Neerlandia. Jaargang 1

Een Nederlandsche Held.

Onlangs nam de Heer T.V.d. Zee afscheid als burgemeester van Enschedé. Wie die Heer is, leert het volgende verhaal gevloeid uit de pen van Kapitein J.P. Schoemaker. We deelen het met te meer genoegen mee, daar een van onze leden, de Heer S. Menco, oudste lid van den Raad, het geluk had namens Enschedé's burgerij dezen held dank te brengen bij zijn aftreden.

Het was de 26^ste Juli 1874, toen de Athijneesche sterkte Soerian door de Nederl. troepen werd veroverd. Na verscheidene gevechten gelukte het v.d. Zee in de sterkte door te dringen. V. de Zee trachtte het eerst door de versperring te geraken. Hij wierp zich in de bamboedoeris en zonder de scherpe dorens te ontzien, wrong hij zich door de ineengegroeide twijgen; de sabelkwast hield hij in den mond en sleepte zoo de sabel met zich mèe. Na bovenmenschelijke inspanning bereikte hij al kruipende het buitentalud; gezicht en handen droegen reeds de bloedige sporen der scherpe doeris. Hier richtte hij zich tusschen twee bamboekokers (schietgaten) waaruit hevig gevuurd werd, stapte vervolgens op die kokers en sprong op de borstwering. Omziende bemerkte hij dat geen der manschappen hem heeft kunnen volgen; vloekende en razende stonden zij nog voor de versperring, die zij, door hunne zwaardere bepakking belemmerd, te vergeefs trachtten door te komen. Een Europeesch onderofficier riep hem toe: Bij God, luitenant, spring er af, wij kunnen niet bij u komen! Maar Van der Zee dacht aan geen wijken, en al floten honderden kogels om hem heen, al kwamen eene menigte Atjehers met klewang en lans op hem af, hij hield stand en met de revolver in de eene, en de sabel in de andere, staat onze held zijn overmachtigen vijand af te wachten. Weldra was hij handgemeen; elk schot uit zijn revolver a bout portant gelost, trof een vijand, elke sabelhouw maakte een vijand weerloos. De kapitein Perelaer is inmiddels met zijn troep ook genaderd; ziende in welken ongelijken strijd Van der Zee gewikkeld was, spande hij alle krachten in om met de zijnen te naderen, maar te vergeefs: en daarom riep hij dat Van der Zee van de borstweering moest afspringen.

Doch Van der Zee bleef moedig standhouden. Het ontzettend schouwspel, een officier tot mikpunt te zien van den wreeden vijand, bracht de soldaten schier tot razernij; woedend sloegen zij met de kolven der geweren in den ondoordringbaren pagger, zonder dezen te kunnen vernielen. Daar op de borstwering stond een moedige zoon

[p. 3]

van Nederland; ons schoon devies: ‘Ik zal volhouden’ getrouw, gaf hij den strijd niet op en wijdde zich liever ten dood, dan zich gewonnen te geven.

Ofschoon reeds gewond door een klewanghouw in den hals, een lanssteek in de borst en in het aangezicht, tevens door een schot in het been, vocht hij als een leeuw zoo moedig, tegen dezen steeds talrijker wordenden vijand. Nu trof hem een schot in de linkerhand, waardoor de revolver hem ontviel, maar met het zwaard in de rechtervuist wist hij nog wonderen te verrichten.

De natuur eischte hare rechten; door bloedverlies verzwakt voelde Van der Zee zijne krachten afnemen. Eenige geweren op hem gericht, weerde hij met een laatsten slag af, toen een schot zijn borst doorboorde. Sabel, revolver en pet in de benting latende, stortte hij achterover, gelukkig aan onze zijde van de borstwering.

Zooals wij gezien hebben, werd de lieutenant Van der Zee zwaar gewond naar de ambulance gedragen. Na maanden in het hospitaal te zijn verpleegd, beproefde hij zijn dienst te hervatten, maar te vergeefs. Hij werd naar Europa gezonden om zich onder speciale behandeling te stellen, herstelde wel is waar, doch moest ten gevolge der bekomen wonden afgekeurd worden voor den krijgsdienst.

Thans is Van der Zee burgemeester te Enchedé; de orde van den Nederlandschen Leeuw, die evenals de Militaire Willemsorde zijn borst versiert, bewijst dat Z.M. onze geëerbiegdigde Koning ook diens burgerdeugden waardeert.’