samengeroepen, die bereid zijn de soldaten in de gasthuizen te bezoeken. De toelating is ambtelijk gevraagd aan het Ministerie van Oorlog. Ik voel dat dit plan, hoe uitstekend bedoeld, toch maar weinig zal kunnen uitrichten, daar de Belgen over geheel Engeland en Schotland verspreid zijn. Alleen in Londen zal dus eenig werk kunnen worden gedaan, vrees ik.

Ik voer ook een uitgebreide briefwisseling met de commissie-besturen van vluchtelingen-kolonies in Engeland (buiten Londen), er steeds op aan dringend, dat zij Belgen uit den beteren stand onder hun opzicht aanmoedigen de hospitalen in hun stad te bezoeken om de gewonden eenige afleiding te bezorgen. Of het gebeurt weet ik niet, maar ik veronderstel van wel.

Een jonge Belg, ook een vluchteling natuurlijk, komt nu dagelijks gedurende de morgenuren bij mij werken, maar desondanks kan ik het werk nauwelijks af

Tot zoover de brief van onzen vertegenwoordiger.

Wij kunnen hier nog bij voegen, dat het Hoofdbestuur 200 boekjes ‘Dutch made easy’ ter beschikking van Vlaamsche vluchtelingen en gewonden te Londen heeft beschikbaar gesteld, waardoor ze zich eenige Engelsche taalkennis voor dagelijksch gebruik kunnen eigen maken.

Ook is het Hoofdkantoor werkzaam bij het opsporen van familieleden in Engeland van Vlaamsche gezinnen.