Nederlandse historische bronnen 6

61
Den Haag, 11 december 1935

Ik durf u bijna niet meer onder de oogen te komen. Zelf schrijft ge zoo trouw en zoo vaak en ik moet den indruk maken dat ik die correspondentie vrijwel ignoreer! Ge weet echter wel dat dit niet het geval is, dat ik uwe brieven steeds zeer waardeer, ik daarvan veel nut heb en, ook al reageer ik er tegenover u niet op, daaraan, wanneer daartoe aanleiding bestaat, ook gevolg geef. Maar ik heb vaak zoo weinig lust om voor een particulieren brief de pen op te nemen. Weken lang heb ik mij miserabel gevoeld door een sleepende griep, met juist genoeg verhooging om alle energie en werklust te dooven en niet genoeg om in bed te blijven en het uit te zieken. Telkens bleef ik een paar dagen thuis en probeerde het dan weer om na eenigen tijd mij opnieuw huisarrest op te leggen. Gelukkig is dat nu voorbij en hoop ik dat prophylactische injecties mij voor recidiven zullen behoeden.

Maar behalve physieke malaise was ook andere malaise in het spel. Het is zulk ondankbaar werken tegenwoordig. Te Genève was ik met Van Zeeland tot een voor ons beiden bevredigend accoord gekomen¹⁹¹ en spraken wij af, dat de onderhandelaars op den afgesproken grondslag nu spoedig aan het werk zouden gaan. Daarop volgde een particuliere correspondentie tusschen Van Zeeland en

191 Op 12 september 1935 hadden beide ministers van buitenlandse zaken daar een gesprek over de hangende kwesties (vergelijk brief 34). Het in noot 142 genoemde dossier bevat De Graeffs verslag daarvan, echter niet van het gesprek dat zij op 29 november 1935 in Brussel voerden.

[p. 114]

mij, die door het opwerpen van allerlei kwesties op mij al den indruk maakte dat Van Zeeland weer terugkrabbelde en nu, een paar weken geleden, ontmoette ik hem te Brussel en deelde hij mij mede, onder aanbiedingen van duizend excuses, dat hem bij terugkeer uit Genève gebleken was dat hij, bij de met mij gemaakte afspraak, de wenschen en de kracht der Belgische publieke opinie had onderschat en dat hij geen kans zag een verdrag als door ons beoogd in het Belgische parlement te gelegener tijd door te drukken zonder eene felle oppositie te ontketenen van Antwerpen en wat daaromheen is, terwijl hij voor zijn overig beleid den steun van Seggers, Van Cauwelaert, Huysmans enzovoort niet kon missen. Die heeren willen voor België het volle pond inzake eene Rijn-Schelde-verbinding en ik kon - hetgeen Van Zeeland zeer goed begrijpt - hun dat niet geven. Wij spraken dus af de Belgische kwestie in haar geheel maar te laten rusten tot beter tijden. Dat is nu al de tweede maal dat ik hierin teleurgesteld word (de eerste keer verwierp Hymans de grondslagen van mijn besprekingen met Jaspar), en ik vond juist in de mogelijkheid de Belgische kwestie tot oplossing te brengen een der weinige bekoringen van het mij destijds aangeboden ministersambt.

De politieke situatie hier is al even weinig opwekkend. De katholieken en bloc, gesteund door de anti-revolutionairen, mede en bloc, en door eene meerderheid van de christelijk-historischen, hebben een nieuw relletje tegen het kabinet opgezet naar aanleiding van een wetsontwerp tot wijziging van de lager onderwijs-wet¹⁹², waardoor de subsidiemogelijkheden voor bijzondere scholen, als onderdeel van de algemeene bezuiniging, worden beperkt. Voor de anti-revolutionairen en de christelijk-historischen gaat het hier over hetgeen zij als een beginselkwestie beschouwen; voor de katholieken is het zuiver een aanval op het kabinet. Indien het kabinet niet tot een compromis bereid gevonden wordt, en dat willen wij, voorloopig althans, niet (wij hebben al teveel en te vaak moeten toegeven), dan wordt het bewuste ontwerp verworpen, treden de drie linksche ministers af, in overeenstemming met de wenschen van hunne fracties, en valt het kabinet, daar eene reconstructie daarvan, practisch en principieel, onmogelijk zou zijn. De zaak komt deze of de volgende week in de Kamer.

Ingesloten twee knipsels over het incident-Kortenhorst¹⁹³. Men heeft mijns inziens eenerzijds, op deels onjuiste voorlichting van Zech, die op een Kamerverslag in plaats van op de Handelingen is afgegaan, in Duitschland de zaak te hoog opgenomen, anderzijds heeft Kortenhorst voorbijgezien dat hij, lid der onderhandelingsdelegatie zijnde, geen absolute vrijheid meer had om zich over Duitschland in de Kamer naar de ingeving van zijn hart te uiten. Dit manco aan de zijde van Kortenhorst ontneemt ons mijns inziens elken grond voor een for-

192 Handelingen Tweede Kamer 1935-1936, bijlage 89.

193 Niet aangetroffen. L.G. Kortenhorst werd in Berlijn niet geaccepteerd als lid van een Nederlandse delegatie, nadat hij op 21 november 1935 het Duitse rechtssysteem scherp bekritiseerd had; zie Handelingen Tweede Kamer 1935-1936, 517-520. Van Limburg Stirum diende hierover op 12 december 1935 een uitvoerig rapport in; zie BZ, Archief directie economische zaken, dossier 87 Duitsland.

