Neerlandia. Jaargang 1

Een wonder Sprookje.

't Is de avond van Allerzielen,

De klokken kondigen klagend het aan,

En de sneeuw valt uit den hemel

Als der Engelen zilvren getraan.

De sneeuw valt uit den hemel,

Die zijn zwarten fluweelen mantel draagt,

Alsof, met de menschen beneden

Hij treurt en weent en klaagt.

Plots opent de hemel zijn mantel:

- Een stralenden lichtglans, een ruischend geluid, -

En er dalen, onder het sneeuwen,

Wel duizend engeltjes uit.

Zoo mag elk engelken jaarlijks

Eens vliegen uit den hemel op aard,

En, zonder gezien te worden,

Verwijlen aan vaders haard.

En ieder engelken draagt dan

Dien dag een kruiksken, waarin hij mag

Zorgvuldig de tranen vergaren,

Die voor hem men stort dien dag.

Zoo vliegen ze allen henen,

Meest naar een haardsteê, koesterend-warm,

Maar een, eilacie, vliegt er

Naar een haard zoo koud als arm.

Daar zit een vrouwken te weenen,

Zij stikt bijna in heur heet getraan;

- Mijn kind, mijn kind! is alles

Wat in 't huisken men kan verstaan.

En het engelken zit zoo lang reeds

Vòòr 't raamken en loost er zoo menigen zucht,

Maar plotselings ruischt het uitslaan

Van vleugelen door de lucht.

- Kom, volg ons, liefste broerken,

Zoo galmt het uit der engelen schaar,

Maar het engelken zucht, al klagend:

- Mijn kruikske weegt zoo zwaar.....

Huibrecht Melis.

Antwerpen.