Neerlandia. Jaargang 13

Bij het overlijden van de heer J.E. Tehupeiory,

Arts en dokter djawa.

Hij stierf ver van zijn vaderland

Een droeve dood;

Geen moederkus, geen vaderhand,

Die de ogen sloot.

Geen tropenzon, geen bloemaroom

Als Ambon gaf,

Geen palmboom wuift een zoete droom

Over dit graf.

Geen blauw saffier doorzichtige zee,

Als Ambon had,

Omspoelt het, geen zonlichte ree

Met schelpen-schat.

Hij leefde en stierf in killer lucht

Bij koeler mens

En vaak verried een stille zucht

Zijn innige wens.

Naar ginds, waar hij nieuw leven zag

Voor volk en land

Ook onder de eens gekregen vlag

Van Nederland.

Een toekomst waartoe Neerlands taal

De deur ontsloot;

Daar zag hij lichten 't ideaal

In luchten-rood.

Zijn eigen volk met nieuwe kracht

Aan 't werk gegaan,

Een staat geworden, fier op macht,

In de Oceaan.

Zijn droom, een Nederlandse droom,

Zo zonder praal

Geuit met Zuiderstrandse schroom

In pracht van taal.

Wij voelden mee die hartewens;

Wij juichten toe:

Het was ons bij die warme mens

Zo wel te moe.

En ging hij heen, wij zullen wat

Hij wilde, doen:

Onze Oost moet worden zulk een schat,

't Verleên ten zoen.

En doen we 't; bloeit het naderhand

Als nooit voorheen,

Dan rust hij ver van 't vaderland

Zacht en tevreên.

Wat baat dit woord! Hij 's heengegaan

Wij missen hem,

Zien, horen hem vol weemoed aan,

Zo zacht van stem.

Haarlem.

J.B. SCHEPERS.