Neerlandia. Jaargang 10

De Joden en het A.N.V.

Ik kan mij niet aansluiten, noch bij de meening van den heer Sanders, noch bij die van den heer Gomperts. Hieruit blijkt wel dat er tusschen de Joden lang geen eensgezindheid bestaat in hun oordeel over de verhouding, die zij innemen of in te nemen hebben tegenover het land, waar zij wonen. Daarom schijnt het mij logischer toe, dat die kwestie behandeld wordt in Joodsche kringen en Joodsche bladen.

Ik heb maar éen vaderland, dat is datgene waar ik geboren ben en leef. Het Nederlandsch is mijn eerste en eenige moedertaal, zooals het de eenige is van mijn ouders en geheele familie, en zooals het de eenige was van mijn grootouders in een verre graad. En dat van stam-eenheid tusschen Nederlanders en Joden geen sprake kan zijn, wil er bij mij niet in, tenzij men b v. slechts als Amerikanen de Roodhuiden aanschouwt en als Transvalers, de Kaffers. Ik aanzie mij Nederlander met hetzelfde recht als een afstammeling van Duitschers, waarvan reeds een half dozijn geslachten in Nederland geboren en gewonnen zijn. Wanneer er geen kruishuwelijken hebben plaats gegrepen, het bloed aldus niet gemengd is, zooals dat bij de Joden in groote meerderheid het geval is, zullen zekere karaktereigenschappen blijven bestaan, die, naarmate zij meer of minder in 't oog loopend zijn, op een vreemde afkomst zullen wijzen. Dit belet niet dat die individuen een veel grooter verschil zullen toonen met den eigenlijken oerstam dan met het volk, waarvan zij gedurende vele geslachten den invloed hebben ondergaan en uitsluitend de taal spreken.

Voor die Joden, die er steeds aan herinnerd worden, te dikwijls op barbaarsche verschrikkelijke wijze, dat het land, waar zij opgegroeid zijn, hun vaderland niet is, voor hen, die in een staat van gevangenschap leven, en die door hun levensvoorwaarden en door de omstandigheden verplicht zijn geweest den droom te koesteren van eenmaal het land hunner vaderen terug te bezitten, voor die Joden beschouw ik het Zionisme als de eenige en beste uitkomst en wil ik het ook steunen. Mijn standpunt, hoe onjoodsch dit ook velen moge schijnen (de godsdienstige zijde der zaak laat ik

[p. 163]

hier onbesproken) kan zeer goed overeenkomen met het doel der nationaal Joodsche beweging en tevens met dat van het A.N.V.

Lod. Oudkerk.

Antwerpen, 2 Juni 1906.

De Redactie acht het om verschillende redenen beter deze kwestie nu verder te laten rusten.

Hooggeachte Redactie.

I. Het is Uw aandacht zeker niet ontgaan, dat op de Alg. Verg. van Aandeelhouders der N.-A.-S.-M. een der directeuren verklaarde dat alle opschriften in het Engelsch waren gesteld omdat 97% der reizigers Amerikanen enz. was?’ Dat is zeer jammer, want van zijn Nederlandsch karakter boet dit trotsche schip, een van de grootste der wereld, op deze wijze zeer veel in. Had hier desnoods, als de Amerikanen beslist geen Hollandsch woord kunnen onthouden, dan niet een twee-talenstelsel toegepast kunnen worden? Loopt trouwens op de andere booten der Maatschappij de zaak zoo verkeerd, waar niet alles Engelsch is? Zou in deze kwestie nog iets te doen zijn?

Antw. Het Hoofdbestuur zal zich rechtstreeks tot de Maatschappij wenden.

II. Voor zoover ik heb kunnen nagaan worden er Ned. liederen uitgegeven door de volgende vereenigingen:

1.	Vereeniging ‘Het Nederlandsch lied.’
2.	De Nederlandche Koorvereeniging.
3.	Vereeniging tot bevordering van Noord-Nederlandsche Muziekgeschiedenis.
4.	Maatschappij tot Nut van 't Algemeen.
5.	't Alg. Ned. Verbond.
6.	Amsterdamsche Vereeniging tot Verbetering van den Volkszang.

Al deze vereenigingen hebben met hare uitgaven het doel Nederlandsche liederen en Nederlandsche muziek meer bekend te maken en meer ingang te doen vinden. Zou het toepassen van de spreuk ‘Eendracht maakt macht’ hier niet veel goed doen?

Antw. Zeker en als het Hoofdbestuur kans ziet in deze richting iets te doen, zal het dit niet nalaten.

III. Zou het geld, dat nu ter huldiging van Rembrandt uitgegeven staat te worden aan allerlei meer of minder gelukte reproducties naar schilderijen, aan optochten, kransen enz. niet oneindig beter en waardiger besteed zijn geweest aan de Vereeniging Rembrandt te Amsterdam, die zich ten doel stelt Nederlandsche Kunstvoorwerpen voor ons land te behouden of te veroveren, die het Rijksmuseum al met zoo menig oud schilderij of kunstvoorwerp heeft verrijkt en, al heeft zij reeds een aardig kapitaal, toch nog véél te veel in haar middelen beperkt is, in verband met de ontzaglijke sommen die voor werken der beroemde Hollandsche Meesters worden gevraagd? Al zijn onze musea buitengewoon rijk, toch verblijft het meerendeel der Oud-Hollandsche School in het buitenland. Ik kan mij geen schooner hulde aan Rembrandt en geheel onze schildersschool voorstellen dan de Vereeniging Rembrandt in staat te stellen ieder te kwader ure over onze grens gevoerd doek weder voor ons land op te eischen. Deze hulde zou onvergankelijk zijn.

Leiden.

P. Cool.