Neerlandia. Jaargang 1

Het Lied, de Lof, het Leed.

I.

De minstreel stemt zijn' vêel, en zingt het Lied:

‘O zonne, dek uw aangezicht; o vogelen, zwijgt stil; en, bladeren, ritselt zelfs niet meer, want de dood zweeft boven Vlaanderen...’

‘De dood zweeft boven Vlaanderen: de Vlaamsche leeuw is geboeid, gekneveld, in een hok gesmeten; de Vlaamsche Leeuw is geboeid’.

‘Een jammerkreet stijgt in de luchten, en de hoofden zijn gebukt: want als de ziel niet vrij is, ligt het lijf op sterven’.

‘En is daar niemand te vinden, en staat daar niemand op, die 't leven voor den Leeuw wil wagen, en de folteraars verpletten?’

‘O zonne, dek uw aangezicht; o vogelen, zwijgt stil, en, bladeren, ritselt zelfs niet meer, want de dood zweeft boven Vlaanderen’.

‘Maar de Vlaamsche Leeuw kan brullen, en brullend samenroepen der Vlaamsche strijders dichte scharen, tot in den dood vereenigd’.

‘En de Vlaamsche leeuw brult, want de ziel van een volk kan niet gekneveld worden tijden lang’ Van heinde en ver komen ze op, en ze roepen: ‘Ten strijde!’

‘Ten strijd getogen, met zwaard en met knods,

Slaat al dood!

Onz' stemmen wezen als 't golvengeklots,

Sprekend van dood!

De Fransche mauwers alom uit het land,
Hun vesten bestormd, hun burgen verbrand,

Slaat al dood!

Ten strijd getogen, met zwaard en met speer,

Slaat al dood!

De Gallen verplet, dat zij nooit meer weer

Spreken van dood!

Vooruit, vooruit, en den Gal uit het land,
En sneven wij allen, 't zij hand in hand!

Slaat al dood!’

‘O zon, beschijn weer de Vlaamsche gouwen, waar gij, vogelen, uw liederen moogt zingen, en gij, bladeren, moogt ritselen van liefde, want ze gingen, de kloeke Vlaamsche telgen; ze overwonnen op het veld van Groeningen, en de Leeuw was vrij.

II.

De minstreel stemt zijn' vêel, en zingt den Lof:

De bekers hoog geheven!
Gezongen ter eere der vaderen!
Hun bruiste 't Vlaamsche bloed in de aderen,
Zij streden voor het heiligst goed,
Zij kampten moedig, vrank en vroed,
Dat dus die helden leven!

De bekers hoog geheven,
Geklonken ter eere der vaderen!
Er waren nooit bij hen verraderen,
Het waren mannen uit één stuk,
En, 't zij in nood of in geluk,
Zij gingen samen in hun streven!

De bekers hoog geheven,
Gezongen ter eere der vaderen!

III.

De minstreel stemt zijn' vêel, en zingt het Leed:

‘Geest onzer vaderen, heldengeest! vaar in ons midden, doe onze harten gloeien bij het denken aan strijden door U gestreden!’

‘Geest onzer vaderen, heldengeest! vaar in ons midden, ons lied, niet vrij, helaas! maar blakend van vrijheidsmin, legge getuigenis af dat wij U na te strijden streven!’

‘Geest onzer vaderen, heldengeest! wij groeten en bewonderen U, en daarom bezingen wij heden bij feestgeschal en klokkengebom de roemrijke strijden door U gestreden!’

‘Geest onzer vaderen, heldengeest! voor ons zal hij ook wel aanbreken, de dag, dat wij wedernemen zullen den prijs uwer roemrijke daden, de heerlike vrijheid, ons snoode in valsche strijden, bij hinderlaag, afgestreden’.

Gent, 11 Juni 96.

Octaaf Roelants.