[p. 115]

meel protest. Ik moet echter te Berlijn iets gedaan hebben om het stormpje hier, dat ongetwijfeld verband houdt met het voorgenomen relletje tegen het kabinet, te kunnen doen bedaren. Vandaar mijn telefonisch verzoek van hedenmorgen.

Veel dank voor uw brief van 7 dezer. De door u verkregen inlichtingen over mevrouw Thorbecke verbazen mij niet. Ik heb hem een paar weken geleden, gemotiveerd, geschreven dat ik hem in geen geval voor herplaatsing in den diplomatieken dienst in aanmerking kan brengen, maar dat ik bereid ben hem nog één jaar op disponibiliteit te laten (ondershands kreeg ik van de Rekenkamer gedaan dat zij daartegen geen verder bezwaar zal maken) om hem de gelegenheid te geven een anderen werkkring te zoeken zonder inmiddels te verhongeren. Daarmede is voor mij de kwestie definitief afgedaan¹⁹⁴.

Van het gerucht dat ik koloniën zou nemen en Ruijs mijn stoel zou bezetten, is geen woord waar. Ik blijf waar ik ben, en val mede met het kabinet zonder veel hartzeer!

Hoe onaangenaam en pijnlijk voor u dat ge aan neuritis in de benen lijdt. Ik heb erg met u te doen. Voor opgewektheid zal er bij u wel evenmin veel reden bestaan als voor mij, maar als men zich daarbij ook nog physiek onbehagelijk gevoelt, wordt het wel eens te zwaar. Jammer dat ge voor Londen u niet beschikbaar kunt stellen; ik vreesde echter al aanstonds dat ge een nieuwen post met het oog op Nini niet zoudt aandurven. Ziet ge niet te veel menschen? Of is dat te Berlijn onvermijdelijk?

Ja, Willem Gevers maakt een geschikte indruk. Ik vrees alleen dat hij tegen zijn jeugdige echtgenoote niet opgewassen is. Zij heeft vele goede eigenschappen, maar moet periodiek eens over de knie gelegd worden om haar in toom te kunnen houden en ik vrees dat Willem dat niet kan en wil. Hij heeft het slecht getroffen dat hij, door te zakken voor zijn doctoraal en door eerst vier maanden later dat examen te herhalen, een jaar ten achter is gekomen. Aan de regeling hapert het hier niet; er is nu eenmaal slechts ééns per jaar gelegenheid om examen te doen.

Hebt ge eenige aanwijzing dat dat plotselinge bezoek aan Burg Steinfurt verband hield met een ontmoeting daar¹⁹⁵? Ik veronderstelde het aanstonds,

194 Nadat De Graeff Thorbecke op 11 juli 1936 tevergeefs had aanbevolen als secretaris-generaal van defensie, wendde Thorbecke zich op 31 oktober tot Colijn met bezwaren tegen mededelingen die Van Limburg Stirum gedaan zou hebben (HDNP, Archief Colijn, fondsnr. 54, doos 18). De Graeff liet Colijn op 2 december weten dat Thorbecke tot 1 juni 1937 disponibel zou mogen blijven, zodat hij afspraken kon maken met de firma Philips voor werkzaamheden in het Verre Oosten. Er was nog sprake van Thorbecke in een brief van Rost van Tonningen aan Mussert van 1 september 1936 (RIOD, Collectie Rost van Tonningen, inv. nr. M5.92774-5) en zonder hem met name te noemen in een brief van het Foreign Office aan de ambassadeur in Tokio van 19 oktober 1938, in: Medlicott, Documents II, VIII, nr. 162.

195 Een ontmoeting van prinses Juliana met prins Bernhard von Lippe-Biesterfeld.

[p. 116]

maar kon het niet bevestigd krijgen. Van het resultaat der ontmoeting weet ik dus niets. Alleen valt het mij op, dat Hare Majesteit, die ik in de afgeloopen week tweemaal zag, bijzonder opgewekt en fleurig was.

Het Engelsch-Fransche compromis over hetgeen Mussolini en den negus kan worden aangeboden tot oplossing van het conflict¹⁹⁶, acht ik al zéér onbevredigend. Wordt dat aanvaard, dan maakt de Volkenbond een allerellendigst figuur. Van de Britten begrijp ik deze volte-face niet, tenzij zij hoe eer, hoe liever van de Abessijnsche kwestie verlost willen zijn om de handen weer vrij te hebben voor het Verre Oosten.

Maar nu genoeg.

196 Medlicott, Documents II, XV, nr. 336; Wheeler-Bennett, Documents on International Affairs 1935, II, 350-362. Het zogenaamde Hoare-Laval-agreement was bedoeld om een einde te maken aan de oorlog die Italië begin oktober 1935 tegen Ethiopië begonnen was, maar het werd door geen van de partijen aanvaard (zie ook brief 62).