De Nederlandsche zanger in alle gezelschappen


N^o. 95. De echo. Karel minde Roza teêr, Met al 't vuur den jongling eigen; Róza minde Karel weêr, Maar zijn pligt gebood hem 't zwijgen; Beider stand was ongelijk, Karel arm en Roza rijk, Slechts in 't veld kon Karel klagen, En aan de echo Roza vragen;
[pagina 109]
Maar dan riep hem de echo na: Roza... Roza! Bleek, en soms in 't oog een traan, Zag men d' armen Karel werken, En als de arbeid was gedaan, Dwaalde hij door laan en perken, Tot hij 't lievelingsplekje vond, Waar zoo vaak zijn Roza stond, Dan, dan knielde Karel neder, ‘Dierbre Roza!’ riep hij weder, En dan bouwde de echo na: Roza ... Roza! Menig bange zucht in 't land Had de nachtwind weggedragen, Karel steeds gewoon aan schand, Karel steeds gewoon aan 't klagen, ‘Roza! Roza!’ snikt hij luid; ‘Roza! zijt ge eens anders bruid; ‘Hebt ge een minnaar? min hem hartlijk, ‘Min hem Roza!’ riep hij smartlijk... Ook nu riep hem de echo na: Raza... Roza! Maar op eens voelt hij zijn hart Met een nieuwen gloed verwarmen, Zie daar 't eind van 's jongeliugs smart, Roza klemt hem in hare armen: ‘Karel!’ zegt zij, ‘gij zijt mijn! ‘Eeuwig zal ik de de uwe zijn!’ Wie kon Karels vreugde melden? Roza's naam klonk langs de velden, Nu ook riep hem de echo na: Roza... Roza!