Nederduitse en Latynse keurdigten

De Schouwburg spreekt.

MYn dronke Castelein, Heer Christiaan van Heulen,
Die luye Bankrottier, dat dikke Bacchus veulen,
Borst end'lyk als een pad van 't ingeslokt fenyn:

[p. 580]

 

Ach! dat Heer Schuymer ook door overdaad van wyn

 

Zyn slempbrôer volgde, zo zou ik, van zulke pesten

 

Gevaagd, wel haast doen zien, wat hunne wolvenesten

 

Verslonden; hoe de Weez' en de arme en Oude Man,

 

Van deze likkebroers verkort zyn? O! hoe kan

 

Het moog'lyk zyn, dat nog myn trouwe Weezen-Vaders

 

Haar oogen zyn verblind! haar bloed kookt my in de aders,

 

Als ik moet zien, hoe men den armen mensch verkort!

 

Wat helpt het of de By haar zoeten honing stort

 

In zulk een wespen nest, daar 't eêlste word verslonden?

 

Men geev' het vetste vlees vry aan de ondankb're honden,

 

Zy zullen weeldrig u vliegen na de strót:

 

De goedheid word hier van de ondankbaarheid bespot:

 

De taal en dichtkonst word van myn tooneel gebannen

 

Door Schuymers eigenbaat die zoo veel braave mannen

 

Met zynen medeschoft heeft in den slaap gesust;

 

Maar nu 't bedrieg'lyk licht van Heulen is geblust,

 

Groeit myne hoop weêr aan, want Schuimer, reeds aan 't druipen,

 

Zal ook zyn varkenspen wel haast te barsten zuipen;

 

Dan zal ik, als voor deez', weêr bloeijen. kwam die tyd,

 

Zo zagen Speelders, Weez', en de oude Man verblyd.